Onder Eén Dak

Hoofdstuk 10

De sondevoeding verloopt goed. Het mannetje houd alles binnen en lijkt minder last te hebben van zijn maag. Het moment dat hij vast voedsel neemt, heeft hij wel veel last.

Koen moet nog een poos op de kinderafdeling blijven. De beste jongen moet opnieuw leren eten bovenop zijn sonde en krijgt hier medische hulp bij.

Samen met Matthy mocht Rutger een dagje meelopen op de kinderafdeling. Eigenlijk was Matthy al lang niet meer op de afdeling geweest. De spoed was nu zijn plekje. De diversiteit en het werk was wat hem gelukkig maakte. Hij kon mensen helpen van alle markten.

"Rutger, zou jij de sonde van kamer 4 willen spoelen en opnieuw aanleggen?" Matthy die gelijk weet dat het om Koen gaat, knikt. "Dat is mijn zoontje dus dat kan hij mooi even doen." De zuster glimlacht en gaat snel verder met de taak die ze aan het uitvoeren was.

Samen lopen ze de kamer in waar het mannetje breed glimlacht. "Pap! Rutger! Is Milo er ook?" Rutger gaat vaak mee met zijn vriend die zijn broertje komt verblijden. "Vandaag niet maatje, Miel is op school en ik heb stage vandaag." Koen lijkt na te denken voor hij knikt. "Zo doende kom ik nu jou sonde even doorspoelen en nieuw eten eraan hangen." Met een glimlach verteld hij het kindje wat zijn doel is. "Jij mag dat." Verteld Koen hem met een kleine glimlach.

Rutger begint met het spoelen en daarna opnieuw aansluiten van de voeding. Koen blijft rustig zitten en observeert hoe Rutger te werk gaat. "Papa, denk je dat Milo zich nog schuldig voelt?" Het mannetje draait zijn hoofd richting Raoul die een boek aan het lezen is op de stoel naast hem. Een frons tussen zijn wenkbrauwen verraad dat hij niet goed weet waar Koen over praat.
"Milo denk dat het zijn schuld is dat ik nu hier lig. Hij was echt heel boos op zichzelf zei hij gisteren." Gisteren was Milo alleen met Rob op bezoek omdat hun ene vader nog aan het werken was, en hun andere vader hun oma naar huis aan het brengen was.

Raoul zucht zacht en trekt een moeilijk gezicht. "Milo moet dat helemaal niet denken. Net zoals jij te veel hooi op je vorkje nam vriend. Je kunt niet altijd alles geven. Je hebt energie in je lichaam nodig voor jezelf. Om lekker te genieten en te spelen." Koen knikt en kijkt naar Rutger.
"Maar Milo is wel heel erg blij met jou, je bent het enige dat hem zo gelukkig maakt zei hij." De woorden smelten maar ook breken het hart van de 3 mannen in de kamer.

"Broer zit ook niet zo lekker in zijn vel, we gaan hier met hem aan werken. Hij gaat elke week met iemand praten om hem beter te laten voelen." Legt Matthy uit. "Hij zag er echt enorm tegen op." Geeft Rutger toe als hij beide de ouders van zijn vriend aankijkt. "Raoul gaat ook mee de eerste keer. Niet in het gesprek maar hij gaat in de wachtkamer zitten." Enigszins gerust knikt hij.

"Wanneer is Rob terug? We gingen Cars kijken." Zucht Koen als hij Dino een beetje instopt onder de dekens. Raoul lacht zachtjes en kijkt op zijn horloge. "Ze zullen zo wel terug zijn. Opa moest nog langs de slager en ze gingen nog een super mooie ballon voor jou kopen meneertje." "Zo zo, krijg jij zomaar een ballon? Ik denk dat ik eens een nachtje bij jou kom slapen." Grapt Rutger wat Koen doet lachen. "Jij mag mijn ballon wel even hebben." Glimlacht hij vrolijk. Alles zou hij geven.

"Nee tuurlijk niet maat. Dat is jou ballon!" Zegt Rutger snel wat Koen doet knikken. "Ik wil gewoon dat je blij bent." De woorden zijn zacht maar raken Rutger diep in zijn hart. "Ik ben heel blij vriendje, en nog blijer als het met jou weer beter gaat." Hij slaat twee armen om het kleine mannetje heen en knuffelt hem stevig.

"Koen!" Het stemmetje van Robbie vult de kamer, vol enthousiasme en vreugde komt hij binnen lopen. Een grote helium ballon van een vrolijke bij in zijn rechterhandje.

"Ik bij voor jou gekiest!" De trotse glimlach niet te missen. Koen glimlacht vol bewondering als hij de ballon bekijkt. "Hij is prachtig Rob, dankjewel!" Het mannetje klimt bij zijn grote broer op bed en wijst richting de laptop van Raoul. "Nu Cars papa, snel blieft." Raoul lacht zacht voor hij zijn beide zoons een kus op hun wang geeft. Hij zet de film op en kijkt liefdevol naar de 2 geconcentreerde gezichtjes.

//

"Er is wat gebeurd?" Matthyas zucht diep uit als hij zijn kaken op elkaar klemt. Het lijkt alsof de regenbui nooit stopt boven zijn hoofd. "Ik kom hem direct halen!" Zijn enige vrije dag deze week word alweer beloont met een stressvol tripje naar de school van Milo. De arme stakker was in zulke paniek uitgeslagen dat hij was flauwgevallen tijdens de gymles.

