De stad van de liefde ( bankzitters)

Leugens

"Sorry wat waar moeten we heen?" vraag ik verward aan Sofie. "Mijn vader hij is in de gevangenis." zegt ze met tranen die over haar wangen rollen. "Heb je enig idee wat er gebeurt is?" vraagt Matthy. "Nee ze zeiden alleen dat ik er heen moest komen omdat hij dat vroeg." zegt ze snikkend. "Oké kom ik bestel een uber dan gaan we." zegt Matthy. "Weten de jongens het?" vraag ik. "Ja ze hebben de spullen al gepakt en wachten op ons bij de uitgang.

We komen aan bij de ingang waar de jongens ook staan. Ze zien er allemaal erg verward uit. "Hey uhm zullen we hier blijven of moeten we mee?" vraagt Koen terwijl hij een arm om Sofie heen legt. "Ik denk niet dat mijn vader het heel fijn zou vinden als er zoveel mensen mee gaan. Ik ga wel samen met Emma en Matthy als dat goed is?" "Tuurlijk is dat goed je kan ons altijd bellen als jullie iets nodig hebben." zegt Koen lief.

"De uber is er kom we gaan." zegt Matthy terwijl hij voor op gaat lopen. We lopen achter hem aan en zeggen de jongens gedag.

Na een lange stille rit komen we aan bij de gevangenis. Het is een kleine gevangenis met grote hekken er om heen en een toren in het midden. Voordat we naar binnen gaan worden we gevoeieerd en komen we aan in een grote ruimte. Er staat een vrouw die begint te praten met Sofie het klinkt ernstig maar ik versta er niets van. Matthy ook niet want hij kijkt me verward aan. "Ik moet meelopen om met hem te praten blijven jullie maar hier." zegt Sofie terwijl ze achter de vrouw aanloopt.

Matthy en ik gaan zitten op twee klapstoelen die aan de muur staan. "Wat denk jij dat er aan de hand is?" vraagt Matthy. "Ik heb echt geen idee ik hoop in iedergeval niets ernstigs want Sofie vader leek me echt een aardige man." zeg ik nogsteeds verward van wat er allemaal gebeurt. Matthy legt zijn arm op mijn been en wrijft even heen en weer. "Het komt vast goed." zegt hij met een glimlach.

De deur gaat met een klap open en Sofie komt ons huilend te gemoed. "Soof wat is er aan de hand." vraag ik terwijl ik haar omhels. "Hij moet een paar maanden vastzitten." "Wat is het zo erg." Sofie trekt zich terug uit de knuffel. "Hij is niet de vader die ik dacht dat hij was. Ik wil gaan." zegt ze. "Dan doen we dat toch." En Matthy loopt naar de deur. "Kan dat wel zomaar?" vraag ik. "Ja ik ben niet de gene die vast moet zitten." zegt Sofie boos en we lopen naar de uber.

Na een lange pijnlijke autorit komen we aan bij de villa van de jongens. Sofie rent gelijk naar de kamer en ik ren achter haar aan. Voordat ik dat doe glimlach ik even naar Matthy. Ze gaat huilend op het bed liggen. "Sofie kan je me alsjeblieft vertellen wat er gebeurt is?" vraag ik aan haar. "Hij is een junk dat is wat er is gebeurt." En ze stopt haar hoofd huilend in het kussen. "Huh wat. Daar ga je toch niet de gevangenis voor in?" zeg ik verbaast. "Wel als je het dealt." Zegt ze terwijl ze rechtop gaat zitten. Het is even stil terwijl ik al dit probeer in te werken.

"Je weet toch wel dat mijn vader schilder was?" zegt Sofie. Ik knik. "Dat was dus blijkbaar allemaal een leugen." zegt ze snikkend. "Hoezo?" "Hij verstopte verschillende soorten drugs en medicijnen achter de schilderijen om ze zo door te smokkelen. Soms waren dit hele grote aantallen heeft hij me vertelt." zegt ze terwijl ze friemelt met het shirt dat ze aan heeft. "Wat heftig. Ik had dat echt niet van hem verwacht." En ik leg een arm om haar heen. "Ik ook echt niet maar ik had hem zo lang al niet gezien. " zegt ze snikkend. "Wat had hij nog meer tegen je gezegd." vraag ik terwijl ik zachtjes op haar rug wrijf.

"Hij vertelde dat hij gister avond toen we bij het huis kwamen al aangehouden was daarom was hij er niet. En die mannen die naar ons riepen hadden dit alles gezien." Ze doet haar armen over elkaar. "Hoelang moet hij vast zitten?" vraag ik. "Hij zei iets van een paar maanden maar dat is nog niet zeker. Gelukkig kunnen we hier blijven bij de jongens voordat we weer naar huis gaan." "Dat is waar!" zeg ik.

Er wordt op de deur geklopt en Matthys hoofd komt tevoorschijn. "Hey meiden sorry dat ik stoor maar we vroegen ons af of alles oké was en of jullie komen eten?" zegt hij terwijl hij ons bezorgd aankijkt. "Ja we komen er zo aan." zegt Sofie en Matthy loopt weer naar beneden. "Wil je het aan hun vertellen?" vraag ik. "Ja ik denk het wel want dan kan ik ook vragen of we hier kunnen blijven om de vakantie af te maken want hierdoor wil ik het niet laten verpesten." zegt Sofie tevreden terwijl te opstaat. Ik knik verbaasd om hoe goed ze hiermee omgaat.

We komen aan in de woonkamer waar de jongens met een paar pizza dozen aan tafel zitten. We komen bij ze aan tafel zitten en het is even stil voordat Milo zijn keel schraapt. "Hey wij snappen als je het niet wilt vertellen maar..." Sofie kapte hem af voordat hij zijn zin af kon maken. "Nee het is oké jullie verdienen het te weten." Ze vertelde hen het verhaal over hoe haar vader de drugs achter te schilderijen plakte en ze zo aan klanten doorverkocht. "Heftig zeg." zegt Koen. "Ja net alsof het uit een boek of film komt." zegt Milo. "Bedankt dat je dit aan ons hebt verteld." zegt Raoul die naast Sofie zit en een hand om haar schouder legt. "Eigenlijk was dat ook wel een beetje omdat ik me afvroeg of wij hier konden blijven nu we geen andere plek hebben?" "Van mij mag het hoor plek genoeg." zegt Matthy.

De andere jongen stemmen ook in. En helpen ons met de spullen op halen uit het huis van Sofies vader die nu overal bedekt is met rode linten.

Deze vakantie gaat toch anders worden dan ik had gedacht denk ik bij mezelf maar in de goede zin.

Deel 11 alweer! Heel erg bedankt voor het lezen van dit deel. Als je hier al bent sinds deel 1 laat dan een reactie achter dat zou ik erg leuk vinden.
Tot het volgende hoofdstuk xxxx Lola