Page 7

14 2 0
                                    

Creating our Lovestory


********

Ysabella Gwynette

Lucian and I decided to stay at the playground. Malapit lang din naman sa court and kita rin mula dito ang mansyon. Hindi rin naman lingid sa kaalaman namin ni Lucian ang mga matang nakatingin saamin. 

"Damn, princess. Artista ka ba dito?" I rolled my eyes in annoyance. We sat on a bench at siya naman ay nakasandal sa upuan habang ako ay nakasandal sa dibdib niya, his right arm are wrapped around my waist, too. 

Hindi naman sa artista ako, sadyang ako lang naman kasi ang kasa-kasama ni Castanier noon kaya nakilala ako ng mga tao dito. 

"Hinanap kita," I just closed my eyes and let him explain his side. Kanina niya pa hinahaplos ang buhok ko kasi mabango at malambot daw.

"Hinanap kita nung umalis ka bigla, pero pinigilan ako ng mga kuya mo." I looked at him with confusion. He just smiled and continued what he was saying kaya ipinikit ko muli ang aking mga mata.

"Sabi nila, hayaan daw muna kita... Hayaan daw muna kitang hanapin ang sarili mo..." naririnig ko ang hikbi niya pero nanatiling nakapikit ang mga mata ko.

"Gustong gusto kitang puntahan... Pero naisip ko, baka galit ka sa'akin kasi hindi kita pinaniwalaan noon," he kissed my hair and caressed my head gently. "Nagagalit ako sa sarili ko dahil mas inuna ko ang galit ko kesa ang paniwalaan ka... h-hindi ko alam n-na... g-gagawin nung gagong 'yun s-sa'yo," binuksan ko na ang mga mata ko at humarap sakanya. 

"N-nung nakita kitang kausap si Javie sa cafe, naiyak ako... K-kasi nakabalik na y-yung prinsesa ko," tumingin ito sa mga mata ko. Those crystal blue eyes were filled with tears of joy and regrets. I cupped his cheeks and kissed him softly. "Shh... It's not your fault, hmm?" yumuko lang ito at binaon ang mukha sa leeg ko. 

"S-sana pinaniwalaan kita... p-para ako yung k-kasama mo nung b-buntis ka... S-sorry, m-mahal..." I just hugged him tight to assure him that it's okay. 

"Lucian, hey... Look at me..." he looked at me, and using my thumb, I wiped his tears away. "Wala kang kasalanan, hmm? Hindi natin ginusto 'yun... Oo, nagalit ka sa'akin. Pero, diba sabi mo, mahal mo ako?" he nodded without hesitations so I pinched his cheeks and smiled. "Mahal mo ako kaya hinayaan mo akong hanapin ang sarili ko bago ka magpakita, 'di ba?" he nodded again. "And I thank you for that. Dahil nahanap ko ang sarili ko, and it made me brave enough to live my life. So, thank you for believing in me.." 

"P-per-" nanlaki ang mga mata niya dahil hinalikan ko ang labi niya para hindi na siya magsalita ulit. 

"Isa pa, prinsesa! 'Di ako prepared," he pouted and looked away. I kissed his cheeks and ran away from him. 

"YSABELLA, HUMANDA KA PAG NAABUTAN KITA!!" I laughed hysterically when I heard him groaned in frustration. Bumelat ako sakaniya at tumakbo palayo sakaniya. 

Napatigil ako dahil may nakita akong lalaking naka hoodie na nakatingin sa gawi namin ni Lucian. Why is he here? Bakit sinundan niya pa kami dito?! 

"You don't need to hide, Valderama." malamig na sabi ko habang nakatitig sa lalaking nagtatago sa likod ng puno. His eyes were filled with tears and his undereye... ang itim na nito, halatang walang tulog...

"Why are you here? Ano, balak mo na rin ba akong patayin?" his eyes were shocked on what I said pero hindi ako nagpatinag. 

"H-hayaan mo s-sana akong m-makita ang mga anak ko," umiiyak siya at lumuhod sa harap ko. I mentally scoffed on what he just said. 

"anak? wala ka nun." I said and turned my back against him but I froze when his hands held mine. 

