The Twilight Heiress (Resurrection Series #1)

Kabanata II

Sa kalaliman ng gabi, ang aking protesta ay umalingawngaw sa loob ng kuwartong iyon—madilim, nakakabinging katahimikan na tanging hinaluan ng paminsan-minsang pagpatak ng tubig mula sa isang hindi nakikitang butas sa kisame. "Hindi ako kriminal para ikulong niyo ako dito! Pakawalan ninyo ako!" ang sigaw ko, na puno ng desperasyon at galit.

Ang aking boses ay tila musika sa loob ng madilim at masikip silid na ito—kung saan ang amoy ng bulok na laman-tao ay nakakapit sa bawat sulok, na parang anino na ayaw lumisan. Sa takot na masagi ang hindi nakikita ngunit ramdam na pinagmulan ng amoy, ipinako ko ang aking sarili sa isang gilid, piniling maupo sa malamig at matigas na sahig.

"Tulungan ninyo ako..." Ang dating sigla ng aking tinig ay napalitan ng panginginig, tanda ng takot na baka sa dilim na ito ay may itinatagong nilalang na hindi pangkaraniwan—na baka sa susunod kong paghinga ay may kakaibang nilalang na lalabas mula sa mga anino.

Unti-unti, ang apoy ng pag-asa ay naglaho, at ako'y naging isang tahimik na anino rin sa sulok ng madilim na silid. Ang pagnanais na bumalik sa lugar kung saan ako nararapat ay tila isang malayong pangarap, dahil ang aking isipan ay balot na ng kaguluhan. Paanong ako'y napadpad sa loob ng isang libro? At higit pa roon, paanong ako'y makakalaya mula rito?

Sa gitna ng aking pag-iisa, hindi ko maiwasang isipin ang aking mga magulang na umampon sa akin. Hinahanap kaya nila ako? At ang aking minamahal na boyfriend, ano na kaya ang nangyari sa kanya? Ang puso ko'y nangangamba na baka sa paglipas ng oras, ako'y tuluyan na nilang malimutan, parang isang alaala na dahan-dahang kumukupas sa liwanag ng araw.

Mga oras na ang dumaan, naghari ang katahimikan, tila isang masinsing belo na bumalot sa paligid. Subalit, nang walang anumang babala, isang serye ng mga yapak ang naglabas-masok sa kapal ng katahimikan, tumunog sa pagbukas ng mabigat na tarangkahan. Sa pag-asang magkaroon ng pagbabago sa puso ni Haring Theo, bigla akong napabalikwas at tumayo, ang aking pag-asa'y sumisibol na tila isang binhing naghihintay ng ulan.

Sa paggalaw ng bisagra, dahan-dahang bumukas ang pintuan, at kasabay nito'y pumasok ang liwanag ng araw—mga sinag na nagpinta ng ginto sa mga madidilim na sulok, nagdala ng buhay sa loob ng kulungang walang sigla.

Ang aking mga mata'y lumaki, napako sa isang anyong hindi inaasahan—ang nakahandusay na katawan na kasama ko sa kulungan, ang pinagmumulan ng masangsang na amoy na nagpahirap sa aking mga oras dito. Pagkakita sa trahedyang katabi ko, nabalot ako ng takot at dali-dali akong nagtatakbo palapit sa pintuang nag-aalok ng kalayaan.

"Makakalabas na ba ako?" ang tanong ko, halos hindi makahinga, sa kawal na may titig na puno ng misteryo at kabigatan. Sa kanyang mga mata, may kislap ng pamilyaridad—parang isang mukha mula sa isang di-malilimutang nakaraan.

Ngunit bago pa man niya ako bigyan ng tugon, isang hindi inaasahang kapangyarihan ang sumabog mula sa kanyang palad. Mga alon ng apoy ang lumabas na tila isang nakakasilaw na sayaw. Sa sandaling iyon, naisip ko na baka iyon na ang huling utos ng hari—na ako'y wakasan. Ngunit sa halip, itinuon niya ang kanyang kapangyarihan sa katawang nangangamoy bulok, at sa ilang sandali, ang katawan ay naging abo, winaksi ng nag-aalab na pwersa.

"Maaari ka nang lumaya," ang malumanay niyang wika, pagkatapos na maglaho ang huling ningas ng apoy. "Mapalad ka, sapagkat hiniling ni Prinsesa Amethyst na ikaw ay pansamantalang palayain."

"Sa wakas!" marahang bulong ko, pahayag ng ginhawa habang ang dibdib ko'y nag-alon sa pasasalamat. Sa sulok ng aking isip, sumibol ang di-matitinag na kuryusidad hinggil sa misteryosong katawang naging kasamahan ko sa makapal na anino ng aking selda. Sa aking isipan, hindi mapigil ang kuryusidad tungkol sa misteryosong katawan na kanina lamang ay kapiling ko sa dilim. Kaya't tinanong ko siya, "Ngunit, sino ba ang taong iyon na naging kasama ko sa aking pagkakakulong?"