Haftalar ayları kovalamıştı. Elbise hep aynı yerdeydi. Ben hep onu beklemiştim ama o gelmemişti. Canımı sıkıyordu bu durum. Onu çok özlemiştim. Kokusu gitmişti. Gözüme uyku girmiyordu. Ona o sözü söylemekle hata etmiştim farkındaydım. Ama böylesi de çok ağır bir cezaydı bana.
Ağlamaktan başka elimden birşey gelmiyordu. Korktuğum için saray dışına da çıkamıyordum. Tae çok nadiren yanıma geliyordu. Jungkooksa o günden sonra yanıma hiç gelmemişti. Kısacası onsuz çok yalnızdım. Gerçekten kimsem yoktu.
Aylardır odadan çıkmamak bana bir getiri sağlamamıştı. Bu yüzdendir ki dışarı çıkmıştım. Bahçede dolaşmaya başlamıştım. Güllerin yanına gidip oturmuştum.
O sırada bedenim kaskatı kesilmişti. Boynumda hissettiğim dişler canımı yakmıştı. Ama bildiğim birşey vardı. Yoongi benim canımı asla bu denli acıtmazdı. Bu Yoongi değildi. Benim kendi ellerimle hazırladığım ölümümdü. Aniden önümde bir gölge belirmiş ve arkamda hissettiğim o sert iki baskı yok olmuştu. Başım güllerin arasına düştüğünde ve beyaz gülleri kırmızıya boyamaya başladığında gözlerim bembeyaz bir ışıkla dolmuştu. Gözlerimi son kez güçlükle kapatıp açabildiğimdeyse onu görmüştüm. Başımı endişeyle tutan ve küçük diye bağıran yoongiyi.
-