"Let me go," mariin ngunit takot kong sabi sakaniya. I was startled when he suddenly fell on the floor and was forced to let me go.

"I fucking warned you, Valderama. I told you many fucking times to never show yourself in front of her!!" Lucian pulled me near him and placed me behind him. I saw how his jaw clenched and how he gritted his teeth. His eyes were looking at the demon like he was some sort of a criminal. Well, technically he is.

"Anton, k-kahit yung mga anak ko lang.." pagmamakaawa nito. He looked at me like he was begging. 

"Anak? Sure. Tignan natin kung tatanggapin ka nila bilang tatay nila," Lucian took his phone out from his pocket to call someone. 

"Grey, pakidala naman dito yung kambal. Oo, dito sa playground sa kanto." his eyes were still glaring at the guy in front of us. 

Pinapakalma ko ang galit na Lucian nang makaramdam ako ng yakap sa binti ko. 

"Momma and Dadda!!" ngumiti ako sakanila at binuhat si Luna. Luigi held his father's hand while holding the hem of my shirt. Kuya Grey was panting when he got here, dahil siguro tumakbo ang kambal at hinabol niya.

"Bakit ba- Bakit andito ka, Kenji?" hindi niya alam? h-hindi alam ng kuya?

"M-mga anak.." he pleaded.  I looked at him with disgust and anger. 

"Anak? Anak nila Anton 'to pre! Damn, dati inaasar ko lang si Anton kay Ysa, tapos ngayon may anak na pala!" puno ng galak na sabi ni Kuya Grey. I eyed Lucian to explain what's happening. 

"Dadda, sino po siya?" tanong ni Luigi sa Dadda niya. Ngumisi si Lucian sa demonyo at nagsalita. "What do you want to call him, son?" gone was the cold tone. "Hmm, monster! Kasi po his eyes are black po," my son giggled as he said that. Kuya Grey clapped his hands and winked at me. 

"Monster!!" naiiyak na si Luna dahil nakikita niyang ang pagtayo ni Kenji ula sa pagkaluhod. 

"N-no..Hindi ako monster.." sabi niya na nagpatawa sakin ng sarkastiko. "Oh, yes you are. Mas masahol pa sa monster," I said and left him dumbfounded. Tinawag ko na si Lucian at ang kapatid ko para umuwi. Binaba ko na rin si Luna dahil bumibigat na ito. 

"Akala mo ba hindi ko alam ang ginawa no'n, ha? Sinadya ko mag kunwaring 'di ko alam para ipamukha sakaniya na wala siyang karapatan sa mga bata." Kuya Grey said in monotone. Kinuha niya mula sakin si Luna at binuhat. Luigi followed his twin and tito kaya kami ni Lucian ang naiwan dito. 

"All of them knew what happened pero hinayaan nilang ikaw ang magsabi pag handa ka na dahil ayaw ka nilang mabigla." sabi niya bago ako akbayan. 

"Kinasuhan na rin ni Yuan si Kenji nung nalaman niya yung nangyari pero dahil wala ka, hindi pa umuusad ang kaso." they did? bakit hindi ko alam? 

Mukhang napansin naman ni Lucian ang itsura ko kaya tumigil siya sa paglalakad at hinarap ako. He cupped my face and caressed my cheek gently. He hugged me and whispered "Sabi ko naman sa'yo, hindi na kita iiwan." he planted a kiss on my head but i didn't budge kaya huminga ito ng malalim at nagsalita."Ayaw namin na maalala mo pa, that's why we never opened the topic when we're around you," he said and kissed my forehead. 

"Mahal na mahal kita, prinsesa ko." niyakap niya ako ulit at inakbayan para maglakad. 

"'Wag kang mag-alala, hihintayin kita hanggang sa kaya mo na ulit akong sagutin. Let me just show you how much I love you," I chuckled when he showed me a finger heart and a cute pout. 

Give me more time, Luci.. Malapit na.

I am so damn lucky to have this man beside me. 

Lord, ibigay mo na po sa'akin 'to. Please.

Creating our Lovestory (Creating Series #1)Where stories live. Discover now