Zihin Oyuncuları

Bölüm 1.2

"Anne!"

"Uzaktan bağırılmaz! Yanıma gel de söyle."

Annesinin söylediklerine ofladı küçük kız. Her tarafı un ve nişasta içindeydi. Umuyordu ki annesi ona çok kızmasın.

" Ama ben yanına gelemeyecek durumdayım."

Bir aüre bekledi küçük kız mutfaklarının kapısından merdive gözüküyordu. Annesinin zarifçe merdivenden inişini görebiliyordu. Annesine hep hayran olmuştu küçük kız. Güzelliğine, zarafetine, bilgisine ve daha nice özelliğine. Küçük kız için annesi mükemmeldi. Ve bu kadar mükemmel bir insan mükemmel başka bir insana aşık olmalıydı öyle değil mi?

Babasını hiç tanımamıştı kız çocuğu. 4 yaşlarındaydı. Çevresindeki arkadaşlarının hep babası da vardı. Bazen arkadaşlarını almaya babaları gelirdi. Gece sessizce onları izler, onlara özenirdi.

Annesine babasını sormaya hiç cesaret edememişti.

Annesi mutfak kapısında belirince düşüncelerini dağıtmaya çalıştı. Annesi onun ve mutfağın halini görünce başta ufak bir şok geçirmiş sonrasında gülmeye başlamıştı. Gece derin bir nefes aldı annesi kızmamıştı. Zaten annesi ona kolay kolay da kızmazdı.

"Ne hale getirdin sen buraları?'"

"Sana pasta yapmak istemiştim ama olmadı"

Annesi ona gülümsedi.

"Gel önce seni temizleyelim sonra da buraları."
Küçük kız kafasını sallayarak onu onayladı. Annesi kızını kucağına alıp banyoya götürdü.

Annesi suyu ayarlarken kiçğk kız üstündeki kıyafetleri çıkartmıştı.
Annesi kızına dönüp onu ayarladığı suyun altına soktu. Küçük kız sessizce annesinin onu yıkamasını bekliyordu. Yine düşüncelerine dalmıştı.

Annesi kızının düşünceli halini farketti.

"Bir sorun mu var bal kızım?"

"Bir şey sorabilir miyim anne?'

"Tabiki"

"Benim babam var mı?"

Annesinin duraksadığını hissetti. Bir süre bekledikten sonra annesi cevap verdi.

"Tabiki var. Her çocuğun babası vardır."

" O zaman benim babam nerede?"

" Sürekli seni düşündüğü bir yerde."

"Nasıl yani?"

Annesi derin bir nefes aldı kızının saçlarını duruladıktan sonra onu duşakabinden çıkardı. Havluya güzelce sarıp yatak odasına götürdü.

Küçük kız annesinin sorusuna cevap vermeyeceğini düşünüyordu. O yatağın üstünde otururken annesi saçlarını kurıladı. Kurulama işlemi bittikten sonra kızının önünde dizlerini çöktü.

" Benim bal kızım. Babanı yanında olmadığı için suçlamanı istemiyorum. Sırf sen burada ol diye o yok. Bunu bilmen yeterli. Ve eminim ki o bir gün bizi bulucak."

"Bizden uzakta mı? Niye? Nasıl ben burada olayım diye o yok?"

"Bu soruların cevaplarını o sana zamanı gelince verir. Olur mu?"

"Onunla bir gün konulabilir miyim?'

"Evet. Evet, konuşabilirsin."

"Sende olur musun?"

"Belki..."