𝐀𝐌𝐀𝐑𝐈𝐒「ᴛʜᴇ ᴏʀɪɢɪɴᴀʟs」

21 - ❝mikaelson olmanın on kuralı.❞

↠↠↠↞↞↞

Amaris arka bahçedeki Rebekah tarafından hazırlanmış köşede oturmuş çilek yiyordu.

Birkaç saat güzel bir uyku çektikten sonra uyandığında evde tekti, kimse ortalıklarda yoktu. Doğru düzgün kahvaltı yapmadığı için yine acıkmış olan Amaris de tek başına mutfağa gidip dolapta yiyecek bir şeylere bakınmış ve çilek bulmuştu.

Kış ayında olmalarına karşın dolapta bir yaz meyvesi olan çileğin ne işinin olduğunu merak etse de canına minnet olduğu için kaseyi almış ve kendini arka bahçedeki rahat koltuklara atmıştı.

Orada sessiz sessiz oturmuş çileğini yerken Kol'un gelişini gördü Amaris. Cadıları kolaçan etmeye gideli saatler oluyordu ve şimdi geri dönmüştü.

Kol'un baş belası yönünü çoktan keşfettiği için onun cadılarla yeni bir soruna yol açmış olabileceğinden kuşkulansa da Kol'a gerçekten güveniyordu ve onun başına bela olacak hiçbir şeyi yapmayacağını biliyordu.

Kol gelip kendini üçlü koltukta onun yanına attığında çilek kasesine uzanıp bir çilek alırken "Ben dönmeden uyandığın için mutluyum." dedi ve çileği ağzına attı. "Uyurken çıkardığın ucube sesleri duymak istemezdim."

"Ne diyorsun be!" dedi Amaris tersçe. Çileğe bulanmış ağzı ve çenesiyle huysuzca ona bakıyordu. "Ben uyurken ses falan çıkarmıyorum!"

"Bir de bana sor!" dedi Kol gülerek ve masanın üzerindeki peçetelikten ona bir peçete uzattı. "Odanda kış uykusuna yatmış bir ayı yaşadığına inanacağım neredeyse."

Amaris, Kol'un uzattığı peçeteyle ağzını silerken "Bir ayıyla aynı odada kalmak istediğimi sanmıyorum." dedi. "O yüzden onu yanımdaki odada beslemeye karar vermiştim halbuki."

Amaris'in yanındaki oda Kol'a aitti.

Kol, Amaris'in ona ayı dediğini anlayınca bir kahkaha attı. Sinirlenmemişti, aksine çok eğleniyordu. Amaris'le uğraşıp onu sinirlendirmekten gittikçe daha fazla zevk alır olmuştu ilerleyen vakitlerde.

Birlikte çilek yerlerken Amaris "Cadılardan bir şey çıktı mı?" diye sordu merakla. "Bana yeni bir kumpas kurma hazırlığına girmişler mi?"

"Şu anlık bir kumpas yok." dedi Kol. "O öldürdüğün üç cadıdan ötürü iyice delirmiş durumdalar ama önce Laura Flywell'in cenazesini yapacaklar. Cenaze yarın."

Amaris öldürdüğü kızın cenazesinin yarın yapılacağını öğrenince durgunlaştı.

Gencecik bir kız onun kontrol edemediği güçleri yüzünden bu yaşında toprağın altına girecekti. Yaşayacağı daha çok uzun yılları olabilirdi, belki hayalleri vardı ve onları gerçekleştirme imkanı... Ama Amaris hepsini ondan almıştı.

Kendini gerçekten berbat hissediyordu.

Azapla kendi içinde baş etmeye çalışırken Kol'un omzuna yaslandı ve "Ben bu kadar zor olacağını düşünmemiştim." diye mırıldandı.

Kol'un desteğine sığınıyordu.

"Neyin zor olacağını?" Kol kafasını eğip onun yüzüne bakmaya çalıştı ama omzuna yaslanan Amaris rahatsız olmasın diye fazla hareket etmemişti.