Onder Eén Dak

Hoofdstuk 13

"Dat zou geen enkel probleem moeten zijn, we kunnen kijken wat de uitslagen van de scan zijn en hier mee verder gaan. De waardes van het bloedonderzoek gaan ons hierbij helpen." Met zijn oortjes in en druk bezig met het avondeten, zit Matthy al zo'n half uurtje in een werk bespreking over bepaalde patiënten waar zijn specialisme voor nodig was.

"Dat is heel fijn, ik zal vanavond rapporteren over de uitslagen. Ik moet nu mijn zoontje even gaan helpen." Hij sluit na een gedag de call af en richt zijn blik naar Koen die aan de eetkamertafel zit. Zijn vuistje op zijn wang, potlood in zijn rechterhand. "Gaat het een beetje maatje?" Het mannetje is braaf en stil geweest met zijn huiswerk in de tijd dat zijn vader in gesprek was. Als hij echt vragen had, kon hij zijn papa halen die samen met Rob in de tuin bezig is.

"Mijn mond is echt heel droog. Ik vind de sonde niet meer leuk papa, wanneer mag hij er uit?" Matthy kauwt een beetje op de binnenkant van zijn lip. Zolang Koen nog niet op het streef gewicht is wat de dokters willen dat hij bereikt heeft, gaat het nog even duren. Hij is nog niet terug de oude en eigenlijk vrezen ze ervoor of hij ooit wel terug zichzelf gaat kunnen zijn.
De sonde is uiteraard maar voor een bepaalde periode voor hij zonder gaat moeten. Een andere optie is de sonde rechtstreeks via de maag te laten lopen. Het mannetje zou af zijn van het slangetje in zijn neus, maar alle ongemakken en pijnen zouden nog even aanhouden.

"We hopen snel schat, de dokters willen het ook niet te snel doen voor het te vroeg is." Koen knikt en zucht even diep uit. "Ik kan echt niet nu iets eten hoor pap, het doet echt te veel pijn."

Nieuwsgierig volgen zijn ogen zijn vader die richting de vriezer loopt en terug komt met een raketijsje. Een kleine glimlach op de jongen zijn gezicht. "Deze zal wel smaken denk ik." Vlug knikt Koen die het ijsje in zijn handen neemt. Blij en in minder pijn eet hij het ijsje op.

"Pap!" Milo komt met grote passen de trap afgelopen voor hij de woonkamer in stormt. "Miel, wat is er lieverd?" De wangen van de jongen rood en zijn ogen gevuld met tranen.
"Pap..." Verder komt de oudste niet voor snikken de kamer volledig vullen. "Schatje, kom hier." Matthy slaat beide armen om de jongen heen en geeft een kus bovenop zijn hoofd. "Lieverdje... praat eens met mij." Streng neemt hij Milo zijn gezicht in beide handen. De zorgelijke blik in zijn ogen aanwezig.
"Rutger is echt boos op mij nu, ik weet niet of dit goed te maken valt. Hij moest huilen en hing de telefoon op. Hij hangt nooit zomaar op pap! Hij neemt ook niet op als ik hem terug bel! Ik heb het echt zwaar verkloot, ik kan dit echt niet!" De ademhaling van de 16 jarige diep en versneld. "Rustig in en uit ademen schat, laten we eerst eens rustig worden voor we zomaar conclusies gaan trekken. Ik denk namelijk niet dat hij je zomaar aan de kant zet." Milo neemt plaats naast Koen die met moeilijke oogjes richting zijn grote broer kijkt. Een glas water word voor Milo zijn neus neergezet.

"Gebeurde er iets waardoor Rutger zo overstuur was? Je zei dat hij aan het huilen was? Is er iets gezegd of gebeurd of was hij al van streek?" De vele vragen van zijn vader, zijn Milo een beetje te veel. Hij veegt zijn tranen weg en neemt een momentje om te reageren.

"Hij belde mij eerst, hij voelde zich niet goed en wilde mij spreken." Matthy knikt om aan te geven dat hij luistert. "En toen, toen begon hij met huilen en wilde hij heel graag dat het stopte. Ik vroeg hem wat hij wilde dat er stopte, hier had hij alleen geen antwoord op. Pap straks wilt hij mij niet meer zien!" De vader verward van het vreemde gedrag van de jongen die hij als zoon is gaan zien, haalt zijn telefoon uit zijn zak en begint met typen.

