Şekersiz Kahve

3▪︎ Gidememek

▪︎☕️▪︎

Herkesin bir anda sizden kaçıp gittiği zaman diliminde, yılların süpürüp götürdüğü ama hiç aklınızdan çıkaramadığınız kişinin yanınıza kaldığı oldu mu hiç?
Kadının yanına kâr kalmıştı bu kişi. Herkes gitmiş ama o kalmıştı.

Elinde tuttuğu şeffaf çay bardağını daha çok başlarında olduğu kitabın üzerine bıraktı. Bu sürekli tekrarladığı şey kitap kapaklarının üzerinde iz yapıyordu.

Neslihan: Yine yağmur yağıyor.
Yeter artık.

İçtiği fincanda ki çayın bitiminde sitem ederken öylece oturmuş, bu tatil gününde derin şekilde düşünüyordu; Dünü, dün akşamı.. Seminer anını. Yağmurun yağışı ile birlikte aklında tekrar ediyordu saniyeler. Öyle ki kapı neredeyse hiç duyulmayacak şekilde çalındı kulağına.

Neslihan: Gel.

Küçük bir çocuk misali kafasını kapı aralağından uzatan Yaman, üzgün annesinin yaralarını sarmaya gelmişti belli ki ama Neslihan bu sefer ona bile gülümseyemiyordu.

Yaman A: Geldim.

İlerledi ve hemen yanına oturdu. Annesinin bu üzgün ifadesini hiç sevmiyordu, gülmesini istiyordu inatla. Ağlayınca gözlerinden dökülen şeyler kalbine dokunuyordu çünkü.

Yaman A: İyi misin?

Neslihan: İyiyim. Bu arada dün, seminerden sonra konuşuruz demiştim ama unutmuşum.

Yaman A: Önemli değil. Kötü geçmiş, babam söyledi.

Ellerini birleştirdi ve gözleri koyu bir renk aldı hemen.
Duygular ile göz renkleri ve göz bebekleri değişirdi her insanın ama bunu çiçeklerde nadir görürdünüz.

Neslihan: Sebebinin kendi olduğunu da söylemiştir o hâlde.

Yaman A: O da mı çıktı salondan?

Neslihan: O da çıktı.

Yatak başlığına sert şekilde yaslandı ve ellerini ayırdı birbirinden. Kafasının altına aldığı iki yastık belinin hizasında duruyor ve ona destek bile olamıyordu.
Kimsenin sizi görmemesinin acısı büyük oluyor sonuçta, yumuşatamıyor hiç bir şey içinizi.

Yaman A: Benim yüzümden yaptın değil mi o konuşmayı? İnsanlar da beğenmedi tabi.

Neslihan: Ben o konuşmayı kendim olduğum gibi yaptım, sadece isanlar sevmedi beni.