Onder Eén Dak

Hoofdstuk 8

"Wat denk je er van?" Milo kijkt beide zijn vaders aan, zijn rechterhand stevig in die van Rutger gedrukt. Hij wilt en gaat hem voor geen seconde alleen laten, hij heeft hem nodig; juist nu.

"Ik vind het eng..." Hij meent het, hij zit niet bepaald te popelen om met iemand te gaan praten, hier gaat hij alles open en bloot moeten gooien. Van begin tot eind, van de kern tot het uiterste velletje dat hem omschrijft. Weet hij zelf wel alles wat hij is? Waarschijnlijk niet. En dat is oké.

Hij heeft zijn vaders en vriend naast hem staan. Zij zijn er en laten hem niet alleen.

"Papa perwongelijk in luier bah daan..." De jongste van het stel komt met moeilijke passen de woonkamer binnen waggelen en kijkt richting Raoul die zachtjes lacht. "Oh vriendje toch, dat kan toch gebeuren? Daarom heb je de luier om als naar bed gaat." Raoul glimlacht breed en staat op om zijn zoon uit zijn lijden te verlossen.

Matthy kijkt richting Milo, dan Rutger, dan hun handen voor hij grijnst. "Luister, ik ben misschien oud maar niet dom. Mij hou je echt niet voor de gek hoor."

Milo zijn wangen kleuren 25 tinten rood als hij Rutger naast hem hoort lachen. "Nee want zo lieg je echt overtuigend!" Met rollende ogen kijkt hij naar Rutger maar kan het niet laten om een glimlach te laten zien. Hij maakt hem echt heel erg gelukkig.

"Ik ben trots op je Miel, het is misschien niet hoe je het wilde vertellen, misschien was je er nog helemaal niet klaar voor. Maar ik denk dat het je enorm gaat helpen in deze periode lieverd." Matthy staat op en geeft een kus op Milo zijn wang. "Ik hou van jou oké? Niet vergeten alsjeblieft." Milo glimlacht klein en kijkt zijn vader aan, "Ik hou ook van jou pap."

Een hoop kabaal boven maakt een eind aan de vader en zoon bonding die gaande was.

"MATT!" Raoul zijn stem gealarmeerd, Matthy rent direct de trap op waar hij zijn man met een bewusteloze Koen in zijn armen ziet liggen. Robbie staat er maar angstvallig naast. "Koen slaap?" Het kleine mannetje rent naar zijn grote broer die ook naar boven is gerend.

"Roel? Wat is er met hem gebeurd?" De arts knielt naast zijn man en zoon en bekijkt het 11 jarige mannetje dat er bleekjes bij ligt.

"Hij kwam vertellen dat hij super veel buikpijn had, voor ik het wist trok hij wit weg en heb ik hem op tijd kunnen opvangen." De handen van Matt gaan naar de buik van zijn middelste zoon, hij voelt en drukt zachtjes op bepaalde plekken. Rutger die uiteraard weet waar Matthy op duid, kijkt vol hoop naar de oudere man.

"Zijn buik voelt prima aan. We nemen hem even mee naar de spoed, daar heb ik net wat meer attributen om te kijken wat er mis is." Hij probeert het van zich af te schuiven, hij wilt niet dat dit hem raakt, het doet al pijn zat dat zijn zoon hier zo ligt. Hij kan beter professioneel te werk gaan voor het hem breekt.

"Jij gaat helemaal niks doen Matthyas, dit is je zoon. Ik zal ons naar het ziekenhuis rijden, jij raakt geen werkgerelateerde dingen aan als we er zijn." Rutger zijn woorden opeens streng. Raoul stemt in en legt zijn zoontje wat beter in zijn armen.

Zijn Spider-Man pyjama hangt losjes over zijn bleke huid. De jongen heeft deze keer echt teveel hooi op zijn vork genomen, zo veel dat het zijn gezondheid ging kosten.

"Papa is bij je, word maar wakker schatje." De woorden van Raoul steken als messen door het hart van Matthy, hij doet er zo koel onder terwijl nog een van zijn zonen niet oké is. Misschien ligt het dan toch ook echt bij hem dat zijn kinderen een stuk closer zijn met hun andere vader.

//

"Komt dit door mij pap...?" Milo zijn stem haalt zijn vader terug bij de realiteit. "Wat? Miel, nee." Hij zucht zachtjes en wrijft over Koen zijn wang. Zo klein en fragiel hoe hij in het grote witte ziekenhuisbed ligt. "Maar je hoorde de dokter, alles duid er op dat hij heel erg veel stress heeft." Zegt Milo tegen zijn vader om duidelijk te maken dat hij nu echt moet inzien dat het door Milo komt.

Matthy kan echter niks anders dan denken dat het door hem komt, het arme kind draagt de zorgen op zich alsof hij een ouder is. Zorgen van zijn eigen man die te maken heeft met clusterhoofdpijn. Zijn oudere broer die flink in de knoop zit met zichzelf. Zijn jongste broertje die nog het aller meeste fysieke hulp en zorg nodig heeft van hun allemaal.

Niemand kijkt naar Koen.

Wat heeft Koen nodig? Is Koen wel oké? Heeft Koen zijn bordje wel leeg?

Koen heeft een ouder nodig die alleen maar op zijn werk is.

Koen is niet oké, hij ligt in het ziekenhuis nadat de feiten hem zo hard op de neus hebben gedrukt.

Koen had zijn bordje niet leeg, zijn jongste broertje had een gewoonte om met zijn eten te gooien, Koen wilde hem alleen maar helpen en liet hierdoor zijn eigen gezondheid verslonzen.

Niet omdat hij het express deed.

Nooit niet.

Hij wilde alleen helpen.

Hij wilde zorgen dat iedereen zich geliefd voelde, want hij hield van iedereen.

Hij zag hoe goed iedereen zijn best deed om er 100% voor te gaan.

Hij kon ze best een handje helpen.

Hij was dat zetje in de rug.

Het licht in het duister.

De zonneschijn na regen.

Eb na vloed.

Maar niet voor zichzelf.

Hij ging door, hij kon iedereen wel helpen. Hij zag dat zijn papa mensen helpt in het ziekenhuis. Soms wel 10 op een dag! Als Koen naar een iemand op keek, is het zijn papa wel.