Onder Eén Dak

Hoofdstuk 14

Zijn tranen zijn nog niet gestopt sinds de kist waar zijn vader zich in bevind, de grond in getakeld werd. Verslagen en vol verdriet neemt hij nog een laatste blik richting de eikenhouten kist. Hij voelde zich schuldig maar ook boos. Zijn vader heeft hij nooit anders gekend dan dronken en boos op het leven, Het maakte Rutger boos op zichzelf. Hij voelt zich schuldig voor iets waar hij tot in de verte niet eens iets mee te maken had.
Toch stak het hem, het was zijn vader, zijn vader die ooit zo dolblij was toen het kleine mannetje geboren werd. Hem de fles gaf en zijn luier heeft verschoond.
Alle herinnering die Rutger enkel te horen heeft gekregen door zijn grootouders.
Zijn moeder was spoorloos, weggelopen en hij begreep wel waarom. Hij begreep echter niet waarom ze hem zo in de steek moest laten.
Hij heeft gevochten voor zijn liefde en zijn leven. Rekeningen betaald en gezorgd dat er warm eten op tafel stond. Hij was meer een vader voor zijn vader dan hij zelf was voor zijn zoon.

De arme man had het zwaar, het viel hem hard dat zijn broer kwam te overlijden. Zijn voorbeeld en steun in alle momenten dat hij onzeker was.
Hij verloor de controle over alles, begon met drinken en al snel werd dit zijn nieuwe persoonlijkheid. Rutger kende niet beter dan dat hij als 6 jarig ventje tussen de middag thuis moest komen voor de boterham maar hier zijn vader stomdronken, op de bank zag liggen.
Hij kon helemaal niet bij de boterhammen in de kast. De kaas in de koelkast liep uit zichzelf bijna naar de prullenbak en alle borden lagen vuil in de gootsteen.

Hij had het gewoon slecht. Echter heeft de jongen hier nooit over geklaagd, bij niemand niet. Hij was dankbaar voor het dak boven zijn hoofd en de boterhammen die hij een hele poos van de juffen en meesters kreeg.
Zijn jeugd was niet perfect, verre van zelfs. Toch heeft dit hem gemaakt tot wie hij is, en voor Milo is er niemand een beter mens op de wereld dan zijn lieve, zorgzame vriend.

De tiener is in het huishouden van familie het Lam getrokken alsof hij er vanaf moment een al bij was. Nu meer dan ooit had hij ze nodig, hij wilt het niet laten merken maar beide vaders weten dat de jongen liefde en hulp nodig heeft.
De verantwoordelijkheid die door de jongen heen stroomt lichtelijk afnemend als hij langzaam probeert te wennen aan het leventje bij het hectische gezin. Zijn warme thuis was daar, zijn vriend, zijn steun en toeverlaat. Alles leek soepel genoeg te verlopen.
Hij had geen vader meer en eigenlijk luchtte dit hem op. Hij houd enorm veel van zijn vader, enkel de pijn die hierbij kwam kijken laat hem weten dat het oké is om er vrede mee te hebben. Zijn vader had eindelijk de rust die hij nodig had, mentaal maar ook zeker fysiek.

"Rut! Papa zegt dat je nu echt terug moet komen voor Milo al jou wafels op eet!!" Koen zijn stem galmt door de grote hal. Rutger scant zijn ogen nog een keer over de berichtjes die getypt zijn voor hij besluit het even te laten. "Ben jij nou helemaal betoeterd? Een beetje mijn wafels opeten!" Met een overdonderd gezicht kijkt hij richting de blonde jongen die al bezig was met zijn mes en vork. "Dan moest je maar hier blijven." Grijnst Milo als hij een hap neemt van de door Rutger belegde wafel.

Rob die op zijn stoeltje naast Rutger zit, ligt helemaal in een deuk. "Rutger nu zit naast mij nu, mag wafel van mij ook wel. Lekker met de suikertje en misschien nog een beetje de fruit boven op de suikertje!" Het mannetje klapt enthousiast in zijn handen als hij zijn bordje richting de open plek schuift. "Wij kun samen wel deze wafel eten op." Met een grote glimlach pakt hij de vork van de jongen erbij en legt deze aan de rechterkant van het bord. Het kleine mannetje zijn wafel netjes op stukjes gesneden door Raoul.

Rutger neemt plaats naast de jongen voor hij zijn vork in de hand neemt. Al snel neemt hij een hapje en kijkt met grote ogen richting Rob die hem afwachtend aankijkt.
"Lekker vind?" Hoopvol klinkt zijn kleine stemmetje als hij een halve aardbei in zijn mondje stopt. "Maatje, dit is heerlijk! Heb jij deze zelf belegd? Wauw!" Met een grote glimlach knikt Robbie snel. "Helemaal zelf daan!" Gelukzalig neemt hij ook een hapje en is tevreden met zijn keuze om kaneelsuiker op zijn wafel te strooien.

"Schat, wie is Isabel?" Milo zijn woorden zijn niet gemeen of jaloers, eerder bezorgd. De hoeveelheid berichtjes die de telefoon doen oplichten baren hem zorgen. "Mijn moeder." Reageert hij zacht. Niet het kwaad in zich willen tonen bij het uitspreken van haar naam. Sinds zijn vader is overleden, neemt zijn moeder terug contact met hem op. Nooit is ze er geweest. Zowel voor de goede en slechte momenten stond hij er alleen voor. Hij heeft haar niet nodig... echter lukt het hem niet om haar achter te laten in het verleden.
Wat hij ook probeert; het blijft zijn moeder.

"Als jij liever niet met haar praat is dit geen probleem lieverd, je hoeft je niet verplicht te voelen om haar verlangens te voldoen. Jij had haar nodig en toen was ze er ook niet." Haakt Raoul in. Rutger knikt langzaam en laat het even binnenkomen. Hij voelt de argwaan maar het verdriet van geen eigen familie meer hebben doet hem zeer.

Robbie die al het serieuze praat teveel vind worden, kruipt bij de vriend van zijn grote broer op de schoot. "Jij nu bij ons zijn en ik heel gezel vinden. Jij mag niet meer weg nu hoor." Hij vond het allemaal maar gezellig in huis.

"Zal ik dan gewoon nog even blijven?" Antwoord hij het kleine mannetje op zijn schoot, die snel groot glimlacht en knikt.

Hij ging zijn best er voor doen.