Matthy loopt het ziekenhuis binnen, en ondertussen weet die echt wel waar Robbie verblijft.
De route naar zijn kamer weet die uit zijn hoofd, en dus loopt hij al richting de trap.
Zodra die de kamer inloopt spot hij Robbie's dokter bij zijn bed staan. Die man heeft hij ondertussen ookal zovaak gezien. Hij is wel aardig, altijd als hij hem ziet maakt hij een praatje.
Dat is wel fijn, dat verzet zijn gedachtes ook even van Robbie's situatie.
De man wie zich had voorgesteld als Max een poos geleden draait zich om als hij voetstappen hoort en glimlacht naar Matthy. "Goedemiddag, Matthyas."
Matthy glimlacht zwakjes terug terwijl die naar zijn bed loopt waar die zijn tas op legt. "Goede middag."
"Er is nieuws over Robbie."
Die zin heeft meteen zijn aandacht en hij draait zich terug om. "Goed of slecht?" Ergens is hij bang dat het slecht nieuws zou zijn.
"Goed." Glimlacht de man. "Zoals het nu lijkt verwachten we dat hij binnen een week wakker wordt."
Een oprechte glimlach vormt op zijn gezicht. "Dat is geweldig!"
Kan hij dan eindelijk Robbie weer opsluiten in zijn armen? Met hem praten? Kan hij hem eindelijk vertellen hoe hij zich voelt?
Max knikt instemmend. "Ja, we weten niet precies wanneer. Het kan morgen zijn maar ook op dag zeven. Maar met een week staat voor nu vast. Zolang hij niet achteruit gaat."
Matthy knikt en laat zijn ogen vallen op de jongen in het bed. Hij kan niet wachten tot die zijn groene ogen weer kan zien. Zijn schorre stem met een accent horen.
"Als er wat is moet je op de knop drukken. Ik ga nu weer want ik heb zijn check up ook weer gehad." Informeerd hij Matthy.
Matthy knikt. "Komt goed, bedankt."
De man verlaat de kamer en sluit de deur achter hem, wat Matthy alleen laat in de kamer met Robbie en zijn gedachtes.
Hij haalt een hand door zijn vette haar om hij al een aantal dagen niet gedouched had, hij heeft er simpel weg geen energie voor.
Hij zet de laatste paar stappen naar Robbie toe en blijft naast het bed staan, naar beneden kijkend naar de jongen in het bed.
Hij ziet er zo kalm uit nu, iets wat hij de laatste paar maanden niet bij Robbie heeft gezien.
Altijd leek hij gestrest, aan het stressen over iets wat er gaande was of door zijn hoofd heen ging.
Het doet hem goed om hem nu zo rustig te zien, het lijkt gewoon alsof die slaapt, eindelijk diep en rustig slaapt.
"Ik hoop dat je deze week wakker word, Robje." Fluistert Matthy, hij hoopt dat echt. Hij mist zijn beste vriend. Hij buigt voorover en plaatst een kus op zijn voorhoofd.
Voor een aantal seconden laat hij zijn lippen daar rusten voor die langzaam terug trekt.
Hij kijkt nog even naar de mooie jongen voor die zich omdraait en op zijn bed gaat zitten.
Hij ontgrendeld zijn telefoon en tikt wat aan voor die de mobiel naar zijn oor brengt, wachtend tot er wordt opgenomen.
"Matt? Alles oké?" Klinkt Raoul zijn stem na een aantal seconden.
Matthy glimlacht, hij is zeker oke. Robbie wordt binnenkort wakker! "Ja, er is nieuws over Rob."
"Oh?" Raoul zijn stem klinkt beanstig, hij weet natuurlijk niet of het goed of slecht nieuws is.
"Hij wordt waarscheinelijk binnen een week wakker." Verteld Matthy enthousiast.
"Dat is geweldig nieuws!" Raoul klinkt meteen een stuk blijer, wat logisch is.
Hij hoort Koen zijn stem vaag door de telefoon heen komen en dan hoe Raoul herhaald wat Matthy net zei.
Hij hoort wat geluid voordat Koen zijn stem klinkt. "Wordt die echt binnenkort wakker?"
Matthy knikt, ookal kan die dat niet zien. "Ja, als alles goed blijft kan hij elk moment wakker worden."
Matthy kijkt even terug naar het bed, hij hoopt zo dat Rob niet achteruit gaat, hij wil gewoon dat die wakker wordt.
Dat die Robbie weer in zijn armen kan opsluiten.
JE LEEST
SOFTCORE || mabbie²✔️
Fanfic"Are we too young for this?" Robbie en Matthy hebben in de afgelopen periode gevoelens voor elkaar weten te ontwikkelen. Alleen heeft geen één van hun er iets over gezegt, bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Maar nu dat er een kans is dat Ma...
