bavulunu uçağın üst kısmına yerleştirdikten sonra ona ait olan numaralı koltuğa oturdu barış. cam kenarındaydı koltuğu, yanına rastgele biri gelebilirdi ve o bundan rahatsız olmazdı ama ismaili istiyordu. uzun zamandır görmemişti onu yüzünü yakından görmek sesini canlı duymak istiyordu.
özlemişti, seviyordu ve kalbine söz geçiremiyordu. belki yaptığı yanlıştı, arkadaşına aşık olarak en büyük hatayı yapmıştı belki de. ama onun elinde değildi, gerçi onun elinde olsaydı bile ismaili seçerdi.
kolundaki saate baktığında uçağın kalkmasına 15 dakika kaldığını gördü.
uçak nerdeyse dolmuştu ama ismail hala gelmemişti. bir şey mi oldu acaba diye düşünüp duruyordu barış. fazla umursamadan kafasının cama çevirdi ve camdan dışarıyı seyretmeye başladı. gelen gideni gözlüyordu.
yanına birinin oturması ile tüm dikkatini oraya verdi. kafasını sağına çevirdiğinde beklediği kişi olmadığını görmek onu büyük bir hayal kırıklığına uğratmıştı.
"barış niye yüzün düştü lan, beğenemedin mi beni?" kerem kimi beklediğini biliyordu. barışta kafasını heyecanla kereme çevirdiğinde hevesi kursağında kalmıştı.
"konuşma ya"
barışın ters tavrına karşılık kerem gülmüş ve saçlarını karıştırmıştı. keremin bu hareketine sinir olan barış, arkadaşının ona yaptığının aynısını yapmıştı. en sonunda birbirleri ile uğraşmayı kestiklerinde gülüşmeye devam ediyorlardı.
son dakikalarda uçağın kapısından nefes nefese giren bir ismail barışın dikkatini çekene kadar bu gülüşmeler devam etti. barış uçağa binen ismaili gördüğünde gülüşü bir tebessüme dönüştü.
ismail, barışın önündeki boş koltuğa oturmadan önce gözleri kesişti, birbirilerine sıcak bir tebessüm sunarak işlerine devam ettiler. ismail kulaklığını taktı, barış ise camdan dışarıya izlerken ismaili hayal ederek uyuya kaldı.
..
"ne demek hakan abiyle kalıyorum? hayatta kalmam."
"niye lan, neyimi beğendiremedim?"
"horluyorsun abi, geçen sene beraber kaldık maçlara sıfır uykuyla çıktım neredeyse."
barışla, hakanın arasındaki diyalog tüm takımı güldürmüştü.
uçaktan ineli yaklaşık 1 saat oluyordu, tüm takım oda arkadaşlarını belirlemek için kalıcakları otelin bahçesinde toplanmışlardı.
barış ismaille aynı odada kalmak istiyordu, kendine göre planları vardı. ismaille aynı odada kaldığı süre zarfında ona açılacaktı. sonu ne olursa olsun açılacaktı. belki sonra yatağa atardı, ama belki.
"bak hakan abi ben keremle kalayım sen merih abiyle kal. nasıl fikir?" altay aradan lafa atladı.
"berbat bir fikir, değil mi kerem?" onların da planları varsa demekki diye düşündü barış. suratındati imalı sırıtışla kereme baktığında kızardığını fark etti. kahkahasını bastırmak adına kafasını yan tarafındaki abdulkerimin omzuna gömdü. nihayetinde gülme isteğini bastırdığında kafasını kaldırdı, kaldırdığı gibi ona bakan bir ismail görmesiyle gözlerini kaçırdı. ismail de barışla göz göze gelmenin verdiği telaşla ferdiyle bir şeyler konuşmaya başladı.
"tamam beni dinleyin. oda düzenini son defa değiştirdim bir daha itiraz olursa değiştirmem." montella hoca tek tek isimleri saymaya başladı.
"kerem - altay 7. kat 146. oda
arda - ferdi 7. kat 156. oda
hakan - merih 8. kat 170. oda
barış alper - ismail 8. kat 190. oda
siz gidebilirsiniz anahtarlarınızı resepsiyondan alın, gidin dinlenin güzelce. "
barış içindeki heyecanı dışa vurmamak adına elinden geleni yapıyordu. içinden vincenzo montellaya minnetlerini sunuyordu. bir yandan da resepsiyondan anahtarı almak için giden ismailin peşinden gidiyordu.
resepsiyondan anahtarı aldıktan sonra asansöre bindi ikili. asansör boyunca da hiç konuşmadılar. kaldıkları kata geldiklerinde ismail odanın önünde durdu, kartı kapıya takarak kapıyı açtı. ilk önce barışın geçmesi için eliyle içeriyi işaret etti, barış teşekkür ederek içeri girdiğinde neredeyse kalp krizi geçireceğinden emindi.
.
.
.
.
.
ohaa bu ne lan
düz yazı yazmak ne kadardır zormuş la yeni fark ediyorum
bundan sonra taslakta bölüm biriktiricem ya öbür türlü çok zor oluyo
neyse barış çocuğu sikme lütfen sana güveniyoruz 🙏
