[Via’s POV]
“Sabi na nga ba, dito kita makikita e.”
“Anong ginagawa mo dito? at paano mo nalaman na dito ako pupunta?”
“Diba sabi ng parents mo na susunduin kita ngayon? Sabi naman ng mga guard sa school niyo ay umalis ka daw. Then nag-isip ako ng place na pwede mong puntahan. And another thing, its June 16 today.”
Yea, June 16.. my sister’s death anniversary. Kaya nga ako nag-eemo kanina sa may school gym. Isabay mo pa na ma-eengage ka na in one month.
“You know me to well Max.” at bahagyang ngumiti sakanya.
“Of course Via. Ano pa yung pinagsamahan natin sa States nun no. So let’s go?”
I nodded and went to his car.
He knows how to drive. Lahat naman kami e.
Tahimik lang kami parehas sa loob ng sasakyan, kanina pa nga siya nagdrdrive e.
“Where are we going?” I asked him.
“I’ll bring you home.”
“Ha? Why? I thought we’re going to have a dinner or something.”
“Supposedly, but you look tired. Kaya iuuwi nalang kita. I think you need to rest, you look sa pale.”
Sa totoo lang, masama talaga ang pakiramdam ko.
I haven’t eaten my breakfast nor my lunch.
I have an empty stomach. Wala lang talaga akong gana magsikain ngayon.
“Did you eat your lunch?” He asked me.
“Not yet. I didn’t eat anything.”
Saktong huminto naman yung sasakyan sa harap ng bahay namin.
He looked at me straight to the eyes.
“Bakit hindi ka kumain?”
“Wala lang, I don’t feel like eating.”
“Well, I’ll cook for you. Kainin mo yun ha. You know how much I care for you, right?”
“I know, and I’m thankful with that. Ikaw lang ata yung nag-aalala sakin bukod kay Gela.”
“Because I love you.”
I just smiled to what he said.
I know about that, sinabi na niya yan sakin nung nasa States pa kami.
Hindi ko lang kung ano ba talaga nararamdaman ko sakanya that time.
“Let’s go?”
Lumabas na kami sa sasakyan niya.
Pinapunta muna niya ako sa kwarto ko.
He said to me na I should rest. Masama kasi pakiramdam ko.
Dadalhin nalang daw niya yung food na niluto niya for me.
I went up to my room and changed my clothes.
Humiga ako sa kama ko kasi nahihilo na ko.
Ikaw ba naman hindi kumain buong araw diba? tignan natin kung hindi ka mahilo.
Hindi ko napansin na nakatulog na rin pala ako.
—
[Max’s POV]
Nagluto ako sakanya ng Creamy Macaroni soup, Grilled Salmon, and saute vegetable.
Hindi pa kasi siya kumakain diba, so ganito kadami ang niluto ko.
Nilagay ko siya sa tray at dinala sa room ni Via.
Umakyat ako sa kwarto niya at pumasok sa loob.
I saw her sleeping in her bed.
Nilapag ko muna yung tray sa may side table niya at tinabihan siya sa kama niya.
Hinawakan ko ang mukha niya at pinagmasdan ito ng mabuti.
Ang ganda niya, that’s why I felt inlove with her.
I don’t know if she feels the same way pero gagawin ko ang lahat para maging parehas kami ng nararamdaman.
Naramdaman kong gumalaw siya.
“Nandito ka na pala, sorry. nakatulog ako, nahihilo na kasi ako.”
“It’s alright. Kain ka muna, I’ll get some medicine sa cr mo.”
“Thanks.”
Umupo siya sa kama and kumain ng niluto ko.
Kumuha naman ako ng gamot niya.
Hindi niya naubos yung niluto ko kasi sobrang sama ng pakiramdam niya.
Binigay ko yung gamot sakanya at ininom naman niya.
“Pahinga ka na ulit.” sabi ko sakanya.
“Pero paano ka? bisita kita tapos tutulugan lang kita?”
“Don’t worry about me. Babantayan kita dito.”
“Thank you again, Max. Siguro itutulog ko lang to kung wala ka ngayon sa tabi ko.”
“No need to thanks me, mahal kita kaya aalagaan kita.”
Nginitian niya ako at humiga na ulit.
“Pwede ka bang humiga dito sa tabi ko?” tanong niya sakin.
“Is it okay with you?”
“Yes.”
Humiga ako sa tabi niya.
Lumapit siya sakin at pinatong ang ulo niya sa chest ko and put her arms around me.
Niyakap ko din siya pabalik.
“Good night Max, I miss you.” pabulong niyang sabi bago makatulog.
“Good night. I miss and love you.”
BINABASA MO ANG
The Incomplete Princess. (KathNiel)
Ficção Adolescente“Naranasan mo na ba na walang pakialam sayo ang magulang mo tapos kung papakialaman ka man e yung mali mong nagawa? Kasi ako, oo. Sa pamilya namin, ako ang tinatawag nilang black sheep. Para sakanila kasi lahat ng ginagawa ko mali. Pero sa isang pan...
