Onder Eén Dak

Hoofdstuk 6

Met weer een kop koffie achter de kiezen begroet Matthy zijn stagiair die het kantoor binnen komt lopen.

"Goedemorgen Matthyas." De opgewekte maar toch nog slapend ogende Rutger neemt plaats aan het bureau bij zijn stagebegeleider. "Zulke kleine oogjes vriend, slecht geslapen?" Hij lacht om het aanzicht van de 18 jarige die zijn hoofd schud. "Beetje kort maar wel prima! Wat gaan we vandaag onder handen nemen?" Leergierig bekijkt hij alles wat Matthy hem uitlegt. Stapsgewijs en kijkend naar hun planning - voor zo ver deze gemaakt kan worden op de spoedeisende hulp - komen ze al snel met een werkplan.

De dag verloopt vlot en leerzaam voor de student. Meerdere malen heeft hij alleen de uitleg mogen geven, onder observatie en aanvulling van Matthy.

Beide heren druk aan het typen nu hun pauze gaande is, beide naar hun lieftallige partner. Raoul deelt zijn zorgen over Milo naar zijn man, de jongen kwam zijn kamer niet uit en bleef maar huilen. Iets wat de jongen in kwestie niet tegen zijn vriend zegt.

Stukje voor stukje sluit de jongen zichzelf meer af, plezier is ver te zoeken en zijn geluk ziet hij alleen met Rutger. Hij voelt zichzelf een grote mislukkeling naar zijn familie en probeert ze te sparen van al het kwaad dat hij schiet.

Met deze rede verlaat een diepe zucht ook de lippen van Matthy, nadenkend hoe ze het beste hun zoon kunnen benaderen; dit zonder de pleister er te hard af te trekken.

"Is er iets?" Nieuwsgierig legt Rutger zijn telefoon op tafel en kijkt zijn stagebegeleider aan. De oudere man een beetje uit zijn woorden kijkt hem aan.

"Onze oudste zoon doet steeds zo afstandelijk, is snel boos en het komt door mij dat hij zo doet. Ik zou iets minder moeten werken... ik heb het aangegeven aan de leiding maar ze doen er werkelijk niks aan." De frustratie bij de arts hoog. "Mijn hele familie drijft uit elkaar omdat ik zo nodig alleen maar op het werk ben!" Rutger die dit verhaal enigszins bekend voorkomt probeert te achterhalen of het mogelijk in verband staat.

"Dat klinkt inderdaad niet erg prettig... ik denk alleen dat het niet nodig is dat je de schuld bij jezelf legt. Hij zal waarschijnlijk enige problemen hebben met zichzelf. Weet deze net niet precies te plaatsen en geeft de rede dat je zoveel werkt een extra factor om dat de druppel te laten zijn." Alsof de jongen precies weet uit te leggen wat de vader van 3 al dacht. Matthy fronst zijn wenkbrauwen moeilijk en wrijft zijn hand over gezicht.
"Het zal ook uit liefde zijn dat hij zo reageert." Hij glimlacht geruststellend wat de oudere man op zijn wang doet bijten. Rutger begint kleine trekjes te zien die hij maar al te goed kent van zijn vriend. Alle puzzelstukjes lijken op de on-afgesproken plek te vallen en zonder enige twijfel legt Rutger zijn hand op de bovenarm van zijn stagebegeleider.

"Milo is echt dol op je, ik weet zeker dat hij niet boos is op jou maar eerder de situatie." De ogen van Matthy vergroten bij het horen van de naam van zijn zoon.

"Ken je hem?" Rutger glimlach en knikt, "Hij is mijn beste vriend." Eruit latend dat ze simpelweg een relatie hebben en elkaar liever zien dan gewoon vrienden. Hij respecteert de gevoelens en angsten van zijn vriend, hij gaat niks zeggen zolang hij hier nog niet klaar voor is.

//

"Ik ben thuis!" Het blijft akelig stil nadat Matthy de deur achter zich sluit. Even kijkt hij naar de pannen met eten die op het vuur zachtjes staan te pruttelen. Er is zeker teken van leven, echter is de stilte niet gebruikelijk.
Snel vervolgt hij zijn weg richting de hal en probeert te luisteren of iemand zich boven lijkt te bevinden. Zachte snikken verraden dat er wel degelijk iemand boven is.

Matthy schopt zijn schoenen bij de kapstok en rent naar boven; zo oog in oog komend met een Milo die in tranen bij de badkamerdeur staat. "Papa..." Zijn vader zonder twijfel gelijk zijn zoon in de armen nemend. "Ik ben er Miel, geen zorgen schat, papa is hier." Geruststellend wrijft hij over het achterhoofd van Milo, zijn stem gehaast en vol stress.

"Ben je oké?" Milo schud zijn hoofd en begint harder te huilen. "Waar is je vader? En Koen en Robbie?" Na deze woorden begint Milo nog harder te huilen, Matthy dacht niet dat het kon na het zien van zijn oudste zoon in zoveel mentale pijn.

"Het is allemaal mijn schuld, ga alsjeblieft niet ook weg! Het spijt me zo erg papa! Zo erg!" Zijn hevige snikken gaan gepaard met grote happen naar lucht. De 16 jarige denkend dat er geen stukje lucht meer bij kan. "Rustig schatje, even rustig in en uit ademen. Ik ben hier en ga niet weg." Hij wrijft geruststellend over de jongen zijn rug en veegt zijn wangen droog, jammer genoeg zonder al te veel succes.

