Şekersiz Kahve

6▪︎ Ev

▪︎︎☕️▪︎

19.30

Uzun zaman önce olduğu gibi eve gelmişlerdi. İkisinin de akıllarından silemediği; o gözlerin birbirini bulduğu ilk bakış, an, cümle tekrar yaşanamazdı belki ama kendini her seferinde hatırlatırdı. Yeşil ve eski tahtalara bakıp hatırlardın.

Neslihan'ın gözlerinin önünde rüzgar sesinden dolayı gıcırdıyordu tahtalar, hatırlıyordu unutamadığı o günü. Zamanı saatlerden çekip alabilse, deli gibi bisiklet sürecekti o ana ama alamıyordu.

Neslihan: Hiç değişmemiş, rengi bile.

Güven: Değişmeyen tek şey o kalsın istedim. Zaten, değiştirecek kadar da yakın değildim.

Rüzgar tahtaların sesinden Neslihan'ın sarı saçlarına esintiler verdiğinde, Güven bisikleti bahçedeki ağaca yaslamış ve yanına gelmişti. İkisinin de yüzü eve dönüktü, o bembeyaz kapıya dikmişlerdi gözlerini.

Güven'in aklında onu narince kucağına alıp eve girmeye çalıştığı an belirdi. Kucağında uyuyan bir çiçek tutmuştu o gün. Sonrasında deli gibi fanus olmuştu, kırılıyordu camları belki ama bu ölümüne değen bir kırgınlıktı.

Neslihan: " Seni eve getirdim. " Demiştin. Şimdi de ben getirdim seni eve.

Güven: Evet. Uyumuyormuşsun demek ki.

Neslihan: Sen kucağına alınca uyanmıştım yaranın acısıyla.

Güven: Bu sefer ikimiz de yaralıyız.

O ruha tutunduğu günü sanki 20 yıl önce değilde dün gibi hatırlıyordu. O gece çok yara almıştı kendinden sebep, daha sonrasında ise sebebi yanında duran adam olmuştu. O gece tanışıp, o gece aşık olduğu adam.

Neslihan: İkimiz- de değil. Ben yaralıyım. Giden sensin, kalan benim Güven hocam.

Adımlarını hızlandırıp merdivenlerden çıktı ve kapının tam önünde durdu. Gözleri sert kahverengiye dönmüştü, rüzgar bile daha bir sert esip savurmuştu saçlarını. Fırtına çıkacaktı yine.

Güven: Doğru ama gidende kalandır. Sen de gittin yani.

Neslihan: Ben gitmeyi sevmem, unuttun herhalde.

Elini boynunu sıkan kolyeye koyup derin bir nefes aldı ve eski bir unutkanlığı bulmak ister gibi pencere pervazında duran, içi boş saksıyı kaldırdı. Anahtar hâlâ aynı yerde duruyordu. Onlar çok başka yerlere savrulmuştu ama hatıraları duruyordu yerli yerinde.
"Aynı yerde. "