aan mijn zijde

hoofdstuk 22

Hij raakt in paniek; elke ademhaling voelt verstikkend, alsof iemand zijn handen om zijn keel heeft en druk uitoefent, zijn zuurstoftoevoer afsnijdt. Hij weet hoe dat voelt, en het is precies hoe hij zich nu voelt.

Rob blijft bij hem wanneer ze naar het politiebureau gaan, en stiekem is hij blij als de man hem volgt naar de kamer waar de agenten wachten. Het is niet zoals die claustrofobische kamers met een enkele tafel en een felle lamp in het midden uit de films, maar eerder een kleine ruimte met geluidsdichte muren en comfortabele stoelen aan weerszijden van een lage tafel met een opnameapparaat in het midden, een raam in de tegenovergestelde muur dat het natuurlijke zonlicht van oktober laat zien.

Hij is al van streek door het moeten uittrekken van zijn shirt zodat foto's kunnen worden genomen van zijn gekneusde ribben en borst, zijn rug en zijn heupen, als bewijs voor de rechtbank, blijkbaar, zodat Matthyas hem niet onder ogen hoeft te komen. Zijn stiefvader. Jorn. Hij heeft geprobeerd niet na te denken over de hele situatie waarin hij zich bevindt, om alles op de een of andere manier uit te schakelen.

Zijn adem stokt nog steeds door de restanten van zijn snikken, zijn ogen zijn zenuwachtig en moe, zijn neus is pijnlijk en snotterig. Hij is doodmoe, de gebeurtenissen van de dag (de afgelopen paar jaar waarin Jorn hem heeft pijn gedaan) putten hem helemaal uit. Ergens in zijn achterhoofd weerklinkt de ruzie met zijn moeder, speelt af op een laag volume dat hij bewust negeert.

In plaats daarvan in zijn gedachten: duimen die voorzichtig over zijn knokkels wrijven, armen die hem vasthouden, zijn beste vriend die hem zijn broer noemt en een familie waar hij altijd naar verlangd heeft die hem met open armen verwelkomt. Hij zou gelukkig moeten zijn, meer dan gelukkig, een familie zoals die van Raoul is alles wat hij ooit heeft gewild... behalve niet zo. Nooit zo. Dit is verkeerd, zo verkeerd, alles is verkeerd-

Nee. Hij wil er niet aan denken. Hij is te verdomd moe.

"Matthyas?"

Hij knippert terug naar de realiteit. Twee vrouwelijke agenten zitten tegenover hem, de ene in uniform en de andere in een donker pak en roze blouse, hem bekijkend met ogen die professionaliteit en medelijden uitstralen; naast hem, Rob, zijn hand op zijn rug boven het shirt dat hij nu weer draagt, zachtjes wrijvend over zijn ruggengraat. Zijn hand beweegt subtiel meer naar links dan naar rechts, en Matthyas weet, ergens van binnen, dat dat komt omdat hij in de kamer was toen de foto's werden genomen. Hij heeft hem de hele tijd vermeden, zijn hoofd gebogen gehouden omdat hij wist dat Rob geschokt zou zijn. Hij wil dat niet zien.

Hij wil het nu ook niet zien, dus kijkt hij niet naar hem. In plaats daarvan kijkt hij naar de agenten en dan naar het opnameapparaat.

De vrouw in uniform, Elizabeth 'Lies' zoals ze zichzelf eerder had voorgesteld, spreekt met een zachte stem. "We kunnen je vijf minuten geven voordat we beginnen als je wat tijd nodig hebt," zegt ze tegen hem, en Matthyas voelt haar blik in de top van zijn hoofd boren terwijl hij naar beneden kijkt. "Maar het is altijd makkelijker om er gewoon mee te beginnen," voegt ze eraan toe.

Hij knikt instemmend met de laatste opmerking. Begin er maar mee. Maak er een einde aan. Maak er een einde aan zodat hij kan slapen, want hij is moe en klaar met vandaag, klaar met alles. Hij wil het allemaal gewoon blokkeren en stoppen met al die gedachten.

Dus stellen ze vragen en hij antwoordt, gevoelloos, doet alsof hij niet merkt hoe Rob scherpe ademhalingen binnenzuigt telkens wanneer een bijzonder duistere onthulling in de openbaarheid wordt gebracht. Ze vragen hem naar wat zijn stiefvader voor de kost doet, hoe een normale dag thuis er meestal uitziet, hoe het allemaal begon.

Het is alsof hij erdoorheen blackout, en wanneer hij weer hier is, terug in dezelfde realiteit als eerder, zijn zijn ogen mistig en zijn neus nog steeds snotterig, maar de vragen zijn allemaal gesteld en de opname is beëindigd.