De stad van de liefde ( bankzitters)

Je bent veilig

Ik had haar vast in mijn armen maar ze was buiten bewust zijn. Ik wist niet wat ik moest doen wat gebeurde er? Waarom viel ze zomaar flauw?

Toen zag ik een meisje in mijn ooghoek het was het meisje dat stond te flirten met de barman. "Oh nee Emma." ze kwam dichterbij en pakte Emma's gezicht vast. Zij was vast Emma's beste vriendin dacht ik. "Kom we nemen haar mee naar buiten het is hier veel te druk." Het meisje knikte bezorgd.

Ik nam haar in mijn armen en droeg haar naar buiten door de mensenmassa heen. Het erge was nog dat niemand opkeek maar dat ze gewoon door bleven dansen alsof het normaal was wat er gebeurde. Toen ik de deur uit liep voelde ik de koude lucht op mijn huid het voelde goed. Ik merkte dat ik de hele tijd mijn adem in had gehouden dus ik zuchtte even.

Buiten stond een bankje en ik ging zitten met Emma op mijn schoot. Het meisje ging naast me zitten.  "Ik ben trouwens Sofie. De beste vriendin van Emma." zei het meisje. "Goede vriendin ben je. Haar helemaal alleen laten daar binnen." zei ik en ik schrok op de manier hoe bezorgd ik om Emma was. "Ja sorry dat was echt zo dom van me. Als ik een leuke jongen zie vergeet ik vaak alles wat om me heen gebeurt." ze legde haar hoofd in haar handen het leek alsof ze het echt meende en alsof ze zich echt schuldig voelde. "Weet jij wat er met haar aan de hand is en waarom ze zomaar flauw viel?" vroeg ik aan Sofie. "Ja Emma heeft een ijzer tekort en als ze haar pillen niet neemt kan ze gaan flauw vallen. Ze is die vast vergeten in de nemen." zegt Sofie terwijl ze naar Emma kijkt die nogsteeds op mijn schoot zit. "Wat moeten we nu doen?" vroeg ik bezorgd. "Eigenlijk kunnen we niets doen we moeten wachten tot ze weer bij bewust zijn is. Meestal duurt het niet heel lang. Maar gelukkig dat jij er was om haar op te vangen anders had het veel erger kunnen aflopen." zegt Sofie terwijl ze haar arm even op mijn schouder legt.

Ik voel beweging in mijn armen en zie dat Emma haar hoofd van mijn schouder afhaalt. Langzaam opent ze haar ogen.

POV EMMA:
Langzaam open ik mijn ogen. Mijn hoofd doet zo veel pijn en ik lig tegen iets hards aan. Ik haal mijn hoofd omhoog maar schrik me kapot. Dan open ik mijn ogen en zit ik ineens op de schoot van Matthy! "Het is oké je bent veilig." zei hij blijkbaar had hij de schrik in mijn ogen gezien. Ik probeerde op te staan maar mijn benen waren erg zwak dus ik viel weer op Matthy's schoot. "Em je bent net flauwgevallen doordat je je pillen niet hebt ingenomen dus blijf maar even zitten om op rust te komen." zegt Sofie terwijl ze me bezorgd aankijkt. Geschrokken kijk ik van haar weer naar Matthy. "Ja hij weet het maar het is niets om je voor te schamen. Ik weet dat je dat soms wel hebt omdat je je hierdoor zwak voelt maar het is echt oké." zegt Sofie terwijl ze een hand op mijn been legt. "Ik vind dit ook helemaal niet raar ofzo als het nu maar goed met je gaat." zegt hij met een lieve glimlach.

"Het gaat nu wel oké maar ik heb zoveel koppijn." zeg ik terwijl ik mijn hoofd vasthoud met mijn beide handen. "Kom dan gaan we naar huis slapen zal je vast goed doen." zegt Sofie. "Is goed." en ik probeer op te staan maar mijn benen werken nogsteeds niet. "Hier wacht ik help je." zegt Matthy en hij pakt mijn heupen vast en komt naast me staan. Ik lach naar hem en hij lacht terug. "Anders loop ik wel even mee zodat ik zeker weet dat jullie veilig thuis komen." zegt hij lief. "Oh nee dat hoeft ni..." ik kon mijn zin nog niet afmaken of Sofie gaf me een por in mijn zij en kijk me dwingend aan. "Natuurlijk wilt ze dat je mee loopt." antwoord ze in mijn plaats. Ik lach naar haar. "Dan doe ik dat. Ik app even de jongens dat ik jullie naar huis breng." zegt Matthy terwijl hij zijn telefoon erbij pakt en begint te typen. Het licht van de telefoon valt op zijn gezicht nu zie ik pas hoe knap hij eigenlijk is van dichtbij. Ik krijg het er warm van vanbinnen.

