Robbie gooit de sigaret die tot bijna het filter opgebrand was op de grond waarna die er op stampt om hem uit te krijgen.
Zodra die binnen is stapt die uit zijn slippers en loopt Matthy's slaapkamer in waar die zich op het bed laat vallen. Het is niet erg laat, maar nogsteeds heeft hij last dat hij sneller moe word. Dit heeft hij sinds het ziekenhuis al.
De eigenaar van de kamer zat aan zijn bureau, een koptelefoon op en toen Robbie langs liep zag die het edit programma open staan.
De blond zet zijn koptelefoon af waarna die zich omdraait in de draai stoel zodat die richting het bed ligt. "Hey, waar was je?"
Sinds die terug thuis is word er beter op Robbie gelet, en dus is het ook dat zodra die ergens heen wil, als is het de kamer er naast dat er meestal iemand mee loopt. Ze zijn bang dat hij weer iets probeert.
Wat volkomen logisch is, maar het maakt het niet minder irritant. En dus toen hij merkte dat die alleen was nam hij die kans om even rustig alleen te gaan roken.
"Buiten. Wou even roken." Antwoord Robbie eerlijk, hij gaat niet eens meer smoesjes verzinnen. Dat doet die al lang niet meer. Ze weten ondertussen wel dat die rookt, dus waarom zou die?
"Is alles oké?" Matthy weet dat hij niet altijd een reden heeft om te roken. Het kan gewoon door zijn verslaving komen, maar er is ook een kans dat er iets gaande is.
Robbie schud zijn hoofd voor die zich achterover op het bed laat vallen. "Nee, ik had er gewoon behoefte aan."
Matthy knikt, zijn koptelefoon afzettend en naast Robbie gaan liggend. Zijn edit kan die straks wel mee verder. "Heb je al gegeten, Robje?"
De brunet twijfelt even voor die zijn hoofd schud. "Ik hoef nu even niks."
Een zucht verlaat Matthy's lippen voor die op zijn zij draait en zijn hoofd op zijn hand steund. "Robbie, je weet dat je goed moet blijven eten. Anders moet je straks sondevoeding en dat wil je niet neem ik aan."
Robbie weet dat ook wel, en dat wil die inderdaad niet. Maar het is zo moeilijk. De eerste dagen ging het nog wel, maar langzamerhand kwam het besef terug van hoeveel calorieën er in alles zit.
"Het is gewoon lastig, Matt." Fluistert hij zachtjes.
Hij knikt begrijpend en streelt even door Robbie zijn haar. "Dat weet ik Rob, maar je moet wel goed blijven eten. Zou ik anders even kijken of we iets hebben wat weinig is?"
Robbie neigt om nee te zeggen, hij wil helemaal niks eten, maar toch knikt hij. Eten of de sonde. Die keuze is snel gemaakt.
"Oké. Ik ben zo terug." Zegt Matthy waarna die opstaat en de kamer verlaat.
Robbie kijkt hoe die de kamer verlaat waarna een zucht zijn lippen verlaat. Hij weet echt niet meer wat die moet. Het is een chaos in zijn hoofd.
Ik moet wel eten. Maar je bent al dik genoeg. Je kan beter weer gaan sporten. Antwoord een stemmetje dan.
Maar met eten maakt die Matthy trots, en dat wilt hij. Hij gaat je nooit leuk vinden als je er zo uit ziet.
God, wat haat hij zijn gedachtes. Wat moet die daar nou mee? Hij wilt het negeren, maar dat is zo lastig.
Hij wilt gewoon wat anders voelen dan die spijt als die weer wat eet, of die pijn als hij in de spiegel kijkt.
Hij wil er van af.
En voor die weet wat die doet staat die in Matthy's badkamer, hij trekt laatjes open tot die spot wat die nodig heeft.
Voorzichtig haalt die hem uit de verpakking en kijkt er aandachtig naar. Gaat die dit nu echt doen? Zich weer tot dit niveau verlagen?
Maar hij wil het. Hij wil de pijn voelen. De bloed op zijn polsen zien. Hij wil dat zo graag.
En dus begint hij zorgvuldig het mesje uit de scheermes te halen.
"Rob?" Hoort die uit de slaapkamer.
Shit.
Hij begint sneller te werken, wetend dat Matthy elk moment hier kan staan. Maar dat verdomde mesje werkt nu niet mee.
En dan opent de deur. Robbie kijkt niet op van het met mesje in zijn handen. Hij moet dit doen. De pijn voelen. Als dat mesje nou gewoon even mee werkte.
"Robbie," Start Matthy, voorzichtig dichterbij lopend. "Mag ik het mesje?"
Tranen vullen in zijn ogen terwijl die zijn hoofd schud. Als je het nou gewoon goed deed was je hier al niet meer geweest.
Daar heeft het stemmetje gelijk in. Hij had er al van af kunnen zijn, van alle pijn, alle onzekerheden, van zijn leven.
"Het is oké. Geef me het mesje lieverd, En dan praten we, oké?"
Nogmaals schud Robbie zijn hoofd. "Ik- ik moet het gewoon- de pijn voelen."
"Ik snap dat het allemaal veel is, wat er de afgelopen weken is gebeurd. Maar dit is niet de optie. En dat weet jij, Rob. Net zoals goed als mij." Matthy staat nu recht voor hem.
"Alles zit nu even tegen, wn dat ia volkomen oké en dat begrijp ik. Maar we komen hier samen uit, oké? We gaan er samen aan werken en beginnen gewoon weer van voor af aan. Bij het begin. Oké, Robbie."
Robbie antwoord niet, inplaats daar van stromen de tranen nu over zijn wangen en trilt zijn hand.
Voorzichtig pakt Matthy het mesje met zijn ene hand, terwijl die met de andere hand de jongen tegen hem aan duwt.
Robbie snikt in zijn borst, zijn armen hangen losjes rondom Matt zijn middel.
"We gaan even naar mijn bed, oké? Dan gaan we even liggen en kan je rustig worden."
Robbie knikt en laat Matthy hem begeleiden naar het bed.
Ze liggen daar voor een lange tijd, Robbie nog huilend terwijl Matthy over zijn rug wrijft of door zijn haar gaat terwijl die lieve woordjes fluistert.
Na een half uur is Robbie eindelijk weer rustig en liggen ze daar gewoon mwt zijn tweeën.
"Je noemde me lieverd." Fluistert Robbie.
Matthy zijn ogen worden groot bij die vier woorden.
Ik noemde hem wat nou?!
JE LEEST
SOFTCORE || mabbie²✔️
Fanfiction"Are we too young for this?" Robbie en Matthy hebben in de afgelopen periode gevoelens voor elkaar weten te ontwikkelen. Alleen heeft geen één van hun er iets over gezegt, bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Maar nu dat er een kans is dat Ma...
