𝑶𝒃𝒔𝒆𝒔𝒔𝒊𝒐𝒏 𝑰𝑰 | 𝑴𝒊𝒌𝒆𝒚 x 𝑶𝒄

3

" E yani? " diye merakla sordu annem. Demek ki onun bu sözden haberi yoktu. Artık ondan bir şey saklamak istemiyordum ve ortaokuldan başlayıp , bugüne kadar olan her şeyi anlattım. Annem ve dayım şaşkınca beni dinliyordu. Annem kaşlarını çatmıştı.

" Neden bunu bize daha önce söylemedin?"

" Anne nasıl söyleyebilirim tanrı aşkına... "

Dayımın da sinirlendiği belliydi. Hışımla ayağa kalktı.

" O piçle konuşacağım. " diye kükredi. Ben ise onu durdurmaya çalışıyordum.

" Dayı hayır! Mikey... Kanto Manji isimli bir çetenin lideri artık. Kimse onunla boy ölçüşemiyor. "

" E ne yapacağız ya?! Elimiz kolumuz bağlı bir şekilde , Manjiro'nun seni almasını mı bekleyeceğiz?! "

" Ben... Ben artık hiçbir şey bilmiyorum. Sadece ölmek istiyorum ama... Ona bile izin vermez. "

" Bu olanları babana da anlatacağım. Ertesi gün okul çıkışı baban ve dayın seni almaya gelsin. Onları görmeden sakın dışarıya çıkma. "

" Anne , babama söylemesen olmaz mı? "

" Olmaz öyle şey! " diye hışımla çıkıştı annem . Ben de kafamı sallamak ile yetindim.

Bir süre daha sohbet ettikten sonra odama çekildim. Yarın olmuştu. Sorunsuz bir şekilde geçmişti. Asıl korktuğum gün ise ertesi gündü. Ne kadar gelmesini istemesem de o gün geldi çatmıştı.

Normal bir şekilde okula gittim. Teneffüse hiç çıkmadım. Çıkış zilini duyunca derin bir nefes aldım. Ellerimin titrediğini fark edince bir süre sakinleşmeye çalıştım. Aradan iki yıl geçmişti. Lisemi bilmesine imkan yoktu... Rahatla Himi , rahatla...

Aşağıya indim. Etraf çok kalabalıktı. Hızlıca kendimi dışarıya attım ve babam ile dayıma bakmaya başladım. İkisini de göremeyince , içimi bir panik kapladı. Biraz daha ilerledim ve asla görmek istemeyeceğim kişi tam karşımda duruyordu.

Mikey , omuzlarında beyaz ceketi ile motora yaslanmıştı. Hiçbir duygu barındırmayan gözler ile bana bakıyordu. Bir süre sonra dudakları kıvrıldı. Ben ise onu görür görmez arkama bakmadan kaçmaya başladım. Fakat onun sesi beni yarı yolda durdurdu.

" Baban ve dayını merak etmiyor musun Himi-chan? Ne kötü bir evlat... " diye duygusuz bir şekilde konuştu. Ben ise bir adrenalin dalgası ile arkamı döndüm.

" Onlar ne alaka? " diye sordum. Sesimde biraz merak olmasına dikkat ettim.

" Bilmediğimi mi düşünüyorsun? Sence onlar , seni benden uzaklaştırabilirler mi?"

Bu sefer vücudumu başka bir duygu sardı... Bu korkuydu. Onlara bir şey yapmış olabileceğinin korkusu.

" Y-yoksa onlara bir şey mi yaptın? "

" Yapmadım ama her an yapabilirim. "

" Yapamazsın. "

" Bundan emin misin? " diye sordu. Elinde bir şey salladığını fark ettim. Bu babamın kolyesiydi!

" Mikey... " diye konuşmaya başladım. Sesim titriyor ve çatallanıyordu.

" Onları bırak... İkisinin de bu iş ile bir ilgisi yok! "

" Seni , benden almaya çalışmaları gayet büyük bir ilgi bence. " dedikten sonra ellerini , saçıma doğru uzattı. Hemen kendimi geriye çektim.

" Bana dokunma... "

Etrafta ki insanların bize baktığını hissedebiliyordum. Ama kimse bir şey yapmıyordu. Yenilmez Mikey'den ne kadar korktukları belliydi.

" Onlar neredeler? " diye sordum. Mikey ise gökyüzüne baktı.

" Neden sana söyleyeyim ki? Sen bunu hak ettin. "

" Ne demek hak ettim?! Ucube misin sen?! " dedikten sonra hayatımda hiç yapmayacağım bir şeyi yaptım... Mikey'in yüzüne yumruğu geçirdim. Kendisini hiçbir şekilde savunmadı. Dudağından akan kanı yaladığını gördüm. Kafası eğikti.

" YA BANA ONLARIN NEREDE OLDUĞUNU SÖYLERSİN YA DA SENİ BURADA DÖVE DÖVE PERİŞAN EDERİM! " diye kükredim. Bir yandan da Mikey'e sert bir şekilde vuruyordum. O ise , benim ona vurmama izin veriyordu.

" SÖYLESENE! " diye bağırdım. Ama hayır... Hiçbir şey söylemiyordu. Yüzü kan içinde kalmıştı. Benim ise gözyaşlarım hücum etmeye başlamıştı.

Mikey kafasını kaldırdı ve bana bakmaya başladı. Ben ise kolum ile gözyaşlarımı silmeye çalışıyordum. Bir süre sonra kolumu tuttu ve beni tek bir hamle ile kendisine doğru çekti. Kan ve yara bere olan suratı ile bana gülümsedi. Saçımın bir buklesini ise parmağına dolamıştı.

" Sinir krizin bittiyse bebeğim , sözümüzü tutma zamanı geldi... "