Unsheathe

Chapter 25

A NEW WAVE

Ajax Draven's POV

Simula nang maubos namin ni Deion ang lahat ng halimaw sa paligid ay naramdaman ko kaagad ang isang nakapangingilabot na sensasyon. Hindi ko man matukoy kung saan ito nanggaling ay alam kong isang matinding panganib ang dala ng pinanggagalingan nito, mas matindi kaysa sa panganib na kinaharap namin kanina. Sigurado naman ako na hindi maaapektuhan ang mga mortal sa pagkakataong ito dahil ang mga diyos mismo ang magpaparusa sa sinumang magtatangka sa balanse ng dalawang realm.

"There are portals on the ground, Ajax, be alert." Kasunod ng warning ni Deion ay naramdaman ko ang sunod-sunod na malakas na kabog ng dibdib ko. Matapos nito ay unti-unti nang naging visible mula sa paningin ko ang portals na tinutukoy niya. Behind the portal are the growing screams of agony, cries of suffering, and hoarse calls for help. Kinilabutan ako dahil sa iba't bang boses na naririnig ko. Para bang magkakahalo ang malalim at matitinis na boses ng libu-libong tao na nakakulong sa isang kweba. Katunog ito noong narinig kong mga boses noong araw na iniligtas ko ang batang babae mula sa mga halimaw na muntik na siyang dukutin. Nakakatakot. Nakakarindi. Nakakabalisa.

Ilang sandali pa ay bumulusok mula sa mga portal ang mga daemon na ibang-iba sa mga daemon na nakalaban namin kanina. Kita mula sa balat ng mga ito ang kulay itim at luntiang mga ugat na kulang na lamang ay lumabas na mula sa balat nila. Isang tingin lamang at alam mong hindi sila kapantay ng mga daemon kanina. They look more fierce, more aggressive than before.

My eyes widened in horror when a group of gray-skinned people came out of the portals, carrying weapons. Their faces were deformed, full of stitches and scars, and most of them have either one or both their eyes removed. What the actual freak are these monsters?

Nang masinagan ng ilaw ng buwan ang mga ito ay napansin ko ang mga kulay pulang tattoo sa katawan nila. Hindi ko maintindihan at wala akong kakayahang intindihin ang ibig sabihin ng mga ito. Kasingpula ng mga tinta sa balat nila ang mga mata nilang kulang na lamang ay lumuwa dahil sa galit.

"They are all looking at you. You're their target. Be careful, son of Death."

"Yeah, ikaw rin, Kidlat."

Ibinalik ko ang tingin sa kanila at nakumpirma ko ang sinasabi ni Deion. Totoo ngang sa akin nakapukol ang nakamamatay na tingin ng mga kalaban namin. Napalunok na lamang ako ng kung anong namumuo sa lalamunan ko. Tumatagaktak na rin ang pawis mula sa noo ko. I feel genuinely scared. 'Thanatos?' I called, but I gained no response. Fuck. I heaved a deep sigh. Wala na talagang pag-asa sa tatay kong 'yon—

A gentle wind suddenly enveloped me, together with a voice saying, 'I am with you.' Then, I felt a hand on my shoulders. I looked at Deion and smiled a little before turning to our opponents.

"Do not hold back. Kill every monster aiming for your head." Tinanguan ko lamang siya at hinigpitan ang pagkakahawak sa espada ko.

I heard crackles of lighting beside me as my magi vigor started forming on the hilts of my sword. With a loud scream, the daemons charged towards us. Mas mabilis nang kumilos ang mga ito ngayon kumpara sa mga kalaban namin kanina kaya inihanda ko ang sarili ko. They seemed to gain speed and greater agility.

Nang malapit na ang mga ito sa amin ay isang wave ng kidlat ang sumalubong sa kanila. Natusta ang mga kalaban na natamaan ng atake ng anak ni Zeus. Bumagsak ang mga ito sa lupa at akala ko'y maglalaho na sila, pero umilaw ang kulay pulang tattoo ng mga ito. Nang mawala ang ilaw ay muling pumagaspas ang mga pakpak nila. Huh?