Siyah ve kırmızı.
Siyah ve kırmızıydı bu hikayeyi başlatan bitirecek olansa yine siyah ve kırmızıydı. Gözlerim ağlamaktan kızarmıştı. Bütün gün aklımda öldürme planları kalbimdeki kin ile birlikte karşımdaki duvara bakmıştım. Biz bunu hak etmemiştik. Hangi günahımızın bedelini bize böyle kesiliyordu. Anlamamıştım. İkimizede seçim şansı sunulmaması ne büyük bir işkenceydi.Başımı kaldırmaya bile takatim yoktu. Üstümde haklı bir yorgunluk;ümitsizlik vardı. Lakin eğer böyle kalmaya devam edersem ve eğer o gelirse ve beni böyle görürse benim arkadaşımın başına birşey gelmesi çok olağandı. Toparlanmam gerekiyordu.
Toparlanmamız gerekiyordu.
Parmaklarım karıncalanmaya başlamıştı. Ne zaman halsiz hissetsem bir yerlere zarar verme duygusu ön plana çıkıyordu. Bu yüzden yağa kalkıp mutfağa gitmiş. Kafamı dağıtmak için yemek yapmaya başlamıştım.
Hazırladığım karışımın içine unu döküp çırpmaya başlamıştım. Karışımın oluşturduğu şekillere bakmaya başlamıştım delirmiş gibi hissediyordum. Yaşanan paranormal olaylar delirtiyordu beni. Duygularım birbirine karışmıştı. Ağlamam,gülmem,korkmam,sinirlenmem. Hangisini yapmam gerekiyordu .Belki hepsini yapmam gerekiyordu ama gülmem değil. Komik olan birşey yoktu. Belki de hayatın bu kadar accımasız olması komik geliyordu. Neden herkesin içinde benim bunları yaşamam gerekiyordu ki? Neden ben olmak zorundaydım? Neden!
Dışarıdan saçlarımı çekiştirdiğimin ve deli gibi ağlamaya başladığımı bile beilme sarılan kolları hissedene kadar fark etmemiştim. Başımı yasladığım,daha doğrusu onun yaslattığı, ölüm kokuyordu. Daha çok ağlamay başlamıştım. Şimdi öne çıkan duygum korkuydu. Vücudum tir tir titriyordu. Ağlamayıysa bir türlü bırakamıyordum. Elimi yumruk yaparak sertçe göğsüne vurmaya başlamıştım. Şimdiyse kızhındım. O kadar çok duygu karmaşası yaşıyordum ki bedenim kendini daha fazla taşıyamamıştı.
Güçlü görünmeye çalışan ben daha ertesi günden karşısında küçük bir çocuk gibi yıkılmıştım. Hatta öyle bir yıkılmaydı ki bu bedenim tamamen teslim etmişti kendini. Gözlerim kapanmış ve onun kollarına bırakmıştım kendimi.
Ben karanlıklara hapsolmuştum. Önümü göremiyordum ışığım yoktu.
Şimdilik yoktu.