Hij probeert de auto zo snel mogelijk richting de school te verplaatsen en zet hem zonder enig pardon voor de ingang van het hekwerk. "Meneer het Lam?" Gelijk knikt Matthyas als hij de sportief geklede leraar volgt. "We hebben hem een blikje cola en een zakje chips gegeven. Verder zijn we niet terug begonnen over wat er werd verteld voor hij zichzelf de paniek in werkte. Er was kans dat de klas moest nablijven door een klasgenoot die het voor iedereen had verkloot. Hij ratelde maar door dat hij zich schuldig voelde en nu niet op tijd bij Koen kon zijn?" Matthyas kijkt de gymleraar van zijn oudste zoon aan voor hij globaal probeert uit te leggen wat er aan de hand is.

"Milo zijn middelste broertje ligt momenteel in het ziekenhuis, Milo heeft het zichzelf ingepraat dat hij degene is die daar voor gezorgd heeft en zet alles op alles om het goed te maken." De leraar kijkt met een moeilijk maar begripvol gezicht. "De arme jongen, ik begrijp het volkomen, misschien is het beter als Milo een aantal dagen thuisblijft van school. Ik zal met zijn mentor overleggen wat verdere stappen zijn. Het is beter als hij eerst alles op orde krijgt voor zichzelf." Na het instemmen lopen beide heren de kleedkamer in waar Milo vermoeid op het bankje zit. Het blikje cola slapjes in zijn hand.

"Lieverd toch..." Milo draait zijn hoofd naar zijn vader, de tranen klaar om te vallen.

"Rustig maar, we gaan lekker naar huis en ons even geen zorgen meer maken." Milo knikt en staat voorzichtig op met behulp van zijn vader.

De rit naar huis was stil, Milo was klaar om elk moment in slaap te vallen maar wilde niet riskeren dat zijn vader hem wakker moest maken. Hij moest speciaal op zijn vrije dag om de oudste. "We zijn bijna thuis Miel, dan kun je lekker gaan slapen." Milo knikt voor hij zijn hoofd terug omhoog houd.

En zoals beloofd ligt de blonde jongen 5 minuten later in zijn bed, de dekens tot zijn kin opgetrokken en het rolluiken gesloten. "Ik hou van je maatje, rust lekker uit." Hij geeft een kusje op de wang van zijn zoon voor hij de kamer verlaat.

Hun middelste zoontje wat overdag al even thuis mag wennen, komt nu ook samen met zijn kleine broertje en andere vader binnen gestapt. "Pap! Ik ben gewoon weer thuis! Ik moet wel nog slapen bij de zusters maar dat is wel gezellig!" De glimlach van Koen trots. "Schat, dat is echt geweldig. Misschien heb je dan ook wel zin om heerlijk op de bank wat leuks te kijken?" Matthy haalt zijn hand door de oranje haren van het bleke mannetje. Zijn oogjes glunderen als hij zijn vader aankijkt. "Dat vind ik leuk pap, kunnen we anders videos kijken van vroeger? Dat Miel klein was en ik, en toen Rob geboren werd." De woorden brengen bepaalde herinneringen op bij beide vaders.

Milo, de jongen waar ze zo nerveus voor waren, het was hun aller eerste kindje! Wat als ze geen goede vaders zouden zijn?

Koen, de jongen waar ze ook nerveus voor waren, maar zagen hoe trots en gelukkig hun Milo was met het nieuws dat hij een broertje kreeg.

Robbie, de jongen waar iedereen met liefde naar uit keek. Weer waren ze nerveus, het was toch iets dat aan de mannen bleef knagen, ze willen alleen het beste voor hun kinderen.

In gedachtes neemt het hun terug naar alle mooie maar ook moeilijke momenten. Momenten zoals Milo die beide zijn broertjes aan de hand meenam door de sneeuw, om zo bij oma op de thee te gaan op een zondagochtend. De periode dat ze met Rob langs de logopedie moesten er uiteindelijk achter kwamen dat het mannetje een mentale achterstand heeft. De keer dat Koen naar groep 3 ging maar uiteindelijk aan het eind van het jaar al bij het einde van groep 4 zat.

Al die kleine dingetjes hebben voor vreugde, trots maar ook verdriet gezorgd. Niet altijd in negatieve zin, zeker niet. Ze waren trots op hun zonen, een voor een waren het keiharde beren die vochten voor wat ze lief hebben. Trots is dan nog maar zacht uitgedrukt over wat beide heren voelen over hun zonen. Het is een gevoel wat niet valt te omschrijven, de liefde van een ouder naar zijn kind is onwerkelijk. Elke dag leren ze bij, als ouder maar ook als partner. Het is belangrijk om te luisteren en niet te blijven hangen in de 'wat als'.
Alles gebeurt met een rede, en of deze nou gunstig is of niet, gebeuren zal het toch wel. Je kunt pas stralen nadat je de regen een plekje geeft, en zo de zon binnenlaat.

Dat is wat ze proberen te doen, het negatieve omarmen om zich schrap te zetten voor alle mooie dingen die ze gegund zijn. Morgen is altijd weer een dag om het te proberen als het vandaag niet gegund is.