Pide Kuyruğu •Texting•

24|İki Gözüm|

(Afitap'ın ağzından)

Bir telefon çağrısıyla dünyası başına yıkılır mıydı insanın?Bir haberle bacaklarından can kesilir miydi?Şimdi burada yüreğime sığmayan tüm duygularla ayağa kalkacak gücü bulamayan dizlerime ellerimi dayamıştım.Sıcak yaşlar gözlerimden süzülüp hastane zemininde minik bir göl oluşturdu.

Beni ayağa kaldırmaya çalışıyorlardı, ne mümkün ayakta durmak.Çöktüğüm yerden ayağa kalkmak bile bi hayli zordu benim için.Kulağıma ilişen tüm tesellileri susturup sadece Kamer'in sesini duymak istiyordum.Kollarımdan tutup beni hastane koridorundaki sandalyelere oturttular.Kendime gelemiyordum, dışardan gelen sesleri duymuyordum.Koca bir uğultuydu sadece benim için.Benim sadece onu görmeye ihtiyacım vardı.

Şu an Ömer'in kolları arasındaydım.
O bana göre daha güçlüydü, farkındaydım.Dinmeyen ağlayışlarım onları da paniğe sürüklemişti.

"Ömer, çok kan kaybetmiş öyle dediler."dedim, hıçkırıklarım artarken.Sedyede kanlar içinde yatan soluk benzi gözümün önüne geldikçe elim ayağım titriyordu.Onsuz bir hayatın olma ihtimali bile beni deli gibi korkutuyordu.

Ömer ellerimi tuttu.Dolu gözlerini gözlerimden ayırmadı.
"Abla kendine gel, metanetli ol lütfen.
Sanki bilmiyorsun Kamer abimin ne kadar güçlü olduğunu.Evet senin için çok zor biliyorum ama ağlamak fayda vermeyecek.O yüzden dua edelim olur mu?Bak harap ettin kendini."

Ellerim büyük ellerinin içinde zangır zangır titriyordu.

"B-ben engel olamıyorum, durumu kötü dediler.Ameliyattan çıkabilirse yoğun bakıma alacaklarmış.Kurşun riskli b-bölgeye gelmiş.Kalbine çok yakın."dedim, ağlamam devam ederken.

Timin geri kalanı da çaresizce bekliyordu kapıda.Saatler geçmişti, biz onun ameliyattan çıkmasını bekliyorduk.Çağan Ömer'in yanına oturdu, hepsi beni teselli etmeye çalışıyordu.

"Yenge ben komutanımı az çok tanırım, o çok güçlüdür daha önce de yaralandı.Bunu da sağ salim atlatacak inşaAllah.Hem o seni böyle bitik bir halde görmek istemez.Vallahi bize kızar seni böyle görürse, niye karımın ağlamasına izin verdiniz der.Hem bak geçen gün bize dediki, karım için kurşun atar kurşun yerim."dediğinde, gözyaşlarım içerisinde gülümsedim.

"Ha şöyle ya gülümse biraz."

"Teşekkür ederim Çağan.Ben gidip bir abdestimi tazeleyeyim." dedim, ağlamam dururken.

"Ben de seninle geleyim abla, tek gitme."dedi, Yüsra.

Birlikte hastanenin abdesthanesine doğru ilerledik.Bacaklarımın üzerine basamadığım için Yüsra koluma girmişti.Abdest haneye girip başörtümü çıkardım.Yüsra eşyalarımı tutarken hızlıca abdestimi aldım.
Bir an önce namaz kılıp Kamer için dua etmek istiyordum.Sanki her an ona bir şey olacakmış gibi hissetmeme engel olamıyordum.

Abdestimi aldıktan sonra hızlıca giyindim.Bu telaşım doktorlardan haber gelirse duyamam diyeydi.Abdesthaneden çıkıp, mescide yürüdük.Ayakkabılarımı ayakkabılığa yerleştirdikten sonra, niyet ettim ve namaza durdum.

Kalbim sancılı bir şekilde göğsümü delercesine atıyordu.Namazda olduğum için ağlayamıyordum.
Her secdeye gidişimde kalben Rabbime yalvardım.Namaz bittiğinde ellerimi semaya açtım.Namazda taşmaması için çok çaba verdiğim gözyaşlarımı, özgürlüğüne kavuşturdum.

"Allah'ım bu kulun ilk defa bu kadar zor bir imtihanla karşı karşıya.
Cahilliğim ya da yanlışım olursa affet Rabbim.Allah'ım onu bana nasip ettiğin gibi yine onu bana bağışla.
Rabbim beni yüreğime sığdıramadığım bu acıyla baş başa bırakma.Sana yalvarıyorum Allah'ım, Kamer'imi tez zamanda iyileştir.Tüm çaresizliğimle önünde eğildim, sen ol dersen tüm imkansızlar ümit deryasına dönüşür.
Allah'ım sana yalvarırım Kamer sağ salim ameliyattan çıksın, sen onu sağlığına kavuştur.Ben senden ümidimi kesmedim, ellerimi sana açtığım da hiç bedbaht olmadım.İnanıyorum ki sen de beni çaresizlikler ortasında biçare bırakmazsın."