Seni Seviyorum...

Beni sevmeyişini sevdim

'Beni sevmeyişini sevdim' diyebildiğim bir adam oldu hayatımda. 'Seni sevmeyi sevdim' dediğim bir adam.
Çok aşıktım bırakıp gitmeye kıyamadım işte. Belki gerçekten ona kıyamadım, bilmiyorum. Belki de kimse beni onun kadar çok sevmez diye düşündüm, gitmekten korktum. Evet evet, ikinci seçenek daha ağır basıyor. Yalnız kalmaktan, ondan başkasına aşık olmaktan korktum. Ama diğer yandan beni fazlasıyla sevmeyen adamın canının yanmasını istedim. Çünkü o adamın canı ben değildim. İnsan kendisini 'kendinden çok seven' birinden kolayca vazgeçemiyor. Bazen sevilmekle yetinebiliyor. 'Sevmiyor ama onunla mutluyum' diyebiliyor. Bende bir yere kadar bu düşünceyle idare edebildim. Aklımı kalbime uyduramadım. İnsan sevmekten çok sevilmeyi istermiş.
Şimdilerde herkes çok bencil, çoğu zaman sen en bencil. Mesela kimse bana 'beni sevmeni sevdim' demedi. Hatta kendimden çok sevdiğim için hep üzülen, terk edilen taraf oldum. Evet evet, gerçekten söylenenler doğruymuş. Karşındakine sevgini belli ettiğinde gidermiş, kaçan kovalanırmış. Aslında 'ben' gibi olmanı isterdim. Benle bütün, kalbimle eş. Maalesef senin kalbin beni ve sevgimi kabul etmedi. Çok sevmek sana yetmedi. Keşke beni değilde seni sevmemi sevseydin, beceremedin. Sahi neden sevemedin? Ben seni masumca, zararsız sevmiştim. Onlar gibi menfaat için sevmemistim? Soylesene neden!?