"Wil je me vertellen wat er gebeurd is lieverd?" Een stuk rustiger bekijkt hij de jongen van top tot teen. "Papa was bezig met het eten maar ik wilde echt heel graag even een knuffel," Matthy knikt en luistert aandachtig terwijl zijn hand nu op die van zijn zoon ligt. "Ik vroeg hem of we even konden praten, op dat moment kwam Robbie de hoek om gerend die tegen mij aan botste en zo met zijn hoofd tegen de punt van het kookeiland kwam." De pijn duidelijk af te lezen in Milo zijn ogen. "Hij vertelde me dat ze direct naar de huisarts moesten, ik ben maar naar mijn kamer gegaan, ik verpest echt alles pap, echt alles." Zijn snikken terug luider.

"Mieltje... jij doet helemaal niks fout. Robje was waarschijnlijk gewoon enthousiast en kent zijn eigen snelheid niet, dit is niet iets wat jij gedaan hebt. Papa zal hebben gedacht dat jou hoofd naar alles stond, behalve meegaan naar de huisarts." De oudere broer lijkt na te denken en haalt zijn neus op.

"Zelfs om deze rede val ik in de onzekerheid of ik het niet verneuk voor iedereen hier in dit huis. Ik snap wel dat je zoveel werkt als je thuis moet komen met dit." Matthy is snel met het schudden van zijn hoofd. "Ben jij besodemieterd? Ik wil niks liever doen dan thuis zijn met jou, je broertjes en papa. Ik hou zo ongelofelijk veel van jullie Milo. En ik weet dat ik er niet altijd ben, maar dat haalt niet weg hoeveel ik van je hou en om je geef, maatje..." Zijn woorden hopelijk klinkend hoe hij ze bedoelt.

"Leuke beste vriend heb je trouwens, je mag hem best een langs laten komen." De glimlach van Matthy groot als hij nog steeds geruststellend zijn vingers over de rug van Milo zijn hand wrijft. De jongen in kwestie met zijn wenkbrauwen fronsend. "Rutger, hij is je beste vriend toch? Hij is mijn stagiair." Milo zijn blik verzacht en begint te glimlachen. "Ja, hij is echt mijn aller beste maatje." Zijn blik naar zijn hand gaande terwijl hij zijn wangen voelt kleuren. "Ik ben blij dat je iemand zoals hem hebt. Maar als hij je pijn doet ben ik bereid te zorgen dat zijn stage een hell word." Milo lacht zacht als hij de glimlach op zijn vaders gezicht ziet.

Het dichtslaan van de voordeur brengt de vader van 3 terug bij het tafereel waarom zijn oudste zo van slag was. "Kom, laten we even kijken hoe het met Rob is." Milo knikt en volgt zijn vader naar beneden die gelijk in oog komt te staan met zijn man die klein glimlacht. "Papa! Ik stoer! Heb lijmpje van dokter op hoofdje Rob hier gehad!" Met grote ogen en een trotste glimlach verteld de jongste dat ze het sneetje op zijn hoofd hebben dichtgelijmd. Met grote gebaren en twinkelende ogen laat hij het armbandje zien dat hij heeft uitgekozen bij de huisarts. "Wat is papa trots op jou schat!" Gelijk neemt Matthy hem in zijn armen en kijkt naar zijn man die richting Milo kijkt. "Sorry als ik je van streek heb gemaakt lieverd. Het was niet jou schuld, denk dat alsjeblieft niet." Hij neemt hun oudste zoon gelijk in een knuffel.

"Ik dacht gewoon dat ik ervoor had gezorgd dat Robbie een gat in zijn hoofd had, het spijt me." Raoul schud zijn hoofd en geeft Milo een kus op zijn wang. "Nikste van, er is hier niks jou schuld en Robbie is overduidelijk een super stoere jongen geweest." Dit vangt de aandacht van de jongste die gelijk knikt. "Ik heb dokter ook zegt dat papa dokter is en papa ook altijd zegt dat dokter helpen wilt, niet pijn doen." Trots wrijft Matthy over zijn wangetje en geeft er een kusje op. "Dat klopt liefje, dokters willen je alleen maar helpen en zorgen dat de pijn stopt." Robbie knikt en kijkt nu naar Milo. "Als Koen terug is van spelen bij Milan moet Milo ook met Koen en Robbie in papa's bed tv kijken!" Zo enthousiast als het kleine mannetje klinkt, probeert Milo snel te knikken. "Wat zullen we dan kijken maatje? Paw Patrol?" Dit levert een grote inhalatie aan lucht op van Robbie die knikt. "Pefect!" Matthy lacht zachtjes om de uitspraak van hun jongste en loopt met zijn bijna complete gezin naar de keuken waar het avondeten nog steeds in volle gang aan het pruttelen was.

De 2 broers al aan de tafel zittend, pratend over de duplo die Robbie eerder die dag had geprobeerd in een brug te bouwen. Als dan ook de laatste en missende broer terug thuis is van het spelen kan de pret voor Robbie niet meer op.

Hij gaat na het eten met zijn 2 favoriete mensen - op zijn papa's na - Paw Patrol kijken en iedereen is thuis om te eten? Zoveel geluk is er in weken al niet in het huis geweest. En zelfs Milo voelt zeker beter dan eerder vandaag.