Onder Eén Dak

Hoofdstuk 11

"Pap... ik moest net spugen in de wc en nu is de sonde uit mijn mond." Matthyas die gelijk wakker schrikt, zet het nachtlampje aan voor hij slaperig naar hun middelste zoontje kijkt. Koen was sinds 3 dagen weer thuis en moest bovenop de sonde wel proberen terug vast te gaan eten. Dit ging niet bij elke maaltijd even lekker, zo ook heeft hij met die reden zijn 5e eetmoment de riolering in geholpen.

"Vriendje toch, als je volgende keer ziek bent gewoon gelijk papa of mij roepen oké?" Koen knikt en wrijft met zijn vuistjes in zijn vermoeide oogjes.

"Het is oké maatje, laten we die sonde eens terug zetten." Koen loopt gelijk terug naar de badkamer en gaat rustig op de gesloten wc bril zitten. "Ben je niet meer ziek nu?" Hij schud zijn hoofd en wacht tot zijn vader alle attributen bij elkaar heeft geraapt.

"Dan gaan we deze er uithalen om daarna een nieuwe er terug in te doen lieverd. Ga je goed door je neus ademen voor papa?" Koen knikt en opent zijn mondje. Matthy haalt het overige stukje sonde uit de neus van zijn zoontje en zet alles terug gereed voor het verversen van de sonde.

Na het akelig en vooral oncomfortabele gevoel zijn ze eindelijk klaar. "Ik ben zo trots op jou Koentje." Hij tilt zijn zoontje op en geeft hem - voor Koen zijn gevoel - miljoenen kusjes op zijn gezicht. Het laat het jongere mannetje lachen. "Wil jij bij papa en mij slapen?" Koen knikt direct en vraagt of ze even om Dino kunnen die nog in zijn bed ligt. Zo gezegd, zo gedaan en zo liggen ze nu samen in het grote bed van de twee vaders.

//

Milo, de jongen die nu al 6 x naar therapie is geweest. Elke keer voelt hij zich steeds een beetje meer in elkaar zakken. Zijn vaders hadden beloofd dat hij zich beter zou voelen, het lijkt nu alleen alsof het zwarte gat hem steeds meer opslokt.

"Miel? Kom je ontbijten?" Met een moeilijk gezicht kijkt Milo naar de tijd op zijn telefoon. Geen oog heeft hij dicht gedaan vannacht. Gedachtes die door zijn hoofd lijken te spoken alsof het prioriteiten zijn. In werkelijkheid heeft het overdenken hem in zijn macht.

Zijn wallen zichtbaar loopt hij de keuken in en neemt zo plaats naast Robbie, de kleine jongen al druk bezig met het oppeuzelen van zijn boterham appelstroop.

"Wat zie jij er uit, heb je wel geslapen lieverd?" Raoul zijn ogen staan bezorgd als hij zijn oudste zoon bekijkt van top tot teen. De jongen waar zijn reactievermogen een stuk langzamer van is, schud zijn hoofd. "Papa, ik hou het echt niet vol zo..." Jammert hij zachtjes voor hij zijn hand voor zijn ogen zet, niet duidelijk willen maken dat hij hierom moet huilen.

"Het zou zoveel beter zijn als ik gewoon zou weten waarom ik mij zo achterlijk kut moet voelen! Ik wil ook helemaal niet verdrietig zijn! Ik wil gewoon plezier hebben en genieten van de kleine dingen! Nu ga ik elke avond naar bed, hopend om niet eens wakker te worden de volgende ochtend! Ik kan echt niet meer papa!" De tranen vloeien over zijn wangen, schokkerig en hevig ademend knijpt hij in de onderkant van zijn trui, de emotie wilt er aan alle kanten uit.
Raoul slaat zijn armen stevig om de jongen heen die zo hevig gebroken is.

"Word maar even rustig vriendje, ik ben bij je en ga helemaal nergens heen." Raoul probeert zijn zoon terug kalm te krijgen, het niet slapen en overdenken voelt als een bus die over de 16 jarige gereden is.

"Miel, je gaat niet dood toch?" Koen staat verslagen bij de deur van de hal, zijn ogen verdrietig op die van zijn broer.

"Koentje lieverd, maak je geen zorgen. Milo voelt zich even niet zo lekker, het komt wel goed." Milo die onbewust zijn hoofd schud na de woorden van zijn vader, kijkt Koen nu aan. "Het spijt me Koen, je was helemaal ziek, dat kwam ook door mij." Nu schud Koen zijn hoofd voor hij richting zijn vader kijkt met de tranen prominent zichtbaar.
"Er zit in mijn maag iets niet goed, dat heeft niks met jou te maken Milo, je mag niet zo boos zijn op jezelf. Je bent de aller aller beste broer die iemand ooit maar kan wensen. Jij mag nooit dood voor ik dood ga, ik zou je teveel missen." Met grote passen slaat het roodharige mannetje zijn armen om zijn oudere broer. Milo huilt zachter uit op de schouder van Koen.

Matthyas die iets langer bij zijn nachtdienst moest blijven, kwam binnen lopen. Onwetend van de woorden die gezegd zijn om en rond de ontbijttafel.
De tranen die gevallen zijn en de knuffels die gegeven werden.

"Pap pap pap!" Robbie klapt vrolijk in zijn handjes als hij zijn vader binnen ziet stappen. "Lief pap nu slaap?" Matthy knikt met een glimlach naar het kleine mannetje voor zijn focus gaat naar zijn man en 2 andere zoons. "Lieverd, iedereen blijft thuis vandaag van school. Het is echt teveel." Nu ook merkt Matthy de tranen bij zijn man. Juist nu moet hij zich groot houden voor zijn gezinnetje. "Roel? Vanwaar de tranen lief?" Raoul schud zijn hoofd met een kleine glimlach voor hij een kus geeft op alle 3 hun zonen hun wang.

"Papa... komt dat door mij? Het spijt me zo enorm!" Milo voelt zijn tranen gelijk terug opkomen. Voor hem de bevestiging dat hij niks normaal kan laten verlopen. Altijd moet hij zorgen voor een pad wat hem de blubber in laat rijden.

"Nee schat, nooit niet. Jullie mogen je nooit schuldig voelen. Jullie zijn mijn toppertjes! Papa houd zo ongelofelijk veel van jullie! Hou alsjeblieft vol Miel, alsjeblieft..." Milo bijt afwezig op zijn lip na het horen van die woorden.