Aphrodite - Matthy het Lam.

26. "Eigen schuld, grote jongen."

"Je moet je oog echt goed koelen." Zegt Matthy als hij komt aangelopen met een bevroren zak erwten. "Ik zei toch dat het goed gaat." Zeg ik lichtelijk geïrriteerd als ik op de bank plof.

"Olivia, doe niet zo eigenwijs." Hij geeft me de bevroren zak erwten waar nu een handdoek omheen zit. "Waarom hebben jullie dit gekocht?" Vraag ik als ik toch mijn oog besluit te koelen.

Matthy haalt zijn schouders op. "Raoul is op z'n healthy journey." Ik grinnik.

"Raoul en zijn gezonde gewoontes." Zeg ik terwijl ik de zak tegen mijn oog druk. "Wat is de reden deze keer?"

Matthy lacht. "Hij heeft een documentaire gezien over superfoods. Hij denkt dat hij met die zakken erwten honderd jaar oud gaat worden."

Ik rol met mijn ogen, wat nu extra pijnlijk is. "Dat klinkt als Raoul, is het voor een video?"

Matthy glimlacht. "Ja, wat dacht je anders."

Ik haal mijn schouders op. "Ik heb geen flauw idee."

Terwijl ik de zak opnieuw tegen mijn oog druk, zie ik Matthy naar de keuken strompelen. Zijn bewegingen zijn traag en voorzichtig, wat mij doet beseffen dat hij ook flink geraakt is. De adrenaline van de race en de ruzie lijkt inmiddels uitgewerkt te zijn, en de pijn begint zichtbaar de overhand te nemen.

"Matthy, kom eens hier zitten." Zeg ik met zacht maar beslist. Hij draait zich om en kijkt me vragend aan.

"Je bent ook flink geraakt, hè? Laat me even kijken." Zonder op zijn antwoord te wachten, sta ik op en loop naar hem toe. Ik pak zijn arm en leid hem naar de bank. Hij protesteert, maar gaat uiteindelijk toch zitten.

"Je hoeft mij niet te verzorgen, Olivia. Jij hebt het al zwaar genoeg." Zegt hij, terwijl hij zijn schouders laat zakken van vermoeidheid.

"Bullshit, we moeten elkaar helpen." Zeg ik terwijl ik een nieuwe handdoek en een ander koelcompres uit de vriezer haal. "Hier, doe dit tegen je ribben. Misschien helpt het tegen de zwelling."

Matthy neemt het koelcompres aan en legt het voorzichtig tegen zijn zij. Hij sluit zijn ogen en zucht diep. Voor een moment is het stil in de kamer, op het zachte gezoem van de koelkast na.

"Waarom doe je dit eigenlijk, Matthy?" Vraag ik uiteindelijk, terwijl ik naast hem op de bank ga zitten. "Waarom ben je racer geworden?"

Hij opent zijn ogen en kijkt me recht aan. Een flikkering van verbazing en aarzeling schiet door zijn blik voordat hij antwoord geeft. "Waarom wil je dat weten?"

"Omdat ik je beter wil begrijpen," Zeg ik. "Ik ben vandaag voor het eerst met je meegegaan, en het was... intens. De race, de spanning, de ruzie. Ik wil weten waarom dit zo belangrijk voor je is."

Matthy kijkt naar de vloer en lijkt zijn woorden zorgvuldig te wegen. "Het begon allemaal als een manier om te ontsnappen," Zegt hij uiteindelijk. "Toen ik jonger was, had ik een moeilijke thuissituatie. Races en snelheid gaven me een gevoel van vrijheid dat ik nergens anders kon vinden."

Ik knik langzaam, mijn blik nog steeds op hem gericht. "Maar nu? Wat drijft je nu, Matthy?"

Hij haalt diep adem en kijkt me weer aan. "Nu is het meer dan een ontsnapping. Het is een passie, een manier om mezelf uit te dagen, om te zien hoe ver ik kan gaan. En eerlijk gezegd, het is ook een manier om mijn demonen onder ogen te komen. Elke race is een strijd, niet alleen tegen de andere racers, maar ook tegen mezelf."

Ik leg mijn hand op zijn arm en geef een bemoedigende kneep. "Dat klinkt zwaar, maar hoe ben je op het pad gekomen om te racen? Dat besluit je niet zomaar."

Matthy schudt zijn hoofd. "Nee dat klopt, ik was een nacht rond aan het rijden om mijn gedachten te verzetten. En die nacht kwam ik uit bij een race dat gaande was, het trok mijn aandacht omdat er auto's waren met een underglow. Daar heb ik contacten gekregen en zodoende ben ik erin gerold."