Her şey küçük bir asker ziyaretiyle başladı. Sonra duygular arşı delip üzerimize mermi gibi yağdı.
•
"Bilerek yapıyorsun," dedim kollarımı göğsümde birleştirdikten sonra. Bilerek beni yok sayıyordu, bunun farkında olan sadece iki kişiydik.
Kaşlarını...
Uzun bir bölüm oldu. Zihnimde ikisi de o kadar uzaklar ki yan yana yazmak biraz garipsediğim bir durumdu. Çoğu zaman karakterin ruhu size kendini yazdırıyor ve bir noktadan sonra kontrol tamamen onların eline geçiyor. Bu bölüm onların kontrolünde yazıldı.
Onları yansıtan fotoğraflar aradım ama bulmak ne mümkün. Eğer onlara uygun olduğunu düşündüğünüz fotoğraflar varsa bu satırın altına link bırakabilirsiniz.
Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.
Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[yoari - true]
[enhypen- still monster]
[dua lipa - training season]
[dkkt- sana bakarken]
🌻
ASKER ZİYARETİ
Arkamdaki duvara biraz daha yaslanıp kollarımı göğsümde birleştirerek Oğuzhan gelmeden kısa bir beyin fırtınası yapmaya karar verdim.
Tarık Selim ile tanıştığımızdan beri ona küçük duygular beslediğimi anlamam üzerinden bir buçuk ay geçmişti. Kırılma noktasıysa Çanakkale ziyaretiydi, onu görememenin, duyamamanın yarattığı etkiyle mutsuzdum. Depresyon da değildim ya da herhangi bir üzüntüm yoktu. Sadece eksik hissediyordum, bir yerden eksikliğim çıkıp gelecek ve mutlu olacaktım ama o gelmemiş aksine ben gitmiştim.
Ona tam olarak ne zaman duygu beslediğim hakkında bir fikrim yoktu. Gizemliydi, dedemden altta kalmayan bir otoritesi vardı ve aşırı merhametliydi... belki de bir kesim haklıydı; ulaşılmaz görünenler daha cezbediciydi.
Tanıyabileceğim en mesafeli adama duygu beslemek başta oldukça korkutmuştu. Ona ulaşmak için bir dağa tırmanmanız gerekmiyordu, irili ufaklı çukurlardan geçip yorulmadan yol almanız lazımdı. İlk kez âşık oluyordum ve yoğun yaşadığım bu hisler dengemi alt üst ediyordu. Kurulu düzenimi bozmuş adeta sersemletmişti ama zamanla edindiğim tecrübelerle üzülmeyi azaltarak başa çıkmayı öğrenmiştim.
Karşılıksız olarak birini sevmek zordu ama bir yandan da en büyük öğreticilerden biriydi.
Basit bir aramanın yarattığı özlemle ellerim sızlarken birkaç saat sonra onu canlı görecektim, bu kez bedenim baştan aşağı kasılacak gibiydi.
