𝐀𝐌𝐀𝐑𝐈𝐒「ᴛʜᴇ ᴏʀɪɢɪɴᴀʟs」

30 - ❝kalbin bana ait.❞

Bugün günlerden cumartesi, 20 Temmuz 2024. Bundan tam on yedi sene önce bugün bir bebe dünyaya gözlerini açtı ve on yedi sene sonra, bugün, o bebe şu anda bu satırları yazıyor...

Bugünün hem Amaris'in hem de benim doğum günüm olmasından ötürü bol bol yorum bekliyorumm

İyi okumalar 💞

25 ARALIK 1918

Pekala... Artık bunun bir an önce son bulması gerekiyordu.

Amaris her sabah Rebekah'nın zoruyla yataktan kalkıp hastaneye gelmekten ve orada can sıkıcı işlerle uğraşıp durmaktan gerçekten bıkmıştı. Ayrıca her gün her gün Genevieve'in suratını görmek de istemiyordu.

Rebekah onu azarlayıp küçük düşürdüğünden beri Genevieve'in sesi pek çıkmıyordu ama kızıl cadının aldığı nefes bile Amaris'e batmaya başlamıştı son zamanlarda.

Artık kendisi serum değiştirip iğne yapan kişiyken angarya işler ise Genevieve'e kalmıştı ve en azından bu Amaris'in keyfini yerine getiriyordu.

Serumunu değiştirdiği hasta ağız dolusu kan kusunca Amaris kırmızıya boyanan zemine şöyle bir bakarak "Genevieve!" diye seslendi. "Yerler battı canım, bir ilgileniver!"

Genevieve ona kin dolu bir bakış attı ama sesini çıkarmadan elinde paspasla gelip hastanın kustuğu yerleri silmeye başladı.

Amaris ise hemen tepesine ruh emici gibi dikilmişti ve elini beline koymuş bir patron edasıyla üstten üstten ona bakıyordu. Genevieve'in yüzünü görmekten sıkılsa da hastane günlerinin onun sayesinde daha keyifli geçtiğini inkar edemezdi.

Diğer hemşireler de hastalarla tek tek ilgilenirken Rebekah yanlarına geldi ve ikisine de birkaç saniye şöyle bir baktı. "Leonard burada." dedi. "Enfekte olmuş hastalar var diye onu içeriye sokmadım ama seninle konuşmak konusunda kararlı duruyor."

Amaris kalp atışları hızlanırken ne beklediğini bilmiyordu. Onunla öpüştükten sonra apar topar kaçıp gidince Leonard'ın bu işin peşini bırakmasını beklemek mantıksız olurdu.

Annesiyle ne yapacağı üzerine konuşmuş olsa da hâlâ tam bir karar verebilmiş değildi Amaris.

Hazır değildi. Yeniden güvenip bir ilişkiye başlamak için kesinlikle hazır değildi ve korkuyordu, kimse de bunun için onu suçlayamazdı.

Rebekah'nın sözleri üzerine Genevieve elindeki paspası kenara bırakınca Amaris kaşlarını kaldırarak ona baktı ve küçümsemeyle gülümsedi.

Ne yapacağını merak ettiği için sesini çıkarmamaya karar vermişti.

Genevieve önlüğünü çıkarırken kapıya doğru yönelince Rebekah onun önünü kesti. "Sen nereye?"

"Leo'nun benimle konuşmak istediğini söylemedin mi?" Genevieve duraklayarak Rebekah'ya baktı, bir elinde önlüğüyle öylece duruyordu.

"Seninle değil." Rebekah'nın yüzü tepkisiz olsa da sesinde sadece Amaris'in fark edebildiği alaycı bir küçümseme vardı. "Amaris'le konuşmak istiyor."

Genevieve bozum bozum olurken hınçla dönüp Amaris'e bakınca Amaris'in keyfi iyiden iyiye yerine gelmişti.

Şimdi işini bırakıp Leonard ile konuşmaya giderse Genevieve'in buna daha çok bozulacağından emindi ama henüz Leonard ile konuşmaya hazır olduğunu sanmıyordu.