"Matt," Fluistert Rob, overeind gaan zittend en naar de blonde jongen naast hem kijkend. Robbie werd wakker midden in de nacht door Matthy die zachtjes zit te mompelen en onrustig beweegt in het bed. Al snel had hij de lamp naast het bed aan gedaan waarna zijn ogen op Matthy vielen. Toen hij naar hem keek zag hij dat zijn hoofd bezweet is.
"Matthy." Zegt hij iets luider, hopend dat dat hem wakker maakt. Maar helaas gebeurd dat niet.
Zijn hand verplaats naar zijn schouder en hij schud hem heen en weer. "Matthyas!"
Dit lijkt het te doen, het gemompel stopt, de beweging stopt en langzaam maar zeker gaan zijn ogen open.
Verward, en lichtelijk in paniek kijkt hij zijn kamer rond voor zijn ogen op Robbie vallen.
"Rob?" Fluistert hij, alsof hij niet kan geloven dat hij echt naast hem zit.
De brunet knikt. "Ja, ik ben hier. Wat is er aan de hand?"
Even is het stil, voordat een snik door de kamer klinkt en Matthy in zijn armen valt. Robbie sluit meteen zijn armen om hem heen en brengt één van zijn handen naar de basis van zijn nek om door zijn haar te gaan, hopend dat dat hem kalmeert.
"Het is oké, ik ben hier." Zachtjes fluistert hij dit en andere dingen, wat hij ook maar denkt dat hem rustig krijgt.
En zonder dat Robbie het weet zegt hij nu precies wat Matthy moet en wil horen. Dat Robbie hier is. Levend, dat het allemaal nep was.
Gewoon een droom, of nou ja een nachtmerrie om precies te zijn.
Matthy zijn handen grijpen zijn t-shirt stevig beet als hou vast. Alsof hij hem absoluut niet los wil laten. Nou vind Robbie dat niet erg, hij was niet van plan hem nu alleen te laten.
"D-dit is echt toch?" Spreekt Matthy na een aantal minuten op, wat een beetje lastig gaat door zijn snikken. "Je bent hier?"
"Ja lief, ik ben hier." Antwoord Robbie, zijn hoofd een beetje kabtelend om een kus te plaatsen op zijn hoofd. "Wil je me vertellen wat er aan de hand is?"
"Je-je had het weer gedaan.." Mompelt Matthy, en Robbie snapt niet zo goed wat hij hiermee bedoeld.
Maar Matthy's volgende zit geeft hem duidelijkheid. "M-maar dit keer werkte het. J-je was dood, Robbie." En die zin alleen al brengt Matthy weer in paniek.
Robbie sust hem, blijvend herhalen dat hij hier is, levend en dat hij niks heeft en gaat proberen.
Nu weet hij wat hij moet zeggen om de jongen kalm te krijgen. Hij snapt waar die over had gedroomd.
Over zijn poging. Robbie wist alleen niet dat dat hem nog steeds zo dwars zit. Dat hij er door getraumatiseerd is.
Oh god, Robbie heeft zijn beste vriend/ crush/ vriend getraumatiseerd. Ja Robbie weet niet precies wat ze nu zijn.
Oh, en de andere jongens? Hebben hun ed ook trauma's aan over gehouden.
Koen. Zijn alle beste maatje, hoe erg zou hij er mee zitten? Hij heeft hem ten slotte gevonden. Wat als die al zijn beste vrienden een trauma heeft gegeven?
Een schuldgevoel bekruipt hem, en niet om de zelfde reden als normaal.
Nee, normaal voelt hij zich schuldig om zijn poging mislukt is.
Maar nu voelt hij zich schuldig om hij nu pas inziet wat voor schade hij heeft aangericht.
Matthy ligt huilend in zijn armen zichzelf een paniek aanval in te helpen. Oh god, wat heeft hij allemaal gedaan?
"Het spijt me." Fluistert hij, zijn gezicht in Matthy's haren begravend om zichzeld wat comfort te bieden. "Sorry, Matt. Dit- dit was nooit mijn bedoeling. M-maar ik ben hier. En ik ben oké. Ik heb niks gedaan. Ik heb de hele tijd bij jou gelegen, het is oké. Ik ben oké."
Matthy trekt langzaam zijn gezicht weg uit de nek van Robbie, maar zijn handen verlossen niet op zijn shirt. Vast blijven houden aan zijn hou vast.
Robbie wrijft zachtjes met zijn duim een traan van zijn wang weg. "Ik ben hier. Dit is echt en dat was nep. Oké, schat? Ik ben hier."
Langzaam knikt Matthy, alsof hij even tijd nodig had om zijn woorden te laten bezinken. "Je hebt niks gedaan?"
Robbie schud zijn hoofd. "Helemaal niks. Ik was constant bij jou. En ik blijf, ok?"
"Beloof je dat? Dat je me niet verlaat?"
Robbie slikt bij zijn vraag. Robbie is iemand die graag zijn beloftes na komt. Dat is ook de reden dat hij nooit beloftes maakt om zulke dingen. Aangezien hij niet weet of hij die belofte na kan komen.
Maar Matthy kijkt hem aan met nog steeds bange ogen, tranen staan er nog steeds in en zijn waterlijn begint rood te kleuren. Handen die vast houden aan zijn shirt alsof zijn leven er van af hangt.
"Ik beloof het."
JE LEEST
SOFTCORE || mabbie²✔️
Fanfiction"Are we too young for this?" Robbie en Matthy hebben in de afgelopen periode gevoelens voor elkaar weten te ontwikkelen. Alleen heeft geen één van hun er iets over gezegt, bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Maar nu dat er een kans is dat Ma...
