ပြတင်းပေါက်ကနေထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရတဲ့ နှင်းတွေဖွေးနေတဲ့အဲပရက်စ်တောင်တန်းတွေကို Taehyung မှိုင်တွေတွေဖြင့်ကြည့်နေသည်။ဆောင်းဦးစဝင်ချင်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် ရေဗာကာမြို့ကြီးသည် မနက်စောစောတွင်မြူတွေဖြင့်ဖုံးနေပြီး နေရောင်ကိုမတွေ့ရသေး။အဲပရက်စ်တောင်တန်းကြီးနှင့်နီးတဲ့မြို့တွေကတော့ နှင်းထူထူတွေဖုံးပြီး အေးခဲနေလောက်မည်။
ဒီနေ့ Jeon နဲ့အတူ ဗိုလ်လောင်းသင်တန်းဆင်းပွဲအခမ်းအနားကို တွဲတက်ရမည်ဖြစ်သည်မို့ မတွေ့ရတာ4ရက်လောက်ကြာပြီဖြစ်သော Jeon နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတော့မှာဖြစ်သည်။Jeon နဲ့သူ့ရဲ့အေးစက်စက်ဆက်ဆံရေးက တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ်ကူးလာသည့်တိုင် ပြောင်းလဲလာခြင်းမရှိပဲ ပိုမိုအေးစက်လာတာက အဲပရက်စ်တောင်ထိပ်ကနှင်းခဲတွေလိုပင်။သူကတော့ ဒီလိုအေးစက်စက်နဲ့ နာကျင်ရတဲ့အနေအထားကို နေသားကျနေခဲ့ပြီမို့ အထူးအဆန်းတော့ဖြစ်မနေတော့။နေသားမကျလို့လည်း မရဘူးမလား?သူမှမပြတ်သားနိုင်ပဲလေ။
မေမေ့ကိုလည်း လာတွေ့ပါမယ်လို့ပြောခဲ့ပြီး သွားမတွေ့ဖြစ်ဘူး။သူ့အစားမခံမရပ်နိုင်ဖြစ်နေတဲ့မိဘတွေပုံရိပ်ကို မမြင်ချင်တာလည်းပါသလို ဆက်ဟန်ဆောင်နေလည်း မေမေကယုံပေးတော့မည်မဟုတ်တာကြောင့်ပင်။ပြီးတော့ မေမေပြောလာမယ့် Jeon နဲ့ဝေးရမယ့်အကြောင်းတွေကို သူနားမထောင်ချင်ပါ။ဒါကြောင့် မေမေတို့နဲ့တွေ့ဖို့ကို အတော်အချိန်ယူရလိမ့်မည်။
"မပြင်ဆင်သေးပဲဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ"
အတွေးတွေလွန်နေတုန်း အနောက်ကနေကြားလိုက်ရတဲ့အသံမာမာကြောင့် Taehyung မျက်ဝန်းတွေအရောင်လဲ့သွားသည်။အဖြေပြန်မပေးမိသလို လှည့်လည်းမလှည့်ကြည့်တော့ ခြေသံတွေကသူ့အနားသို့တိုးကပ်လာသည်။ပြီးတာနဲ့ သူ့အရှေ့မှာလာရပ်ပြီး ဘယ်ဘက်လက်ကိုဆတ်ခနဲဆွဲယူသည်။
"မင်းဒီလိုလုပ်နေရင် အဲ့ဒဏ်ရာကဘယ်တော့မှပျောက်မှာမဟုတ်ဘူး...ရောဂါမွေးနေတာလား"
