Badem Sokağı

*Devam Eden Görünmezlik*

Yağız'ın evinde bir gün geçirmek rüya gibi bir histi. Başlarda nasıl davranacağımı heyecanımı nasıl saklayacağımı bilemesem de kızlarla zaman geçirdikçe neredeyse Yağız'ın varlığını bile unutmuştum. Zaten hepimizde günün yoğunluğuna ve yorgunluğuna dayanamamış uyuya kalmıştık. Şimdi ise iş yerimde oturmuş önümde tonlarca gözden geçirilmesi gereken detaylı dosyalar varken ben tamamen başka alemde Yağızı ve evini düşünüyordum. Yine çok formumdaydım gerçekten.

Deniz ve Özlemden bugün hiç ses çıkmamıştı. Ah! Özlemden tabii ki çıkmıştı, Emre Bey'in ne yaptığını sormak için aramıştı beni. Yerimden kalkıp masamın üzerindeki dağınıklığı toplamaya başladığımda telefonuma gelen bildirim sesi ile duraksayarak, telefonuma uzandım.
Mesaj abimdendi. Akşam iş çıkışı beni kendisinin alacağını beklemem gerektiğini söyleyen minik uyarı içerikli bir mesajdı. Dün neler olduğunu merak ettiği için akşam eve gelmemi bekleyememişti bile. Meraklı bir abiye sahiptim. Meraklı ve yakışıklı.
Ona cevap verip işime döndüğümde zamanın çabuk geçmesini dilemekten başka bir çarem yoktu.

Abimin arabasında dün olan her şeyi anlatırken pür dikkat ilgisi bende gözleri yoldaydı.

"Emre Bey'de Özlemi beğendi bence ama çok çaktırmadı gibime geldi." abim gülmeye başladığında bende güldüm.
"Deniz zaten bizim yanımızdaydı hep sohbet edenle etti etmeyenle öylece oturup etrafı izledi." abimin kaşları çatıldı.

"Nasıl sohbet edenle etti?" sinsice sırıttım. "Eh Deniz güzel kız yani abicim arkadaşım diye demiyorum ama her yanımıza selam vermeye gelenin bir gözü çarptı şimdi sohbet etme çabaları falan." evet azıcık sallasamda abimin konu Deniz olduğunda ortaya çıkan hal ve hareketleri çok hoşuma gidiyordu.

"Söktürmesinler o gözlerini ben bir çarparsam kalkamazlar o yerden." sırttım. "Bilemem artık."

"Efsan." dişlerinin arasından tıslayan abime yandan bir bakış attım. "Üf şaka be şaka kız biz dışında kimseyle muhatap olmadı." memnuniyetle gülümseyen suratına göz devirip yolu izlediğimde kısa sürede eve gelmiştik.
Abimle ellerimizi yıkayıp üzerimize rahat bir şeyler geçirerek çoktan annemin hazırladığı masaya geçmiştik bile. Babamla abim havadan sudan haberlerdeki gündemden sohbetler etmeye başladıklarında bende bir yandan Özlem'in attığı mesajları okumaya çalışıyordum.

*Kızlar bugün Emre Bey geldi!!!*

gördüğüm mesajla ağzımdaki suyu püskürtmemek için kendimi tutarken bir yandan da bizimkilere göz ucuyla bakıp bir şey yokmuş imajı vermeye çalışıyordum.
Adam cidden Özleme yarın yanınıza uğrarım derken şaka yapmıyormuş!
Deniz'in şaşkınlık içeren mesajlarınıda okuduğumda annemin bana seslenmesiyle bakışlarım annemi buldu.

"Annecim şunları mutfağa götürmeme yardım eder misin?" anlamayan bakışlarla işaret ettiği tabakları elime alıp annemin peşine takıldığımda bana bir şey diyeceğini anlamıştım.

"Bir sorun mu var anne?" annem mutfağın giriş kapısına bir bakış atarak bana yaklaştı. Kısık sesini işittiğimde hafif anneme doğru eğildim. Bu ne gizemdi şimdi be kadın.

"Bugün Özlemlere gittim her zaman ki rutin kahve içmelerimiz zaten biliyorsun bizi." başımı salladım. "Züleyha ablan bugün Yasmin ablanla bana bir şey söyledi." sıkıntıyla ofladım.
"Ay anne söyleyecek misin artık?" annem sandalyelerden birisine oturduğunda bende tezgaha yaslandım. "Yağız Kerem'in sanırım bir konuştuğu varmış." duyduğum cümleyi ilk idrak edemedim. Konuştuğu varmış ne demekti? Nasıl bir konuşmaktı?

"Yok canım öyle olsa Özlem söylerdi anne." inanmamışçasına gülümsediğimde boğazıma oturan yumruyu görmezden gelmeye çalışıyordum.
"Elbette söylerdi annecim ama sanırım kimsenin haberi yok. Züleyha ablan iki gün önce yemek masasında Yağız'ın çalan telefonundan ve üst üste gelen mesajlarda görmüş bir kızın durmadan aradığını ve mesaj attığını." nefes alamamak nedir bilir misiniz? ya da hiç bir şey olmamış gibi davranmaya çalışmak. Yapamıyordum gözlerimin dolmasına, daha fazla gizlemeye çalışıp kendime acı çektirmeden yapamıyordum.