Ölmek istemediğime emindim. Ama başıma gelenler ve bundan sonra gelebilecek şeylerden dolayı da korkum artıyordu. Korkmamam gerekiyordu ama elimde değildi. Benim yerimde kim olsa korkardı. Tamam belki korkmayabilirdi ama konumuz bu değil!
Birden açılan kapının sesiyle irkildim. Tamda tahmin ettiğim gibi doktorcuğum içeri girdi. Zaten başka kim olabilirdi ki? " Seni bugun taburcu edeceğiz ama bundan sonra düzenli olarak bir psikoloğa gitmelisin. Bu senin için çok faydalı olur" dedi imalı bir sesle. Bende gülümseyerek başımı tamam dercesine aşagı yukari salladim.
Doktor odada çıkar çıkmaz şu hastane halimden kurtulmalıydım çünkü böyle dışarı çıksa 10 kişiden 7'si korkudan bayılabilirdi. Resmen tipim kaymıştı ve yaklasık 4-5 günden beri hastanedeydim. Yani kendime bakmak için bi zamanım olmadı anlaşıldığı gibi.
Hemen yerimden fırladım ve odadaki lavaboya girdim. Saçlarımı elimle tarayıp düzelttim. Az önceki tipimden daha iyi görünmüştüm en azindan şimdilik. Ayy böyle psikolojik bi sorunum varken düşündüğüm seylerin mantıksızlığını düşünmeden de edemedim.
Hastaneden çıktığımda eve doğru yol almaya başladım. Kaç günden beri annemlerin beni merak etmemesine şaşırmamıştım doğrusu. Bazen evde olduğumdan bile haberleri olmuyordu. Beni umursamıyorlardı ki bende onları umursamıyordum. Bir yere giderken habersizce çıkıyodum ve kaçfa gelirsem geleyim farketmiyorlardi.
Belki de bir kızları olduğunu unutmuşlardır. Offf neyse ya bu düşüncelerle kendi kafamı yerim ben anca.
" Aaa Yasemin iyi misin? Faceye 4 gunden beri hastanedeyim diye durum atmissinda neyin var ne oldu" dedi yolda karşılaştığım bi arkadaşım. Cevap vermek için ağzımı araladığımda bir an duraksadım ve gerçekleri anlatırsam korkabileceğini düşündüm o yuzden kisa bi cevap vermekle yetindim. " Bir şeyim yok sadece biraz üşütmüşüm de ondan yani" diyerek geçiştirdim. Arkadaşlarimin benden soğumasini istemiyordum. Ve psikolojik tedevi göreceğimi de bilmeseler iyi olur. En azından bilmemeleri için benim söylememem yeterli.
"Neyse görüşürüz canım benimde biraz işim var hadi öptüm" diyerek yanımdan gecip gitti. Onunda sohbeti bu kadardı işte.Gerçi ben onun adını bile bilmiyordum. Ahh evet o biliyo benim adımı çünkü ben okulda tanınan kişilerdenim. Ego kasmak gibi olmasın ama benle konuşmak isteyen çok kişi var ama ben takmıyorum. Sanırım ailemden genetik olarak bana geçmiş bu durum.
Eve vardığımda çantamdan anahtarı çıkarıp evin kapısını açtım. Birden gözüm kapının yanındaki aynaya kaydı. Ve arkamdaki yansımayla çığlıklarım tavanda yankılanmaya başladı....
