öylesine ev arkadaşı olduğu erkek çocukla fazla arkadaşlık kurarsan ne mi olur?
Ya yıllar önce kızın rüya olarak hatırladığı her şey 19 yaşında karşısına gerçek bir bela olarak dönerse ne olur?
KEHANETİN KIZI...
Allah yazım yanlışlıklarını anlamak için mantık, bölüm sonrası kullanmak için psikoloji versin... Aminn
Neyse ben çok uzatmıyım da sıkılmayın:)
Yorumlarınızı/düşüncelerinizi merakla bekliyorum.
Oy atmak için hayatınızdan bir nokta iki saniye benim için feda ederseniz mesaj olurum...
Lsjslsjlsuosusojslsk
BAŞLIIIIYYOOOOOORRR
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Shamantha!
-Rahat bırakın beni!"kendi evimde salondaydım.Evet kendi ailemin evinde.Karşımda Victoria ve Berat,el ele tutuşmuş bana sinirli bir şeyler diyorlardı.Yerde öylece oturmuş,ellerim ile kulaklarımı kapatmış ağlıyordum.
-Bir gün seni gerçekten bırakıp gideceğimi söylemiştim kehanetin kızı"Berat'ın cümlesiyle hıçkırıklarım beni boğmaya başladı.Öksürürmeye başlarken kafamı kaldırıp onlara baktım.Fakat beni boğan şey artık hıçkırıklarım değildi.Boynumu sıkan şey,Berat'ın,yani sevdiğim adamın bir gün saçlarımı okşayan elliriydi...
-Berat"diyebildim kekeliyerek zar zor.Gözlerim karardı.Gözlerimi tekrar açtım,göz göze geldiğim kişi Efe'ydi.
-Herşey de bunun gibi yalan sevgilim"Gözlerim tekrar karardı.Boynumdaki el uzaklaştı.Evdeki ölüm sessizliğini yine benim çığlıklarım böldü.Zorlukla gözlerimi tekrar açtım,ve benim canımı en çok yakan şeyle karşılaştım.Babam ve annem,bu sefer beni boğan kişiler... Gözlerim karardı...yine...
Ağlayarak uyandığımda resmen yattığım yerden sıçradım.
-Kehanetin kızı,iyi misin?" Berat'ın yaralı yüzüne bakarken,kanlı elleri yüzümü hafifçe sardı. Bir koltukda uzanmış durumdaydım. Berat'ın acı ve korku dolu bakışları,kalbimin altındaki acının artmasına neden oldu. Ya da başka bir şey bilmiyorum. Dudaklarını alnıma bastırdı. Kalbimin eridiğini hissettim. Bu normelde beni mutlu ederdi fakat şimdi,eriyen kalbim açık olan yaradan fışkırarak cıkıyordu...ve ben ölüyordum... kolumda acı hissetmem ile gözlerim soluma kaydı. Sebastian elindeki şırınganın yarısını bana enjekde etti ve hiç beklemeden Berat'ın koluna sapladı. Benim içim acıdı fakat Berat hiç bir tepki vermeden bana bakıyordu. Özür diler gibi.Onu affetmem zor olabilirdi,ama bu ona şu an daha çok aşık olduğum gerçeğini değiştirmezdi. Gözlerimi tekrar kapatmak zorunda hissettim ve bunu yaptım...
💫
Ne diyebilirim bilmiyorum...
Kalbim,beynim şu an ne yapmam gerektiğini bana söylemiyordu..
