This story is not based on fiction or fantasy, but a story of true and beautiful love. A love that was full of life and color, that was never be dull or quite. A love that was truly one of a kind. We had a beautiful beginning and a wonderful middle...
Felicity: ⦗"He even hates Video Games. All he does is complain!"⦘
You: ⦗"So bakit siya nagka interest sa theater?"⦘
Chesca: ⦗"Hindi ko alam, remember last time, I told you someone was asking me if sasali kaba."⦘
You: ⦗"Hmmpp?"⦘
Chesca: ⦗"typing......"⦘
"May nagdoorbell sa gate, anak!" sigaw ni mama "Baka iyong inorder ko na pizza. Puntahan mo dali."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Syempre dahil favorite ko yong pizza dali dali naman akong lumabas at binuksan ang gate.
"IKAW!"
Nagtataka niya akong tiningnan "Oo ako nga bakit?"
"Bakit na sayo yan?" turo ko sa box ng pizza.
"Kanina pa kaya nag doorbell 'yong delivery boy kaso ewan ko ba kung sira yong doorbell nyu o tenga ng nakatira dito ang mga sira."
What?
"Nanlalait ka ba ha?" Naku 'tong pesteng 'to.
"Bakit panglalait ba pag totoo?"
Ugh!
"Che! Eh ba't ka kasi nasa labas ng bahay namin?"
"Ehhh..."
I don't know kung ako lang ba 'to o ewan pero ba't siya namula?
Nakita ko siyang tumungin sa braso ko. Akma niyang aabutin ito nang inunahan ko na siya sa braso ko.
"I'm fine." sabi ko. "Pasensya kahapon hindi kasi alam ni Sean na andito na to bago pa yun nangyari, eh."
His carefree expression morphing into a frown.
"Bakit, boyfriend ka ba niya?"
Boyfriend? Sumagi sa isip ko si Agustos Morrie.
Wala sa sarili akong napatango sa kanya.
Lalong kumunot ang noo niya at halatang kinikilatis kung nagsisinungaling ba ako.
Mali! Hindi ko kailangan magpanggap sa kanya! Kaso huli na para bawiin ko ang sinabi ko.
Ehh?
"Hoy!" Talikuran ba naman ako. "Hoy?" Tawag ko sa gurang habang paalis.
Inilagay nito ang dalawang kamay sa likod ng ulo niya habang naglakad.
