Aphrodite - Matthy het Lam.

1. Kretamórfosi

Vandaag is het zondag 14 april 2024. De komende 6 maanden ga ik een nieuw avontuur aan. In juli 2021 ben ik succesvol afgestudeerd als schoonheidsspecialiste. Hierna ben ik gaan werken als fulltime schoonheidsspecialiste en heb dit ik ook met veel plezier gedaan, maar na een paar jaar had ik geen uitdagingen meer in het bedrijf.

Nu sta ik met twee grote koffers en een klein koffertje op Schiphol. Ik ben aangenomen als schoonheidsspecialiste en wellnessmedewerker in een resort op Kreta, Griekenland.

Aangekomen bij de incheckbalie draai ik me om. Ik trek een pruillip naar mijn familie en vrienden die mee zijn gegaan om afscheid te nemen. "Ik ga jullie zó ontzettend missen.." Zeg ik sip. "Wij jou ook meis, maar we komen heel snel langs met alle meiden." Zegt Evi, mijn beste vriendin. Ze trekt mij in een knuffel. "Ja dat zou ik onwijs gezellig vinden." Glimlach ik. "Maak je maar geen zorgen, voor ons alle een excuus om naar de zon te gaan, leuke jongens spotten en cocktails te drinken." Grapt ze.

"Och kom hier schattie." Zegt oma en ze trekt mij en opa in een groepsknuffel. "Kijk maar heel goed uit daar op Kreta hè.." Zegt opa. "Ja laat je niet gek maken door alle gekke toeristen en lokale mensen." Stemt oma mee. "Nee zal ik zeker niet doen, dat komt vast wel goed." Verzeker ik ze.

"Jij komt ook langs, beloofd?" Vraag ik aan mijn moeder als ik haar een knuffel geef. "Natuurlijk Olivia, maak je daar geen zorgen over." Zegt m'n moeder. Ik glimlach breed. "Ik ga jou enorm missen, maar dit is echt een avontuur wat ik niet kon laten gaan." Vertel ik haar nogmaals voor de zoveelste keer. "Liv, geen zorgen maken we begrijpen je keuze en we willen alleen het beste voor je. Je bent jong, geniet van het leven. Voordat je het weet ben je gebonden aan een man en kinderen." Zegt mijn moeder me.

Ik voel me enorm schuldig over deze keuze die ik nu gemaakt heb en dat moet ik echt los laten. Ik geef iedereen nog voor de laatste keer een knuffel en neem nu écht afscheid. Voordat ik het weet ben in ingecheckt en ben ik al door de douane gegaan.

Op naar Griekenland. Vanaf 22 april begint het druk te worden op Kreta, dus nu heb ik 7 dagen om een beetje te wennen aan de omgeving, cultuur en alvast wat in te werken voordat ik 6 maanden moet gaan knallen.

~•~•~•~

De vlucht verliep voorspoedig, ik heb voornamelijk met mijn ogen dicht muziek geluisterd. Omdat het seizoen nog niet begonnen is was het ook geen volle vlucht waardoor er niemand naast mij zat wat ik heel fijn vond.

Aangekomen op luchthaven Iraklion moeten we via een trap het vliegtuig verlaten. Het zonnetje schijnt op mijn trui, waardoor er een klein glimlach op mijn gezicht verschijnt. Heerlijk om tot eind oktober in het warme zonnige Griekenland te zijn. Met mijn rugzak op mijn rug en mijn trolly in mijn hand stap ik de bus in die ons naar het grote gebouw brengt.

Als ik door alle checks heen ben moet ik alleen nog mijn twee grote koffers van de band te halen. Verdwaald loop ik rond, onze vlucht staat nergens aangegeven bij de bagagebanden. Ik laat een diepe zucht. Ik kijk om me heen en herken ook niet echt iemand van het vliegtuig hier. Ik zie een klein Grieks mannetje staan en loop naar hem toe. "Hello sir, where can I find flight HV6872 from Amsterdam?" Vraag ik hem terwijl ik mijn boardingpass aan hem laat zien. "Transavia?" Vraagt hij met een accent. "Yes!" Zeg ik enthousiaster dan dat ik zou moet zijn. "Number eight." Zegt hij terwijl hij een richting op wijst. "Ahh thank you very much." Bedank ik hem en ik loop met grote passen naar de bagageband.

Ik zie dat een van mijn koffers er is, dus neem ik een klein sprintje naar de koffer. Terwijl ik mijn hand op de koffer zet heeft een ander persoon dezelfde gedachtes als mij. "Uhm, dit is mijn koffer." Zeg ik verbaasd. Als ik de koffer van de band probeer te halen. "Nee dit is mijn koffer." Zegt hij vastberaden en hij pakt in een zwaai de koffer van de band af en zet het naast zich neer. Ik kan het niet laten om hem chagrijnig aan te kijken. Zijn blonde haren valt voor zijn gezicht. Ik werp nog een snelle blik op de koffer en ik zie inderdaad dat mijn kofferlabel er niet opzit. "Sorry ik zie nu dat dit toch niet mijn koffer is." Geef ik dan ook eerlijk toe. "Geeft niet, kan gebeuren." Zegt hij met een neppe glimlach terug. "Fijne vakantie nog." Mompel ik als ik mij weer omdraai naar de bagageband.