Onder Eén Dak

Hoofdstuk 5

De jongen die zoveel heeft gedaan voor zijn familie, ligt nu uitgeput in de armen van zijn vader die direct naar huis was gekomen na het belletje.

"Schat, helpt de prik wel?" Matthy met zijn arm door het haar gaand van zijn man. Zijn vrije arm om hun middelste zoontje. Raoul knikt en bekijkt Koen. "Ik voel me er niet top door maar het gaat wel iets beter. Koen is echt te goed voor ons..." Matthy kijkt naar zijn zoontje en drukt een kus op zijn wang.

"Hij neemt echt teveel hooi op zijn vorkje." Het medeleven met het 11 jarige mannetje groot. "Ik zal eens met hem in gesprek gaan van de week." Probeert Raoul zijn man gerust te stellen. Matthy knikt en laat een kleine zucht horen.

"Milo was ook weer kwaad geworden zei hij?" Raoul knikt en slaat de dekens wat beter over hun 3 heen. "Hij is zijn kamer niet meer uitgekomen, ik heb nog geprobeerd te praten met hem maar zonder succes." Het doet beide mannen pijn dat hij zich zo afsluit.

//

Milo zijn buik rommelt, hij is niet meer uit zijn kamer durven komen maar sterft van de honger. Als zijn telefoon oplicht is hij snel met het openen van het apparaat in zijn hand. Hij veegt het bel icoontje naar rechts en legt hem tegen zijn oor.

"Waarom negeer je mij?" De stem van zijn lieve vriend vult zijn oor. Op zijn lip bijtend probeert hij zijn tranen binnen te houden. "Rut, hij flikte het weer, weer was hij niet thuis terwijl hij het zo beloofd had." De kracht om boos te klinken heeft hij niet eens meer, zijn verdriet groter dan de woede. Zou het door hem komen?

"Schatje toch... hey stop met die tranen." Milo hoort een hoop gerommel aan de andere kant van de telefoon en een licht gevloek verraad dat de oudere jongen iets aan het doen is.

"Hoe was stage eigenlijk? Sorry dat ik er niet naar vroeg." Milo probeert zijn gedachten te verzetten en aandacht te schenken aan zijn vriend. "Het was erg leuk! Heel leerzaam." De jongen klinkt blij dat hij de keuze gemaakt heeft om toch door te zetten met zijn studie. Uiteindelijk wilt hij kinderarts worden.
"Ik ben trots op je." De woorden van Milo gemeend.

"Maar ja ik ben dus onderweg naar jou, ik ga je even opvrolijken." Met grote ogen checkt Milo de tijd en begint te panikeren. "Rustig gek, ik weet dat je ouders verder nog niet mogen weten van ons! Kom je richting het meertje?" Milo is doodop en wilt het liefst eten en slapen, toch wilt hij zijn vriend zien dus maakt hij een instemmend geluid. "Ik kom er aan, zie ik je zo." Hij staat op en trekt een trui over zijn hoofd.
"Tot zo, ik hou van jou," Milo glimlacht. "Ik hou ook van jou." Ze hangen op voor Milo begint met zachtjes weg te komen.

Hij hoort zijn vaders zachtjes praten vanuit hun kamer, opgelucht dat het hem is gelukt als hij de voordeur achter zich sluit. Snel haast hij zich naar het meertje waar zijn vriend al op hem zit te wachten, een grote glimlach op zijn gezicht.

"Daar is mijn favoriete persoon op aarde!" Rutger slaat zijn beide armen om zijn vriend heen en geeft hem een kus, Milo rood aanlopend door de liefde die hij krijgt.
"Lieverd, ik heb voor jou lekker een bakje lasagne meegenomen, hij is nog goed warm." Bedankend kijkt hij zijn vriend aan, een dikke kus en knuffel later eet hij gulzig van het bakje lasagne. "Dankjewel, het betekend echt heel veel voor me dat je dit doet, alles sowieso." Rutger wrijft over Milo zijn wang en geeft er een kusje op. "Ik zou echt alles voor je doen Miel."