Όταν σε Γνώρισα (New Version)

🌸Κεφάλαιο 5

Αφού κατάφερα να επαναφέρω την ακοή μου εξαιτίας της τσιρίδας της, της εξήγησα πώς έμαθα το όνομα του Αλέξη και μου είπε ότι το σύμπαν συνωμοτεί.

18 Σεπτεμβρίου

Είχε περάσει μία εβδομάδα από την πρώτη φορά που τον είδα.

Η Αλεξία μου έστειλε ότι θα ερχόταν την δεύτερη ώρα επειδή άργησε να ξυπνήσει, και έτσι περπάτησα μόνη προς το σχολείο. Κάποια στιγμή τον είδα να εμφανίζεται από ένα δρομάκι και οι ματιές μας ενώθηκαν. Συνέχισε να περπατάει μπροστά μου κι εγώ διακριτικά πιο πίσω.

Πήγα στην προσευχή και βρήκα τα κορίτσια, την Εβελίνα και την Ελεάννα. Είπαμε καλημέρα και μπήκαμε στις τάξεις μας. Κάθισα στο θρανίο μου με τη Λίζα και μετά από λίγο ένιωσα κάποιον να στέκεται όρθιος δίπλα μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Αχιλλέα.

"Καλημέρα" μου έκλεισε το μάτι και ήθελα να ξεράσω.

"Καλημέρα" μίλησα αδιάφορα και γύρισα μπροστά, όταν ένιωσα το χέρι του να πιάνει το πρόσωπο μου και να το γυρνάει προς το δικό του.

"Εδώ είμαι"

Του χτύπησα αμέσως το χέρι με το δικό μου.

"Μη μ' ακουμπάς" τον κοίταξα στα μάτια αγριεμένα κι εκείνος γέλασε.

Δεν είπε κάτι. Μονάχα γέλασε και πήγε στο θρανίο του μαζί με τον Μιχάλη.

Η Λίζα δεν είπε τίποτα ως συνήθως. Κρατούσε το κεφάλι της χαμηλά και έκανε σαν να μην ακούει, σαν να μην βλέπει. Δεν είναι και πολύ γενναία. Φοβάμαι ότι αν ήταν να της κάνουν τα ίδια δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Βγήκα στο διάλειμμα και συνάντησα την Αλεξία, η οποία ήταν με την τσάντα στους ώμους της. Μιλήσαμε λίγο και αφού άφησε την τσάντα της στη τάξη, βγήκαμε μαζί στην αυλή.

Την 3η ώρα είχαμε κατευθύνσεις, όπου και αλλάζουμε αίθουσες. Πήραμε τις τσάντες μας η Αλεξία κι εγώ, και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για την κατεύθυνση, όπου και είμαστε μαζί.

Περπατήσαμε λίγο, όταν είδα τον Αλέξη με την παρέα του. Επιτέλους μπορούσα να τον αποκαλώ με το όνομα του. Μιλούσε με έναν φίλο του πλάτη σε εμάς και έτσι δεν μας είδε.

"Τώρα θα κοιταχτείτε" ψιθύρισε η Αλεξία στο αυτί μου που πέρασε ανάμεσα από κάποια παιδιά.

Ο δρόμος ήταν κλειστός στη δική μου μεριά από τα παιδιά στους διαδρόμους, και έτσι πήγα να περάσω από το μόνο άνοιγμα που υπήρχε ανάμεσα σε αυτόν και το τοιχάκι. Όμως τη στιγμή που πήγα να περάσω και καθώς μιλούσε, ακούμπησε την πλάτη του στο τοιχάκι κλείνοντας μου τον δρόμο.