BELİRSİZ

Güvenmek

İçeriye girerken hepsinin yüzünü incelemiştim. Hepsi defolup gitmemi istiyor gibi bakıyorlardı.Umursamadım zaten herkes öyle bakıyordu. İçerisi yuva hissiyatı veriyordu.

Mutfak masasında tam 5 kişilik sandeyeler vardı. Herşey 5 kişilikti.Herşey beni dışarıda bırakıyordu.Ama hepsinin arasındaki bağı çok güçlü gibiydi.Aralarından biri bana küçümseyici bir bakış atıp "Kora bunun bizim yanımızda ne işi var? Ne gibi bir özelliği varda yanımıza girmeye cüret edebilir?"
Kora " Size yardım edicek yetenekli bir suikastçi." İğrenerek bana baktı. Arkadan birisi yanıma gelerek " Daha onu tanımıyoruz.Bize ihanet etmiceğini nerden çıkardın "Masadan bir kız kalktı " Emre  haklı." küçümseyici bir bakış atarak "Ona güvenmemiz için bir sebepte yok." ben orda yokmuşum gibi konuşmalarından bıkmıştım.Kora birden "Sizi yanlız bırakıcam Azraya alışsanız iyi edersiniz."Emreye  baktı.Emreyle sözsüz konuşma yapmışlardı sanki Kora gittikten sonra  dış kapının sesi geldi. Hepsinin gözü bendeydi.

Emre" Otur " dedi. Yavaşça sandalyeye oturdum. Herkes oturduğunda Emre koltuğa oturdu. Sonra turuncu ve kıvırcık  saçlı bir erkek samimiyetsiz bir gülümsedi."Kendini tanıt Azra Yıldırım." Ona bakıp "karşılıksız mı?" Emre ayara girip "Kendini tanıt ve geçmişini anlat" Sertçe bakıp " Bana emir verme" Hepsi bana sertçe baktı. Emre "istediğimi söylemek zorundasın  burda kalıcaksan eğer emirlerimede uyucaksın."Sinirimi bozmuştu ama babamdan uzakta olduğum sürece umrumda değildi. "Ben 1 yaşımdayken annem gitti.Babamın şiddeti ve..."
Emre " Devam et" o kısmı atladım. Sanki hiç olmamış gibi yaptım. " Babam beni dışarı attı. Bende kaçtım sokaklarda yaşadım günlerce sonra bir yetimhaneye gönderildim. Kurtulmak istedim ama ordada zarar verdiler bana. Kendimi korumak istedim.Dövüşmeyi öğrendim kendimce. En sonunda en iyisi olmayı becerdim.Suikastçi olup. Kurtulmayı denedim ama.." boğazıma yumru oturmuştu. "Ama o beni yine buldu. Hapsetti günlerce yemek vermedi düzenli olarak bana vurdu. Her zamanki gibi güçlü kaldım.Ve en sonunda burdayım." Birçok yeri kendime sakladım. Gözlerimde canlanıyordu. Acı çektiriyordu bana. "

En azından bana isimlerinizi söyleyecek misiniz?" Kıvırcık saçlı olan " Ben Aras Kaya 21 yaşındayım. Grubun karizmatiğiyim güzelim."Arkadan iri yarı olan kahkaha attı."Ben Tayga  Ulaş 25 yaşındayım."
siyah saçlı içine kapanık gibi görünene kız nefesini dışarı salıp. "Ben Gece Arşın 23 yaşındayım."Yanında ki kız
"Ben Sıla Tuğrak 22 yaşındayım." Emre  elini omzuma atıcakken geri çekildim. Bunu garipsesede umursamadı "Ben Emre Turan 22 yaşımdayım ve grubun lideriyim.Her şeyde son söz benimdir."

