anlıyorsun değil mi?|Dušan Tadic

Bölüm iki

"Ravza." diye fısıldadım tekrardan gözlerimi sımsıkı yumup açtım.

Bu gördüğüm gerçek miydi?

Ravza, güzel eşim karşımda mıydı sahiden?

"Dušan." diye ismimi söylediğinde göz yaşlarım bunu bekliyormuş gibi akmaya başladı "Gerçekten buradasın." dedim inanamıyormuş gibi.

Göz yaşları eşliğinde karşıma gelip elimi tutup gülümsedi "Buradayım bir tanem." dudaklarımın arasından bir hıçkırık kaçarken senelerdir hasretini çektiğim, hayallerine sığındığım şeyi yapıp sarıldım.

Kollarımı bedenine sardığım an karşılık verip sarıldı, "Ravza," dedim saçlarını titreyen ellerimle okşarken "Gerçeksin." dedim.

"Gerçeğim, kavuştum size." dediğinde hıçkırarak ağlamaya devam ettim. Geri çekilip titreyen ellerimle yüzünü tuttum gözleri ve burnu kızarmıştı güldüm, göz yaşlarımla güldüm.

"Güzel eşim." dediğim an gözünden bir damla yaş daha aktı "Buradasın." dedim hâlâ inanamamış gibi "Buradayım" dedi yüzünü sağ elime yaslarken.

"Burada baba, annem geldi sonunda!" diye yerinde zıplayarak bağıran oğlumla güldüm "Burada." dedim Ravza'ya dönüp tekrardan kollarımın arasına alıp sarmaladım, saçlarının kokusunu derince içime çekip bir öpücük kondurdum.

"Şükürler olsun." diye fısıldadım daha sıkı sarıldım.

Nasıl olmuştu, ne olmuştu bilmiyordum ama Ravza'm bize dönmüştü. Önemli olan şu an buydu.

Evime kavuşmuştum.

///////

"Gel anne içeriye." diyerek Ravza'nın diğer elinden tutan oğlum annesini evden içeriye doğru çekmişti.

Ravza'nın diğer eli bende olduğu için ben de çekilmiştim.

Baba, oğul gelen meleğimizin elini bırakmamıştık, bırakamamıştık.

Ravza, bize gülerek yürüdüğünde bizde yürüyüp salona geçtik, koltuğa oturduk aynı anda.

Ravza, merakla etrafı izlerken biz gülümseyerek onu izliyorduk.

"Hiçbir şey değişmemiş." diye fısıldadığında gülümseyerek saçını okşadım "Senin elinin değdiği hiçbir şeyi değişemezdik."

Gülümseyerek yüzüme baktı, solgun yüzünü okşayıp yanağına bir öpücük kondurdum.

Bartu, durmadan annesine bir şeyler anlatırken benim tüm ilgim eşimdeydi.

Sorulması, konuşulması gereken çok şey vardı.

Bu yüzden "Bartu, sen öğlen uyumadın hadi uykuya." dediğimde oğlum bana asık suratıyla baktı "Ama baba, annem." dediğinde gülümsedim saçını okşadım "Annen, burada oğlum uyandığında konuşursunuz." dediğim an annesine döndü yanaklarına öpücükler kondurmaya başladı.

"Gitme tamam mı anne? Sana daha anlatacağım çok şey var." dedi, Ravza oğlumuzun saçını öpüp "Gitmek yok artık anneciğim, uyandığında burada olacağım." dedi söz verircesine.

Gülümsedim, artık burada bizimle olacaktı.

Oğlumuz zoraki bir şekilde bizden ayrılıp odasına gittiğinde eşime döndüm, o da bana bakıp gülümseyerek yanağımı okşadı.

"Anlat Ravza'm, neler oluyor? Senelerdir neredeydin? Bizi neden bıraktın? Biz seni," deyip yutkundum o kelimeyi öldü kelimesini söylemek istemiyordum "Gittin sanıyorduk." dediğimde gözleri dolarken yanağıma bir öpücük kondurdu, öpücüğüyle gözlerimi yumdum.

"Anlatacağım sevgilim, sözümü kesmeden beni dinle tamam mı?" dediğinde gözlerimi açıp kafamı salladım.

"Trafik kazası geçirdiğimi biliyorsun, kazadan beynime aldığım hasar sonucunda komada kaldım 1,5 yıl boyunca. Bilmediğim, tanımadığım insanların olduğu bir yerde gözlerimi açtım. Sizi aradım yoktunuz, 1 ay boyunca nerede olduğumu bilmeden yaşadım. Size gelmenin, sana haber vermenin yollarını aradım ama bulamadım. Engel oldular hep." derin bir soluk verdi kaşlarım çatılırken onu dinlemeye devam ettim.

"Ben, biri tarafından alıkoyulmuştum Dušan, o size gelmemi sana ulaşmamı hep engelledi." Kaşlarım çatılırken derin bir nefes aldım "Kim? Kim seni bizden alıkoydu Ravza'm? Biz seni kaybettik sanarken kim senin canını yaktı?" dediğimde gözlerini kaçırdı "Bunu bilmek seni yıkar sevgilim." dediğinde ellerini sımsıkı tuttum.

"Senin yokluğun kadar beni hiçbir şey yıkamaz. Kim seni bizden ayırdı söyle bana."

Ravza, bir süre yüzümü inceledi derin bir soluk verdi sonunda o isim döküldü dudaklarından.

"Annen."