SOFTCORE || mabbie²✔️

SOFTCORE | hoofdstuk 9; eigen bed.

Acht dagen heeft Robbie na die wakker werd nog in het ziekenhuis gelegen. Na acht dagen mocht die eindelijk weer naar huis.

Wel moet hij over een maand terug komen, want hij heeft ondergewicht. Wat wel te verwachten was met hoeveel, of nou ja weinig hij at.

Als hij na die maand niet is aangekomen moet hij aan de sonde voeding. Wat Robbie dus echt niet wil.

Maar wat hij ook niet wil is aankomen. Wat als hij deze maand gewoon normaal eet zodat die bij de check up is aangekomen, en dan daarna weer gaat afvallen? Klinkt als een prima plan. Maar daar mee weg komen is wel wat lastiger.

Hij denkt, of nou ja weet wel zeker dat na zijn mislukte poging de jongens meer op hem gaan letten.

Hij moet het gewoon slim gaan aanpakken, dat ze het niet merken.

Dat is hem eerder gelukt, dus waarom zou dat nu niet lukken. Gewoon weer zijn oude masker tevoorschijn halen. Dan moet het goed komen.

"Ey, jongens. Ik ga naar bed, ben bek af." Zegt Robbie rond half acht. Ze waren rond zeven uur klaat met avondeten en hebben toen op de bank gezeten.

Maar Robbie liegt niet als die zegt dat die bek af is. In het ziekenhuis had die moeite met slapen. Wetend dat je in een ziekenhuis slaapt doet dat al met je.

"Isgoed, Rob. Slaap lekker." Antwoord Raoul, en ook van de andere hoort hij wat antwoorden.

De brunet knikt en staat op van de bank waarna die richting de gang loopt.

Normaal zou die nu rechtdoor lopen baar Matthy's kamer, maar inplaats daar van loopt die de trap op.

Hij weet niet of Matthy nog wel wilt dat die bij hem ligt. Wat als dat op één of andere manier is veranderd? Hij kan beter maar gewoon zijn eigen bed in kruipen.

Hij duwt dus dan ook de deur van zijn kamer open waar die weken lang niet in heeft geslapen.

De kamer is donker, het licht is uit en de gordijnen zijn dicht. Wat de kamer prima donker maakt om te slapen.

Zijn bed zou dan ook gewoon nog opgemaakt moeten zijn, maar de dekens liggen opengeslagen op het bed, alsof van dit bed wel gebruik is gemaakt.

Heeft iemand hier geslapen in de tijd dat hij in het ziekenhuis lag? Maar wie? Milo misschien? Nee, op zijn locatie stond die altijd thuis.

Hij schud zijn hoofd, waarscheinelijk heeft die hem nooit opgemaakt en verbeeld die zich dat gewoon.

Hij kleed zich uit tot zijn boxer en gaat in zijn bed liggen. Niet wetend dat Matthy hier in die tijd een goed aantal keer heeft geslapen.

Het liet hem iets beter voelen om in Robbie zijn bed te liggen nu hij hem niet meer in zijn armen kon nemen als hij het bed in ging.

Nu vulde Robbie's kussen zijn plaats op, het kussen rook ook nog eens naar hem wat een plus punt was.

Dat liet hem toch nog wat meer geloven dat hwt daadwerkelijk Robbie was die die beet had inplaats van zijn kussen.

Over Matthy gesproken, ook hij was wel toe aan slaap en ging een klein halfuurtje later naar bed.

Toen hij de deur zachtjes opende verwachtte hij Robbie in zijn bed te spotten, maar er ligt niemand.

Lichtelijk verward kijkt hij naar het lege bed voor die richting zijn badkamer loopt, misschien is die daar.

Hij klopt op de deur, ookal ziet die zelf ook wel dat die niet op slot is. Na die geen antwoord krijgt opent die toch maar de deur, maar daar is die ook niet.

Even staat die daar, in het midden van zijn bad kamer alsof die iets zocht maar hakverwege vergat wat die nou precies nodig had.

Misschien is die naar zijn eigen kamer gegaan? Voor wat voor reden dan ook.

Dat lijkt de enige logische oplossing, en dus loopt de jongen zijn eigen slaapkamer uit en de trap op.

Voor Robbie's deur stopt die even voor die hem toch open duwt, en daar spot die een lichaam in het bed.

Opgelucht haalt hij adem, hij was bang. Bang dat hij hem weer had verlaten. Maar hij ligt daar, rustig te slapen.

Even twijfelt Matthy maar dan trekt die zijn broek uit en stapt met boxer en t-shirt naast Robbie het bed in.

Robbie ligt op zijn zij, met zijn rug naar Matthy toe. Die blond knuffelt hem vanachter zodat ze lepeltje lepeltje liggen.

Hij moest Robbie gewoon in zijn armen hebben nu. Hij kon het niet aan alleen te gaan slapen wetend dat Robbie eindelijk weer in het zelfde huis ligt.