Tayga bana keskin bir bakış atıp.
"Bu gruptaki her hangi birisini üzersen veya kırarsan karşında beni bulursun."Evet yine bir tehdit.Çok yorgun hissediyordum.Acaba saat kaçtı? Dışarı bakılırsa gece olmuştu.Bugünüm hem bir kurtuluş hemde bir tutsaklıktı.
Aklıma eski  bir alışkanlığım geldi. Günlük tutmak yazmayı çok severdim. Belki kendi kendimi iyileştirebilirdim. Emre bana bakıp "Geç oldu"yarın zor bir gün olacak. Dinlenin ve Azra sen çatı katında yat en üst kat. Benim odam hemen aşağıda birşey olursa söyle" Kafamı aşağı yukarı salladım. Emreye bakıp "Acaba bana kalem ve  kağıt verebilir misin?" Süphelensede "Tamam getiririm." Gülümsedim. Esnerken aklıma rüyam geldi.
Acaba burda kızıl gözlü birisi var mıydı? Umutsuzca onların gözlerine bakıcakkem anında vazgeçtim. Kızıl göz mü? Hadi ama Azra bu imkansız. Boş versene bu sadece bir rüyaydı.

Odaya çıktığımda büyülenmiştim sanki. Kocaman bir cam vardı tavanda yıldızları görebiliyordum.Emre bunu farkedip "Şanslısın gökyüzünün altında  uyumak.Neyse al istediklerin."Kalem ve kağıtları bana uzattı.İçten bir şekilde " Teşekkür ederim" Kafasını sallayıp gitti. Hızlıca yatağa uzandım tozluydu ama bir taşın üstünde uyumaktan yerlerde yatmaktan iyiydi.Kalemi elime aldım.Unutmak istediğim anılarımla başlicaktım bu sayfaya.

                                                              05.04.2019
Acılarım. Hepsi benim bir parçam olmuştu.
5. yaşındaydım doğum günümdü o gün babam eve sarhoş gelmişti. Korkup dolabın içine saklanmıştım.Ama beni bulmuştu kaçmaya çalışmıştım ama beceremedim o gün beni saatlerce dövüp sokağa atmıştı.Günlerce korkup ağlamıştım.Ama kimse yanıma gelmedi . Beni kurtarmadı en son ağlamayı bıraktım. Yürüdüm saatlerce sonunda bir yetimhanenin önüne gelmiştim. Oranın yanlız kalmış çocukları aldığını duymuştum. Çocukları kurtamadıklarını reklam için bizi kullanıyorlardı. Ama birşey diyememiştim.
2 yıl orda kalmıştım.Tek birşey öğrenmiştim o yaşımda insanlar acımasızdı.Oradayken birçok şeye sahit oldum. Yeni kişilerle tanıştım ama benim gibi bir çoçuğu kimse sevmedi 2 yıl boyunca kendimi sevdirmeye çalışmıştım.Sevilmek istemiştim o yokluğu doldurmalarını yanlız olmamayı ummuştum.Onlar ise benim boşluğuma boşluk kattılar. Beni öyle bir kandırmışlardı ki hayata olan güvenimi yitirmiştim.
7. yaşım  babamın  beni bulmasıyla  başladı.Yetimhaneden beni almasıyla ayrılmıştım..O gün babam beni bulduğunu kurtulamadığımı  anladığım zamandı.Beni her zaman olduğu gibi dövmüştü. Sadece beni dövmek için bile geldiğini düşünürdüm. Beni bulduğu günde doğum günümdü.Lanetli gibiydi bu gün. Kurtulamayacağım gerçeği beni en çok kıran gerçekti.Her dakika dövüldüm.Artık canım acımıyordu bile.
Yangın çıkmıştı bir kere.Herkes  yangın diye  bağırıyordu.Orayı kurtarmaya çalışıyorlardı .Benimde mi yangın var diye bağırmalıydım.Bilmiyorlar mıydı bana yapılanları.Canım acıya acıya eve geri döndüm.Kaçmadım  bekledim gelip beni dövmesini. Her türlü bu benim kaderimdi. Olmak zorundaydı sanırım.
                                                            Azra.....

Bunları yazarken gözlerimden yaş aktını fark etmemiştim bile.Geçmişimden ilk  defa bu kadar detaylı şekilde yazmıştım.Boğazımda bir yumruyla kağıtları minik çekmeceye koydum.Umarım kimse birşey duymamıştır.
Yıldızlarla göz göze gelerek uyuya kaldım