To już początek Końca cz.I: Niezapominajka.

4. Łucja: Idź do szkoły.

Dziś wstała później. Otworzyła okno, żeby wpuścić trochę chłodnego, porannego powietrza. Natychmiast zalał ją świergot setek ptaków. Poczuła zapach białych bzów sąsiadów. Było przyjemnie, ale odeszła od okna. Pamiętając o kompleksie Agnieszki, postanowiła założyć krótsze, czarne spodnie i zaczęła przeszukiwać szafę w poszukiwaniu odpowiedniej koszuli. Nagle poczuła pod palcami przyjemny, śliski materiał. Jasna bluzeczka z falbanką sama wypłynęła z szafy. Założyła ją i przejrzała się w lustrze. Wyglądała dość ładnie i elegancko, ale bez przesady. Idealnie. Przed wyjściem spojrzała na telefon. Dostała wiadomość.

- Zadzwoń, jak znów zdarzy się coś dziwnego. - Paweł najwyraźniej wciąż się o nią martwił.

- Wszystko w porządku, dziękuję. Miłego dnia! - Odpisała.

Zjadła śniadanie na swojej polance i szła okrężną drogą do szkoły, omijając szerokim łukiem wszelkie opuszczone wagony, stare garaże i wszelkie potencjalne miejsca przyciągające kłopoty. Tego dnia spacerowała wśród ogródków pełnych drzewek owocowych, bzów, hiacyntów i innych słodkich kwiatów.

Gdy dotarła do szkoły, zauważyła, że tym razem na boisku znów grali chłopcy z równoległych klas, jednak nie widziała ani Kamila, ani Maćka. Miała dziwne wrażenie, że będą jej unikać. W końcu osoba, po którą Policja przyjeżdża do szkoły nie jest najlepszym towarzystwem. Zagrała z nimi, jednak już po pierwszym secie pożegnała się i poszła pod klasę. Relacje z osobami z najbliższego otoczenia były ważniejsze.

Gdy dotarła na odpowiednie piętro, trochę się zdziwiła, bo choć pod innymi salami kręcili się uczniowie, pod ich była tylko jedna osoba. Rzeźnik siedział przy drzwiach z zeszytem, prawdopodobnie od polskiego. Jego plecak leżał rzucony obok. Wpatrywał się w zapisane koślawym pismem strony, jakby miał zaraz je pobić. Prawdopodobnie to on wszystkich przepłoszył.

Rozejrzała się szukając pozostałych. Chłopaków od siatki, ani Agnieszki nigdzie nie było. Nie zamierzała na siłę z nikim się zaprzyjaźniać, jednak dobrze byłoby wyjaśnić, że nie miała złych zamiarów.

Poszła w stronę łazienki. Przypomniała sobie, że dobrze byłoby umyć ręce po grze. W toalecie nie była sama. Jakaś dziewczyna poprawiała makijaż, inne dwie rozmawiały o nauczycielu, którego nie znała. Gdy wyszły, usłyszała znajome głosy z kabiny tuż przy otwartym oknie.

- I po co nas tam ciągnęłaś? Nikt nie przyszedł, a zwłoki nawet, jak tam były, zgarnęła Policja. - Poirytowanym głosem kontynuowała przerwaną rozmowę Alicja, jedna z koleżanek Weroniki.

- Mówię ci, z tą dziewczyną coś jest nie tak. Nie odbierała telefonu.

- Może po prostu miała już dość twoich urojeń? Na jej miejscu też bym nie odebrała. Ogarnij się. Może i znałyście się wcześniej, ale nie wiem, jaki masz do niej problem.

Łucja z pełnym satysfakcji uśmiechem najszybciej, jak mogła, nie wydając przy tym żadnego zbędnego dźwięku opuściła  łazienkę. Zostawiła lekko uchylone drzwi. Miała szczęście, bo chwilę po niej wyszła również Alicja, a za nią Weronika. 

Wchodząc do klasy czuła, że ta kłótnia może na prawdę wiele zmienić. Wiedziała, że musi to wykorzystać, jednak nie wiedziała jeszcze jak. Znów siedziała z Martyną. Nie było wątpliwości, że była klasowym kujonem i takim trochę popychadłem, dlatego też nie zdziwiła się wcale, gdy Alicja usiadła tuż za nimi tylko po to, żeby zapytać ją o wypracowanie z polskiego. 

Łucja starała się być tak miła, jak było to możliwe bez podejrzanego i nachalnego zagadywania. Mimo wszystko wciąż musiała być ostrożna. Na przerwie dziewczyny zabrały ją ze sobą. Poszła z nimi jeszcze współżmija Alicji, Natalia. Rozmawiały chwilę o głupotach, po czym w kącie korytarza zaczęły spisywać zadanie. Pod koniec przerwy oddały zeszyt.