If you knew me

Rozdział 21

— Urodziłam troje dzieci... nie dwójkę.

W tej jednej sekundzie, poczułam jakby grunt osunął mi się spod stóp. Co prawda siedziałam na łóżku i nic mi nie groziło, ale czułam się jakby ktoś po wielu latach, odsłonił przede mną wszystkie zakryte karty na stole.

— Dwóje bliźniaków i mojego małego szkraba... Andiego, Luke'a i... Lucy. — Ostatnie imię wypowiedziała z ogromnym bólem, który wymalował się na jej całej twarzy. Miałam wrażenie, że słyszę jej pękające na drobne kawałeczki serce, które wciąż nie zdążyło się przez te lata skleić. — Tak... Luke miał bliźniaczkę.

Miał bliźniaczkę? Jak to? Przecież to było nie możliwe. Może wszyscy troje byli... adoptowani?

— Miał?

Nie miałam pojęcia, że wszystko okaże się takie zagmatwane. Ich przeszłość, historia...

— Lucy popełniła samobójstwo... w ich czternaste urodziny. — Lucy. Lucy. Lucy. Naszyjnik Luke'a.

Zaraz po wypowiedzeniu tego zdania, kolejne łzy spłynęły wzdłuż jej policzków, a kiedy je wytarła zmarszczyła brwi, po czym powolnie uniosła swoją słabą dłoń do mojej twarzy. Opuszkiem palca dotknęła miejsca, w którym pojawił się mokry ślad. Ja... płakałam.

— Słonko... przepraszam nie chciałam cię zasmucić... — Przetarłam policzki, uważając by nie rozmazać tuszu, ani makijażu. Pociągnęłam nosem i pokręciłam głową.

— Nic się nie stało cieszę się, że się z tym ze mną dzielisz — opatuliłam jej delikatne ramiona, przytulając ją. — Jest coś jeszcze?

— O tak... Ale może lepiej przejdźmy do właściwego tematu...

— Proszę. — Nie powinnam była tak nalegać. To była ich bolesna przeszłość, w którą chciałam wejść brudnymi butami. Jednak czułam, że jeśli nie wyciągnę tego teraz od niej, to nigdy nie będę w stanie w pełni zrozumieć Luke'a.

— A dasz radę? — zaśmiałam się cicho i przytaknęłam. — Andrew. Nigdy go nie kochałam. Rodzice wydali mnie za niego, nie pytając o moją zgodę. Nim się obejrzałam byłam jego żoną. Tak naprawdę prawie go nie znałam. Okazało się, że był wychowany w bardzo bogatej i stereotypowej rodzinie, co oznaczało, że każdy mężczyzna miał ukończyć studia i zostać kimś wielkim. W tym czasie żona, miała zajmować się domem i dziećmi... Kiedy na świat przeszedł Luke wraz z Lucy, mój mąż ucieszył się tylko z syna. Powiedział wtedy, że najważniejsze jest, by mieć spadkobierca. Cieszył się, że Luke będzie mógł przejąć po nim interesy i zapewnił, że dopilnuje by ten osiągnął tak wiele jak on sam.

Poczucie winy zżerało mnie od środka, a głosił powtarzał, że nie powinnam się zagłębiać i poznawać tej części historii rodziny chłopaka.  Szczególnie za jego plecami i to bez jego świadomości. Ale wątpiłam, by brunet sam odważył się o tym opowiedzieć.

Zastanawiała mnie jeszcze jedna rzecz. Skoro Lucy i Luke byli bliźniakami... to dlaczego nie mieszkali całą rodziną od samego początku w Hattiesburg? Gdzie była wtedy Lucy? Dlaczego z nimi nie mieszkała? Może wcześniej coś jeszcze się wydarzyło?

— Lily... czemu nigdy nie poznałam Lucy?

Kobieta głęboko westchnęła i potarła skronie, próbując zebrać myśli.

— Andrew nigdy nie chciał mieć córki, dlatego gdy tylko ta miała zaledwie parę miesięcy, oddał ją w ręce swojej siostry, która mieszkała w Londynie. — Co? — To było jeszcze zanim przenieśliśmy się tutaj. On... Zabrał ją... z naszego własnego łóżka. Zasypiając przytulałam moją kruszynkę do piersi, a obudziłam się bez niej. Początkowo myślałam, że ktoś się włamał i ją porwał. Zgłosiłam sprawę na policję. Andrew akurat tej nocy wyjeżdżał w delegację, a po dwóch dniach wrócił... powiedział mi wtedy prawdę. Wmówił policjantom, że zapomniałam, że Lucy pojechała do dziadków... Zakazał mi interweniowania. Nie pozwolił mi jej odebrać. Wywiózł ją...