İçimdeki Yangın

1.Bölüm ♤ Ruhu Yanan Kadın

Öncelikle hepiniz kurgumuza hoşgeldiniz. Kurgumuz İçimdeki Yangın yazarlarımızın ilk kitabıdır. Severek okumanızı ve desteklerinizi bekliyoruz.

Hoşgeldiniz Efendim🫶🏻💐

2023 Nisan Ayı

"Babacım ben geldim, nerdesin?" diyerek içeri girdim, yorgunluktan ayak bileklerim ağrıyordu. Gün boyu salına salına yürümenin de dezavantajları vardı değil mi ama.

"Salondayım güzelim gel" sesinde huzur bulduğum babamın yanına ulaştığımda beni gülümsemesiyle karşıladı elindeki kitabı bırakarak yanıma yaklaştı ve bana kocaman sarıldı, bu bizim 5 yaşımdan beri yaptığımız baba kız sarılmasıydı.

"Annem nerde gelmedi mi daha eve?" Annem gezmeyi seven bir kadındı ve arkadaşları ile sürekli buluşurlar oturup sohbet ederlerdi. "Hayır güzelim git üstünü değiştir de dinlen biraz gelene kadar" dedi babam ve bir kez daha sarılıp yukarı kattaki odama çıktım.

Evimiz parisin en gözde yerlerinden birinde bir villaydı. Bu nedenle buraya yıldızlar pek uğramazdı. Bu beni üzse de babam bana yıldız çıkartmaları alarak mutlu etmişti. Odamın girişinde bunu farkedince gülümseyerek odama girdim. Üstüme rahat ev kıyafetlerimi de giyince kestirmek için yatağıma uzandım. Nerden bilebilirdim ki karanlık bir dünyaya uyanacağımı...

Öksürerek uyandım. Bir yandan telefonum durmadan çalıyordu bir yandan da nefes almak için ellerim boğazımı çoktan bulmuştu. Duman gözlerimi yaşartacak cinstendi. Uyku mahmurluğundan sıyrılınca koşarak aşağıya indim ama ev mutfak tarafından yanıyordu ve alevler çok hızlı yayılıyordu. Babam...

Babam kütüphanedeydi ve orası çoktan alevler içinde kalmıştı. Koşarak oraya ulaştım lakin dumandan babamı göremiyordum bir yandan öksürük krizlerine girdiğim için dikkat edemiyordum.

"Baba... Babacım nerdesin?"

Daha fazla dayanamayıp yere yığıldım ve ben orada hayatımı kaybettim. Yanlış anlamayın hayatımın anlamı olan babam o gün o alevler içinde can verdi.
Ve bunu yapanı bulamadık.

2023 Mayıs Ayı

Zorlukla nefes alarak gözlerimi açtım. Hala boğazımda garip bir durum vardı. Nefes alırken problem yaşıyor gibiydim. "Uyandı anne Ahsen uyandı!!" Bu abimin sesi olmalıydı. Yavaş yavaş görüntü netleştiği için tahminimin doğru olduğunu anlamıştım.

"Babam.. Abi babam nerde iyi mi?"
Soruyu sormamla gözlerinin aldığı şekilden her şey anlaşılıyordu aslında ama beynim inkar etmek istedi. Onu kaybetmiş olamazdım, beni bırakmazdı. Bırakmazdı dimi?

Sessizce yanımdan ayrıldı gözleri dolu dolu çıktı odadan ardından giren doktor sağlık muayenesi yaptı. "Ahsen hanım bir aydır komadasınız bu nedenle günlük hayatınızda kısmi problemler yaşayabilirsiniz ama bu durum geçicidir."

Doktor neler söylüyordu böyle. Bir ay mı? Bir ay komada! En büyük gerçekse babamı kaybetmiştim, onu kurtaramamıştım. Yaşlar gözümden yavaşça akarken doktor dinlenmem için beni yalnız bıraktı. Ardından odaya annem, Ezgi, abim ve yengem girdi.

Annem çökmüş gibiydi, bilirdim babam onun her şeyiydi. "Kızım daha iyi misin annem" diyerek bana sarıldı. Hala ağladığım için boğuk çıkan sesimle "Nasıl iyi olabilirim anne?" Diyebildim sadece.

Kimseden ses çıkmadı. Doktor gelip çıkmalarını rica etti ve birkaç gün gözetim altında kaldıktan sonra çıkabileceğimi söyleyip gitti.

Ağlamaktan ağrıyan gözlerim daha fazla dayanamadı ve huzursuz bir uykuya daldı. Kara dumanlar ve alevler dolu bir rüya gördüm...