Aphrodite - Matthy het Lam.

41. Epiloog

30 augustus

"Vandaag zijn we met z'n allen samen gekomen om het leven van Olivia Meyer te vieren."

De woorden klonken hol in de ruimte, terwijl de stem van de spreker wegstierf tussen de muren van de kerk. De lucht was zwaar en stil, alsof zelfs de wind wist dat er niets kon worden gedaan om de pijn te verlichten die in de harten van de aanwezigen nestelde. De geur van bloemen hing in de lucht, een ironische herinnering aan het leven dat zo abrupt was afgebroken.

Yara zat op de voorste rij, haar ogen rood en gezwollen van de tranen die ze dagenlang had geprobeerd te bedwingen. Ze had geen woord meer tegen Matthy gesproken sinds die noodlottige dag. De woede die in haar brandde was verwoestend, maar de pijn was erger. Ze gaf hem de schuld van de dood van Olivia. Elke blik op hem was een constante herinnering aan wat ze had verloren. Ze had zichzelf afgezonderd, haar verdriet opgesloten, en niemand kon tot haar doordringen.

Matthy stond aan de zijkant van de ruimte, zijn lichaam uitgemergeld door de dagen zonder voedsel, zonder slaap. Hij had de wereld om zich heen buitengesloten, gevangen in een eindeloze lus van schuldgevoel en spijt. Zijn ogen waren dof, leeg, alsof de ziel eruit was weggezogen op het moment dat Olivia haar laatste adem had uitgeblazen. Hij had haar niet kunnen redden, en de gedachte daaraan vrat hem van binnenuit op. Niemand had hem horen praten sinds het gebeurde, alsof woorden geen betekenis meer voor hem hadden. Hij was een schaduw van de man die hij ooit was, en dat wist iedereen die hem kende.

De moeder van Olivia, Ingrid, zat naast Yara, haar handen in haar schoot gevouwen. Haar verdriet was onmetelijk, maar er was een kleine troost in het idee dat Olivia nu bij haar vader was, in de hemel. Ze had Olivia altijd verteld dat haar vader op haar wachtte, en dat gaf haar nu een schrale troost. Maar toch voelde ze zich verscheurd. De pijn van het verlies was als een mes dat constant in haar hart werd gedraaid. Ze had nooit verwacht haar dochter zo vroeg te moeten loslaten.

De kerk was gevuld met familie en vrienden, mensen die Olivia hadden gekend en liefgehad. Iedereen voelde de zwaarte van het moment, de pijn die in de lucht hing was bijna tastbaar. Maar het was Matthy die uiteindelijk de stilte brak. Voor het eerst in dagen deed hij een stap naar voren, zijn voeten zwaar als lood, alsof elke beweging een enorme inspanning kostte. Hij stond daar, voor de mensen die Olivia hadden liefgehad, en de stilte die volgde was bijna ondraaglijk.

Matthy's stem was gebroken toen hij begon te spreken. "Ik... ik weet niet waar ik moet beginnen." Stamelde hij, zijn ogen glinsterend van opgekropte tranen. "Olivia was... alles voor mij. Vanaf het moment dat ik haar ontmoette, wist ik dat ze speciaal was. We ontmoetten elkaar op het vliegveld van Kreta... het lijkt zo lang geleden, maar ik herinner het me alsof het gisteren was. Ik stond daar, moe en afgeleid, toen ik merkte dat iemand mijn koffer probeerde mee te nemen. Het was Olivia. Ze had de verkeerde koffer gepakt, en we begonnen allebei te lachen toen we het doorhadden. Die lach... het was het begin van alles."

Zijn stem brak even, en hij slikte de brok in zijn keel weg voordat hij verder ging. "Vanaf dat moment was mijn leven anders. Olivia was niet zomaar iemand. Ze was... mijn Aphrodite. Ze bracht licht in elke kamer die ze betrad, warmte in elke koude dag. Ze maakte me beter, gaf me iets om voor te vechten, om voor te leven. Ik was trots op haar, op wie ze was en wat ze betekende voor iedereen om haar heen."

Hij veegde ruw over zijn gezicht, vechtend tegen de tranen die nu onvermijdelijk begonnen te stromen. "Ik ben trots op haar, nog steeds. Maar ik kan niet ontkennen dat ik faalde. Dat ik haar niet kon beschermen. Dat ik haar liet gaan zonder te vechten zoals ik had moeten doen. En dat... dat zal ik mezelf nooit vergeven."

Er ging een zucht door de menigte, een collectieve adem die vastgehouden was en nu eindelijk werd losgelaten. De stilte die volgde was diep en zwaar, gevuld met het verdriet van iedereen die daar stond, luisterend naar een gebroken man die probeerde te begrijpen hoe hij verder moest zonder haar.

Matthy keek naar de kist voor zich, zijn blik gevuld met een intensiteit die bijna angstaanjagend was. "Olivia," Fluisterde hij, "je was mijn alles, en je zult dat altijd blijven. Mijn Aphrodite, mijn licht, mijn liefde. Ik weet dat je nu op een betere plek bent, maar het spijt me zo. Het spijt me zo dat ik niet meer voor je kon doen."

Zijn laatste woorden werden bijna versmoord door zijn eigen tranen, en hij moest zich vastklampen aan de lessenaar om niet in elkaar te zakken. De mensen om hem heen zaten in stilte, zich bewust van de immense pijn die hij droeg, maar niet in staat om die te verlichten.

Yara keek naar Matthy, haar woede even vergeten, vervangen door een diep, intens verdriet. Misschien, op een dag, zou ze in staat zijn om hem te vergeven. Maar vandaag was die dag nog niet. Vandaag was het enkel verdriet dat overheerste, voor Olivia, voor wat ze had verloren, en voor de man die ooit haar broer was, maar die nu bijna onherkenbaar was in zijn pijn.

De ceremonie ging verder, maar Matthy's woorden bleven in de lucht hangen, een pijnlijke echo van wat ooit was. En toen het einde naderde, toen het moment kwam om afscheid te nemen, voelde iedereen de zware last van het leven zonder Olivia. Een leven dat nooit meer hetzelfde zou zijn.

A/N

Lieve jij, dit is het einde van mijn boek Aphrodite.

Ik wil je heel erg bedanken voor het lezen van mijn eerste boek en dat je het boek hebt uitgelezen.

Je mag mijn account volgen, als ik een nieuw boek publiceer zal je hier een melding van krijgen. Ik sta altijd open voor ideeën, gezellige gesprekken en hulp!

Ik waardeer het enorm dat jij mijn boek hebt gelezen en mij zo onwijs lief support!

Heel veel liefs, en hopelijk tot snel! X