"Bir anlaşma yapalım: Sen hayatını bana ada, bende aileni kurtarayım. Eğer istemezsen, sana zaten iyiliğinin karşılığını verdiğimiz için arkama bile bakmadan gideceğim ve o yaratıkların sizi öldürmesine, taşları çalmasına izin vereceğim. Sonuçta ben...
"Seni ilk tanıdığım zaman çok güçlü olduğunu düşündüm, tanıdığım herkesten daha cesurdun."
"Yaptığın yanlışın bedelini ödedin."
♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jisung
Gözlerimi açtım hızla, derin derin nefesler alarak yerimde dikleşirken elim göğsümün üzerine gitti. Bir yaram yoktu, canımda acımıyordu.
Parmaklarım dikkatimi çekti. Elimi havaya kaldırıp parmaklarımdaki siyahlığa baktım. Aynı Minho'nun parmakları gibiydi, berbat görünüyordu. Ölmüştüm ve vücudum ölüler dünyasındaki bu parazite uyum sağlamaya başlamıştı. Ah ne kadardır burada uzanıyordum?
Gözlerimi etrafımda gezdirdim, kayalıkların üzerine oturmuş bedene diktim ve "Minho," diye mırıldandım, onun dikkatini üzerime çektim. Burada olmasını beklemiyordum. Eh dedikleri sürekli kulağımda yankılanıp duruyordu.
Kafasını çevirip bana baktı. Gözlerinden bir hüzün geçti ya da belki de ben öyle sandım ama hemencecik toparladı kendini, boğazını temizleyerek önüne döndü. "Seni uyardım," dedi sert bir tonda. Eline bir taş parçası aldı ve rengi yeşile yakın denize fırlattı, suyun dalgalanışını izledi bir süre.
"Ben," diye fısıldadım, ben öldüm. Elim tekrardan göğsümü buldu, bunu sesli bir şekilde söyleyemezdim. Şimdi ne olacak peki? Hiçbir şey diyemeiyor, soramıyordum. Cümlemi tamamlamadım bu yüzden, kafamı eğdim ve onun konuşmasını bekledim. Beni kendisinden uzak bir yere gödereceğini söylemesini bekledim sessizce.
Boğazını temizledi. "Tanrıça tarafından öldürüldün," diye mırıldandı. Sonraysa beklemediğim bir şey yaptı: kahkaha attı, acı dolu bir kahkaha. Gülüşü kulaklarımı doldurduğunda kafamı kaldırıp ona baktım. Ellerini yüzüne bastırmış, gülerek çıkartmaya çalışıyordu sinirini sanki. Kimeydi bu siniri? Onu dinlememiş bana mı yoksa anlaşmayı hiçe sayıp beni öldüren Tanrıça'ya karşı mıydı? Bilmiyordum ve bu bilinmezlik beni delirtiyordu.
"Buraya ilk geldiğim zaman, buranın sahibi olan Tanrıça aynı cümleyi kurdu bana. Tanrıça tarafından öldürüldün, duygulara sahip olmayan kalbini söküp attı. Bunu o kadar sakin bir dille söyledi ki midem bulandı, bir an benimle dalga geçtiğini düşündüm. Ama gel gör ki, buradayım; Tanrıça tarafından öldürüldüm, ne berbat bir ölüm."
Kafasını bana doğru çevirdi tekrardan, bu kez gözlerindeki öfkeye şahit oldum. "Koruyucu, Tanrıça tarafından öldürüldün. Kalbini bir hançerle parçaladı."
"Biliyorum," diye fısıldadım hiç düşünmeden. Diğer ikili beni bulamamıştı belli ki ya da yetişememişlerdi. Artık ne önemi var ki, düşünmeye bile gerek yok.
