Robbie staard naar het plafond boven hem, bijna half twee s'nachts en toch kan de jongen niet slapen. Hij weet niet precies wat het is. Hij is moe, zo moe maar hij kan gewoon niet in slaap vallen, hoe hard die het ook probeerd.
Het is niet alsof die zich slecht voelt, nee ver van dat. Maar ook niet alsof die zich oké voelt. Gewoon meh. Er tussen in.
Hij zucht zachtjes terwijl die naar de jongen naast hen kijkt, die al bijna een uur in diepe slaap ligt.
Lag hij er nu ook maar zo bij, hij wil gewoon slapen. Zijn lichaam is zo moe, maar hij kan gewoon niet in slaap vallen.
Even wrijft die over zijn voorhoofd, hopend de pijn te verminderen. Die pijn die hij nu al een week heeft bij zijn hoofd.
En dan heb je zijn trillen nog, trillende handen, trillende benen.
Het zweten wat die de laatste tijd zovaak heeft.
En dan nog het feit dat concentreren zo lastig is voor hem, de prikkelbaarheid, elk klein ding irriteert hem.
En stiekem weet hij wel wat het is. De verschijnselen zijn allemaal het zelfde als toen die achttien was.
Toen die zestien was had die voor het eerst een sigaret aangeraakt, en op zijn achttiende besloot de jongen te stoppen. Het was lastig, maar uiteindelijk lukte het hem.
Maar deze klachten had hij allemaal; afkickverschijnselen. Lichamelijk en mentaal, ookal duurde het mentaal een stuk langer dan lichamelijk. Gewoon het verlangen naar een sigaret bleef zo lang.
Robbie draait zijn hoofd naar waar die weet waar zijn tas staat, ookal kan die het niet zien van hoe donker de kamer is, weet die dat het daar ligt. En in die tas zit een pakje sigaretten. En dat wetend maakt de verleiding zo groot.
Even twijfelt de brunet, hij wil het niet. Hij wil stoppen. Dat heeft die ze beloofd, de bankzitters, dat die zou stoppen.
Maar de verlangens zijn momenteel zo groot. Hij wil gewoon van die hoofdpijn af, ookal is het maar voor even. In slaap kunnen vallen. Zijn lichaam rustig maken.
En dus gaat die overeind zitten en grijpt naar het nachtkastje waar die na even blind zoeken zijn telefoon in zijn hand heeft.
Hij klikt het scherm aan en zet gelijk zijn heldersheid omlaag om niet blind te worden en Matthy niet wakker te maken.
Zijn zaklamp zet die aan op de laagste setting, hij loopt zachtjes richting zijn nog open staande tas en pakt het pakje plus een aansteker eruit.
Hij loopt richting de deur en draait zich om naar Matthy die in het bed ligt, niet wetend dat Robbie na bijna een maand van niet roken weer een sigaret aan gaat steken.
"Ik ben zo trots op je Rob, je hebt al een maand niet gerookt." Waren de woorden die hij hem vanochtend vertelde, en nu gaat die een dag voor die een maand had aangetikt roch weer roken.
Maar hij moet het doen, hij wil gewoon rust. En de sigaret is momenteel het enige wat hem dat kan bieden.
Nog geen minuut later staat die buiten in de tuin met een sigaret in zijn handen, kijkend hoe de rook er van af komt.
Hij loopt richting het bankje. Het bankje waar hij zovaak 's nachts heeft gezeten. Alleen, denkend aan alleen maar negatieve dingen.
Samen met Matthy, op dit bankje toen Robbie alles toe gaf. Hem vertelde dat hij niet lekker in zijn vel zat.
Na die keer hebben ze hier samen zo vaak gezeten, Robbie rokend en Matthy er naast om hem mentale steun te geven. Hem te laten weten dat die niet alleen is.
Maar ook goeie momenten, samen, knuffelend met een dekentje om hen heen kijkend naar de sterren. En toen hoefte Matthy hem niet duidelijk te maken dat die niet alleen is, want Robbie wist dat al.
Net zoals die nu niet alleen is, want Matthy loopt de tuin in, Toen Robbie uit bed stapte werd hij al wakker, maar hij dacht dat die gewoon ging plassen of wat water drinken.
Maar hij kwam niet terug, en dus besloot die in de tuin te kijken, wetend dat dit één van zijn comfort plekjes is.
"Schat?" Vraagt Matthy zachtjes terwijl die naar het bankje loopt. "Wat is er aan de hand? Je zou me wakker maken, mhm?"
Robbie kijkt op als de jongen naast hem gaat zitten en schenkt hem een kleine glimlach. "Ik ben oké."
"Waarom zit je dan hier inplaats van dat je in bed ligt te slapen? Waarom zit je te roken?"
Robbie leunt zijn hoofd op Matthy's schouder. "Ik voel me niet slecht of iets. Ik was gewoon onrustig."
En dan snapt Matthy het. Hij leunt zijn hoofd op die van hem. "Door dat je een maand lang niet hebt gerookt?"
De brunet knikt zachtjes. "Ik kon niet slapen, ik had het gewoon even nodig, Matt. Ik weet dat ik zou stoppen, maar ik kon echt niet slapen als ik geen nicotine binnen zou krijgen. Sorry." Geeft hij toe.
"Dat is oké, Rob. Eentje kan, het is logisch dag je lichaam zo reageert, je bent gewend aan nicotine. Maak me de volgende keer gewoon wakker oké? We doen dit samen. Stapje voor stapje, weet je nog?"
Robbie knikt. Hij wist dat Matthy hem zou begrijpen. "Stapje voor stapje."
JE LEEST
SOFTCORE || mabbie²✔️
Fanfiction"Are we too young for this?" Robbie en Matthy hebben in de afgelopen periode gevoelens voor elkaar weten te ontwikkelen. Alleen heeft geen één van hun er iets over gezegt, bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Maar nu dat er een kans is dat Ma...