Na enkele seconden vult zijn scherm zich met de naam van zijn stagiair. "Matt, hij is weg, gewoon weg! Ik ben helemaal alleen! Ik kan helemaal niet voor mezelf gaan zorgen!" De luide snikken goed hoorbaar. Matthy schiet in de alert en fronst zijn wenkbrauwen samen.
"Mijn vader. Hij heeft het toch gedaan!" De jongen aan de andere kant van de lijn, hoorbaar van streek. "Rutger, ik wil dat je even rustig gaat worden. Zorg dat de voordeur open is, ik kom je halen." Vastberaden grijpt hij de sleutels van het kastje in de hal en trekt zijn schoenen vluchtig aan. "Ga jij mee Miel?" Milo knikt snel en kijkt met betraande ogen hoe zijn vader richting de achterdeur loopt.

"Schat! Milo en ik zijn even om Rutger, er is iets goed mis gegaan daar! Wil jij met Rob naar binnen komen voor Koen?" Raoul knikt en kijkt zijn man bezorgd aan. "Doe je voorzichtig? Hou me op de hoogte." Hij geeft de iets jongere man een vlugge kus voor beide Matthy en Milo onderweg zijn naar het huis van de 18 jarige.

"Pap, is alles oke?" De vader van 3 blijft akelig stil, hij heeft geen antwoord op de meerdere wegen die hij voor ogen heeft.
In de periode dat Matthy thuis is gaan werken, is zo ook Rutger in zijn voetstappen blijven treden, zijn visies om kinderarts te worden nog sterk in zijn hoofd, echter is hij echt gefocust op het meelopen met het specialisme van de oudere arts, het interesseert hem en zo ook alle handelingen die erbij komen kijken.
Zo is de student vaak aanwezig tijdens de thuiswerk uren van de vader, ook zitten ze samen op het gemaakte kantoortje en helpt Matthy hem met zijn opdrachten en om zelf ook bepaalde gesprekken te voeren met andere.
Hierdoor is Matthy ook op de hoogte van de thuissituatie van zijn student. De depressieve staat waar zijn vader in zit. De vele pillen en alcohol flesjes die worden benuttigd tot in de vroege uurtjes. De taken die Rutger op zich neemt, naast zijn studie en stage.

Hij zou dit nooit willen laten zien aan mensen. Het was echter op een breekpunt dat de arts erachter kwam dat er meer speelde achter de altijd vrolijke jongen.
Hij had enkele taken uit handen laten vallen, niet omdat hij dat wilde maar omdat het nodig was.
Hij koos eindelijk na jaren voor zichzelf, hij had een vriend en wilde hier tijd mee gaan besteden. Hoe erg zijn vader dit ook vond; hij koos voor zichzelf.

Nu voelt hij zich schuldig. Zijn vader is niet meer hier en het is zijn schuld, het voelt als iets waar hij verantwoordelijk voor is. Als hij gewoon had blijven doen wat hij deed, had zijn vader niet zoveel zorgen gehad en had hij hier nog geweest.
Nu is hij weg, de arme jongen vond zijn vader bij het thuiskomen van de supermarkt. De gemengde gevoelens doen iets breken in de 18 jarige, iets wat hij nog niet eerder gevoeld heeft.

Als Matthy de auto voor de deur van Rutger zet, kijkt hij zijn zoon kort aan. "Ik wil dat jij even hier blijft schat, ik kom zo met Rut en dan mag je hem troosten. Ik wil eerst even de situatie observeren." Milo knikt onwetend van wat zijn vader weet.

Al snel vind de oudere man de weg naar binnen, voor de deur van de woonkamer staat Rutger. De tranen over zijn wangen als hij ongecontroleerd aan het trillen is.
"Lieverd, even rustig, ik ben er voor je." Matthy slaat zijn armen om de jongen heen. Het duurt even voor de jongen in zijn armen gekalmeerd is.

"Gaat het een beetje?" Rutger knikt en haalt stilletjes zijn neus op.
"Ga maar naar Milo in de auto, ik zal even kijken wat ik hier kan doen." Hij verlaat langzaam de comfortabele knuffel en loopt richting de auto die voor zijn deur staat.

"Miel..." Milo hoeft geen antwoord te geven voor hij zijn vriend in zijn armen neemt. De tranen die zojuist gestopt waren; teruggekeerd.
Milo wrijft zijn hand over de rug van de iets oudere jongen die totaal gebroken is. Een ding was voor hem zeker, hij had zijn vriend nog nooit zo gezien.