Sofie kucht en ik kijk naar haar op. "Zullen we gaan lopen." Ik knik en Matthy volgt ons de drukke straten door. We zijn in een iets rustig steegje en ik kan eindelijk weer een beetje rustig ademen. Drukte daar hou ik helemaal niet van en al helemaal niet als ik me zo zwak voel. In een hoekje van het steegje staat een groepje mannen. Ze staan in het licht van een kapotte lantaarnpaal maar je kan alsnog goed zien dat ze grote flessen in hun handen hebben. "Die zijn echt fucking dronken." fluistert Sofie in mijn oor. "Als we er gewoon rustig langs lopen zal er vast niets gebeuren." fluistert Matthy terwijl hij aan de kant van de straat gaat lopen waar de mannen staan zodat ze niet bij ons in de buurt kunnen komen. Ik knik maar heb er niet zo veel vertrouwen in dronken types moet je altijd voor oppassen.

We komen steeds dichterbij de mannen en ik hou mijn adem in. Net op het punt dat we langs ze lopen hoor ik een gelach ik draai mijn hoofd om op te kijken wat er aan de hand. "Papa n'est pas a la maison." roep een van de mannen lachend. De andere mannen beginnen hard mee te lachen. Een van de mannen gooit een flesje op ons het glas breekt op het betonnen asfalt en de scherven vliegen alle kanten op. "Kom we rennen wel naar huis." roept Sofie. Matthy pakt mijn hand vast en we rennen de straat in waar het huis van Sofies vader staat. "Wat zeiden die mannen." vroeg ik aan Sofie. Sofie antwoord niet maar rent naar de voordeur en bonkt op de deur. "Wat is er aan de hand? vraagt Matthy. "Ze zeiden dat mijn vader niet thuis was. En daarna begonnen ze keihard te lachen. Zou er iets met hem gebeurt zijn?" zegt Sofie met een snik in haar stem. Ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. "Die dronkelappen lullen maar wat ,maak je geen zorgen." zeg ik terwijl ik los laat uit de knuffel.

"Maar waarom doet hij de deur dan niet open?" zegt Sofie. "Wacht ik bel hem even." en ze pakt haar telefoon erbij. Na drie keer gebeld te hebben heeft haar vader nog steeds niet opgenomen. "Kutzooi wat is er toch met hem." zegt ze boos terwijl ze haar telefoon in haar broekzak stopt. "Hebben jullie geen sleutel van het huis?" vraagt Matthy die achter ons staat. "Nee hij heeft er maar 1 en die gebruikt hij zelf." zegt Sofie terwijl ze in de deurpost gaat zitten. "Anders zouden jullie ook mee kunnen naar ons vakantiehuisje. We hebben nog genoeg ruimte voor jullie om een nachtje te blijven slapen. Totdat jullie weer horen van je vader." zegt Matthy terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stopt.

"Ik weet het niet hoor." zegt Sofie aarzelend. "Ik kan jullie ook niet hier laten bij de mannen en met een deur die niet open gaat. Kom nou maar gewoon mee dan hoef ik ook niet bezorgd om jullie te zijn." zegt Matthy terwijl hij dichter naar ons toeloopt. "Oké goed dan ,dan kan Emma tenminste even opknappen." zegt Sofie terwijl ze opstaat. "En wat vind jij Emma?" vraagt Matthy terwijl hij me lief aankijkt. "Ik vind het een goed idee! We zullen vast snel weer van je vader horen maar tot dan kunnen we wel mee gaan." zeg ik terwijl we de tuin uit lopen.

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Ik weet trouwens helemaal niet over flauwvallen en dat ijzer tekort ding dus sorry als ik het verkeerd omschreven heb. Ik zal volgende week geen nieuwe delen meer plaatsen want dan heb ik toetsweek maar ik zal kijken of ik tussen door nog tijd heb ergens. Ik hoop in iedergeval dat jullie het leuk vonden en tot het volgende hoofdstuk! 🫶🏻🫶🏻🫶🏻❤️