𝗙𝘂𝗿𝗸𝗮𝗻 𝗞𝗔𝗥𝗟𝗜
Ellerim cebimde önümdeki mezara bakarken başımı sonunda eğebildim.Utancım çok büyüktü.
Ellerimi cebimden çıkarmaya korkuyordum.Titremelerini görmek istemiyordum.Ağlamak istemiyordum.
Önümdeki mezardaki Şehit Oğuz ATALAY yazısına gözlerimi çevirdiğimde ellerimi ceplerimden çıkartıp mezarın topraklarında gezdirdim parmaklarımı.
"𝗨𝗴̆𝗿𝗮𝘀̧𝗺𝗮"demişti yarasına çaresizce elimdeki bez ile baskı uygularken.
"𝗨𝗴̆𝗿𝗮𝘀̧𝗺𝗮 𝗯𝗲 𝗼𝗴̆𝗹𝘂𝗺.𝗔𝗿𝗸𝗮𝗱𝗮𝘀̧ı𝗻 𝘀̧𝗲𝗵𝗶𝘁 𝗼𝗹𝘂𝘆𝗼𝗿,𝗴𝘂𝗿𝘂𝗿 𝗱𝘂𝘆𝗺𝗮𝗻 𝗹𝗮𝘇ı𝗺."Aynen böyle demişti.O zamanlar tek yapabildiğim kafamı yerde yatan bedenin göğsüne koyup ağlamak olmuştu.
Elini zorla da olsa belime koymuştu destek olurmuşcasına.Öyle ölmüştü.Her zamanki gibi eli belimde bana destek oluyordu.
Bir zaman sonra belimden tutup beni ondan ayırmaya çalıştıklarında haykırarak ağlamaya başladım.
"𝗟𝘂̈𝘁𝗳𝗲𝗻,𝗯ı𝗿𝗮𝗸ı𝗻 𝗯𝗲𝗻𝗶!𝗦𝗮𝗿ı𝗹𝗮𝘆ı𝗺 𝗼𝗻𝗮." Ben bağırırken eski timimden dört kişi koluma yapışmış beni sakinleştirmeye çalışıyordu.
Onun üstüne Türk bayrağı serilirken sinir krizi geçirdiğimi fark ettim.Ve sonunda dizlerimim üstüne yere düştüm yorgunlukla.Ellerimle çimleri sıkarken bağırdım.İlk kez sesimin bu kadar gür çıktığını hatırlıyordum.Bayılmışım sonra.Gerisi karanlıktı zaten.
Elimi topraktan çekerken sol gözümden akan yaşı sildim gözlerim o sırada boynumdaki künyenin yanındaki künyeye takılı kaldı.Onun künyesiydi.Yüzümde buruk bir tebessüm oluşurken yerimde dikleşip elimi anlıma götürdüm,ve selam verdim.
***
Böyle timdeki kişilerin yaşadıklarından kesitlerle bölüm yapmayı düşünüyorum.Kısa oldu biraz kusuruma bakmayın.
SEVEYRUM SİZİ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mokita
ActionHerkesin bildiği,ama kimsenin konuşmaya cesaret edemediği şeydir mokita. Üsteğmen 461 hikaye arsından 1. sıra Tanışma 1.4K hikaye arasında 10. sıra
