Badem Sokağı

*İş Arkadaşı*

Okunma sayısı gün geçtikçe artıyor fakat yeterince beğeni ve yorum alamamak beni çok üzüyor🥺 inanın o kadar uğraşıyorum sizlere bölüm atayım bekletmeyeyim diye ama bir yıldıza basıp yorum yapmayı çok görenler cidden üzüyor.
Yazarınız olarak hikayeye başlamadan öyle ufak bir mesaj bırakmak istedim size🫶🏻

💗

Annemin erkenden Züleyha ablaya gitme perileri geldiği için bende onun peşine takılmış şimdi ise salonda konuşulan muhabbetleri dinliyordum. Deniz işe gittiği için akşam yemeğe yetişeceğinden Özlemle ikimiz oturmuş annemlerin mahalle dedikodularını dinliyorduk.
"Ay Efsan kızım bugün Özlemle bana akşam için yardım etsen olur mu?" Özleme baktığımda o da annesine bakıyordu.

"Akşam ne var ki anne?" Züleyha abla elindeki kahve fincanını tabağına bıraktı. "Abinin iş arkadaşı gelecekmiş." hızla bakışlarım Züleyha teyzeyi bulduğunda Özlem benden önce davrandı. "Şu malum mit ajanı gibi kimseye söylemediği arkadaşı mı yoksa?" başını sallayan Züleyha abla ile sinirle nefesini verdiğimde tabi ki geleceğimi de söylemeyi ihmal etmemiştim. Bu fırsat kaçmazdı çünkü.

"Arkadaşı dediğine göre sadece o kız mı gelecek anne?" merakla cevabı beklediğimde Züleyha abla bilmiyorum dercesine dudaklarını büzdü. "Arkadaşlarım dedi ama ben kızın adını duyunca abinin diğer dediklerine pek odaklanmadım açıkcası."

"Neymiş ki adı?" kendimi tutamadığımda bakışlar bana dönsede umursamadım. "Serenmiş." başımı salladığımda dağılan konuyla susmuş ortada gezen muhabbetlere olabildiğince ayak uydurmaya çalışmıştım. Evet çalışmıştım çünkü aklım tamamen akşam olacak yemekteydi. Annem ve Yasmin abla evlere dağıldığında bizde mutfağa geçmiş Züleyha ablanın tarif ettiği ve istediği şeyleri yavaştan yapmaya başlamıştık.

Yavaş yavaş hazır olmaya başlayan masa ile çalan kapıda eş zamanlı olmuştu. Özlem kapıyı açmaya gittiğinde bende elimdeki salata tabağını masaya bırakarak içeriye giren kişilere baktım. İlk önce uzun boylu hafif kumral bir adam içeri girip hepimize selam verdi arkasından daha önce de Yağız'ın yanında bir iki kere gördüğüm Kemal'de içeri girdiğinde onunlada selamlaştık. Son olarak benden bir iki santim daha uzun diyebileceğim yeşil gözlü güzel yüzlü bir kadın içeri girdiğinde onunla beraber salona Yağız'da adımladı.

"Babam yok mu anne?" Züleyha abla herkesle sohbet ederek selamlaştığında Yağız'ın sorusuna başını olumsuz anlamda sallayarak cevap verdi. "Yok şirkette işler uzamış annecim hepinize selamlarını iletti başka bir zaman tekrar görüşmek istediğini de söyledi ama belki çaya kadar gelmiş olur." Kemal ve az önce Züleyha ablaya kendini tanıtan Murat önemli değil illa ki görüşürüz tabi tarzı şeyler dediğinde en son Seren kendini tanıtmıştı bize. Züleyha abla Kemalle daha öncede tanıştığı için sohbet etmeye başladığında çalan kapıya bu sefer ben bakmak için ayaklanmıştım.
Abim ve Denizi karşımda gördüğümde şaşırsamda bir şey demedim. Abim beni öperek içeri geçtiğinde Deniz kapıda karşılaştık diyerek o da kaçarcasına içeri geçmişti.

Bizim geleceğimizi tahmin ettiği için arkadaşlarıyla tanışsın diye abimide unutmayan Yağıza içim giderek baktığımda Seren'in hâlâ arkadaş olup olmadığını çözmeye çalışıyordum.

"Ee hadi çocuklar afiyet olsun." hepimiz masaya geçtiğimizde nasıl denk geldiysek Yağız ve Seren yan yana ben hemen karşılarına oturmuştum. Harika!
Sessiz başlayan yemek Yağızlar'ın muhabbetleriyle renklenirken gözüm durmadan Yağızı izleyen kızdaydı. Özlem ve Deniz'in de dikkatini çekmiş olacak ki bu durum arada ikisiyle de göz göze geliyorduk.

"Ee Kemal hâlâ yok mu birisi oğlum?" Züleyha abla yine malum konuya geldiğinde Yağız'ın göz devirip yemeğine devam etmesini yakalamıştım.

"Olmaz mı ablam var var. Yakında nişan düşünüyoruz." hepimiz tebrik ettiğimizde suratındaki kocaman ve memnun gülümsemeyle teşekkür etti. Murat daha sessiz kalıyordu Kemal'in yanında. Tuza uzanacağım zaman Murat'ın da uzanmasıyla ellerimiz çarpmış ikimizde geri çekilmiştik.