KAFES

7.bölüm: bilinmezlik

Mehir:

Gözlerimin beni yanılttığını düşünürken,aslında hiçte öyle değildi, yıllar önce nerdeyse ölümüme sebep olacak adam, şu an evin bahçesindeydi ve birbirimize bakıyorduk,olan hiç birşey tesadüf değildi,yada ben öyle düşünüyordum,

Bir hışım la bahçeye çıkıp sinirden deliye dönen Arslan'ın görünce, içimden bir ses hiçte iyi şeyler olmayacak diyordu,

Arslanı Gören adam gözlerini benden ayırmış karşısında kızgın boğadan farkı olmayan arslana alayla ve gülerek bakıyordu,

Bahçedeki bütün korumalar Arslan'ın arkasında toplanmış elleri önünde arslanın emrini bekliyorlardı.

diğer adam ise bahçede tek başına durmuş kendi korumalarını dışarda bırakmıştı,Arslan'ın karşısına tek başına bu şekilde çıkması beni hayret içinde bırakırken, konuşmaya başladığını gördüm,fakat yukarıda olduğum için sesleri gelmiyordu,

-duyduğuma göre adamların ve sen beni arıyormuşsun,sana zahmet vermeden geleyim dedim, söyle bakalım arslan efendi,çok mu özledin beni,

Adamın ne konuştuğunu duyamıyordum,fakat her ne söylediyse,arslanı daha çok delirtmişti,
Adam sakince konuşurken arslan onun aksine sinirli konuşuyordu,

-o bombaların hepsini götunde patlatacağım devran,buraya gelmen de büyük cesaret,

Arslan'ın söylediği şeyle adamın yüzündeki alaylı gülümseme daha çok büyürken,tekrar konuşmaya başladı

-hadi ama, Arslan bana hiç bir şey yapamayacağını sende biliyorsun,ahh, doğru ya senin gücün sadece kadınlara yetiyordu değil mi?

Adam son laflarını gevelerken tekrar benim olduğum tarafa bakıp gözünü tekrar arslana dikmişti,ben dehşet içinde olan biteni izlerken,arsalnın kafası birden benim olduğum cama döndü,

Arslanla göz göze gelince korkudan ister istemez nefesimi tuttum,sinirden kırmızı olan gözleri daha çok kırmızılaşırken,bütün alanı dolduracak,sesi duyuldu