Uyarı!
"Çığlıkları bastırılmış hiç bir kız çocuğu unutulmaz.Her daim hafızalarınızın köşesinde var olurlar."
Unutulan tüm kız çocuklarına...
***************
Müzik:
Melanie Martinez-Mad Hatter
Billie Eilish-Bury a friend
Yatağımda doğrulmuş gözlerimi açmaya çalışıyordum.Gözlerimi açtıktan bir süre sonra da uzun süre önümdeki duvara bakıp ayılmaya çalıştım.
"Umay,kızım hadi otobüs kaçacak."
Anacığımın sesini duymamla kendimi tuvalete attım.Yüzümü yıkadım,dişlerimi fırçaladım.
Daha sonra zaten düz olan saçlarımı at kuyruğu yaptım.Yüzüme otuz kez daha su vurup çıktım.Kıyafetlerimi geceden koltuğuma koymuştum.Okul eteğimi ve beyaz gömleğimi giyindim.
Üzerine bol hırkamı aldım.Okul çantamı unutmak üzereyken hemen aldım ve kapıya yöneldim.Havalar normalde sıcaktı.Mayıs ayının sonlarındaydık ve okul bitmek üzereydi.
Lise on ikinci sınıf gerçekten bir katliamdı.Üstüne üstlük sınav haftasındaydık.
Hiç bir zaman çok başarılı bir öğrenci olmamıştım.Her zaman ortalama notlarla sınıfı geçmiştim.Ne meslek istediğime dahi karar vermiş değildim.
Hayatta kendime kazandırdığım tek artının,insan ilişkilerim olduğunu düşünüyorum.Hiç bir zaman toplumda dışlanan bir tip olmadım.Her zaman yakın arkadaşlarım ve çevrem vardı.
Bu nedenle okula canım sıkkın bir şekilde gitmezdim.Çünkü ne olursa olsun gülüp eğlenebiliyorduk.
Fakat bazı günler hariç.Matematik yazılısı olan günler.
Diğer dersleri bir şekilde halledebilsem dahi matematik konusunda her insan evladı gibi sıkıntı çekiyordum.
Neyseki okuldaki gundime arkadaş grubum ve ben hiç bir şeyi ciddiye almıyorduk.Umarım hayatta bizi ciddiye alıp sillesini yüzümüze vurmaz.
Bunları düşünürken ayakkabılarımı giyinmiş evden çıkmıştım.Durağa doğru yürüyordum.
Dediğim gibi dersleri çok iyi olan bir tip değildim.Bu nedenle ortalama bir anadolu lisesine gitmiştim.Ama merak etmeyin halimden memnunum.
Otobüsü beklerken durağa mahalleden arkadaşım Damla geldi.Aynı zamanda aynı okula gidiyorduk.
Damla iyi kızdı hoş kızdı.Fakat şizofren olduğundan şüpheleniyorduk.
Sürekli eskiden bir ablasının olduğunu ve şu an olmadığını hatıralarında yaşadığını düşünüyordu.
Oysaki Damla'nın hiç ablası olmamıştı.Dört abisi vardı.
Ailesi hep kız çocuk istemiş ve beşincide bulmuşlardı.
Damla,bir süre psikologtan destek aldı.Bu aralar çok daha iyi.
Kartı okutup sefil otobüsüme bindim.Sabahın bu erken saatinde hiç çekilmiyordu.
Neyseki on beş dakikanın sonunda okuldaydım.Aslında okul çok uzak değildi.İstediğim zaman sadece yarım saatlik bir yürüyüşle ulaşabiliyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zaman Arası
Fantasy"Bazen,hiç var olmamış ve hatırlanmayan insanlar gerçektir.Yalnızca bir zaman arasına sıkışmış olabilirler." Zaman arasına sıkışmamaya dikkat edin. Herkesin normal olarak bildiği bir lisede hiç var olmamış insanları hatırlayan öğretmenlerin olması k...
